Feest …

Geschreven in Kenia, 15 januari 2024

En dan is het ‘harde’ leven weer aangebroken 😎 Maandagochtend stap ik met al die enorme tassen bij George in de auto; hij is zo aardig om even een klein omweggetje te maken om mij op te halen. Ik ben binnen een half uur op het KidsCare center. Ik ruim snel mijn kamer in het Guesthouse in en pak daarna, alsof ik nooit ben weggeweest, mijn tas met laptop, blocnote, etui, opladers, telefoon en mijn waterfles en vertrek naar de office. En hoewel ik vorige week al een aantal mensen heb gezien, moet ik nu toch echt even bij iedereen langs. Het is echt een enorm warm welkom, of zoals ik eerder schreef ‘Karibu sana’.

Het nieuwe jaar is begonnen en na de lunch is er dan ook een plenaire bijeenkomst, met een toespraak van George, de directeur. Na een ‘happy new year’ (waarop wij in koor ‘Happy New Year’ terug roepen) vat hij meteen de koe bij de horens en doet de (in de vakantieperiode opgestelde) doelen voor 2024 uit de doeken. Er zijn wat wijzigingen in de programma’s, de taakverdelingen binnen het MT zijn wat veranderd en alles wordt gepresenteerd. Zo… ik zie George denken: het kan maar klaar en duidelijk zijn 😂

Ook de nieuwe collega’s die nu, in januari, zijn begonnen, mogen zich even voorstellen aan de hele groep. En ook ik moet er (natuurlijk weer) aan geloven.

Hitte

KidsCare ligt wat meer landinwaarts (dus niet daadwerkelijk aan zee) en heeft nauwelijks verkoelende briesjes. Ik kan gelukkig goed tegen de hitte, maar in de office breekt het zweet me regelmatig uit. Het is dan ook helemaal niet gek dat als je per ongeluk je arm op een papier of een potlood op je bureau neerlegt, dit ook meteen blijft plakken… en er vervolgens in de ‘vlucht’ ook meteen weer afvalt en je dus moet bukken om het op te rapen. Kortom: het blijft zweten 😉 Ik ben trouwens niet de enige die met pareltjes op het voorhoofd loopt 😰: iedereen hier loopt met kleine handdoekjes rond om het zweet van gezicht, nek, handen en armen te vegen…

Even snel water halen in de keuken levert ook altijd leuke ontdekkingen op: het bureau van mama Fridah is in al die jaren dat ik hier nou kom steeds schever gaan staan. De bureaustoel wordt er ook niet nieuwer op en wat doet dat schattige fietsje daar? Bij navraag blijkt dat dit voor haar kleinkinderen is als ze hier even zijn. Ze heeft er 6 (en eentje heel ver weg) en die moeten dat ene fietsje wel met elkaar delen als ze allemaal tegelijk bij oma zijn 😉

De buitenkeuken is in de kerstvakantie opgeknapt: het geheel is in de verf gezet en de zijkant met uitzicht op het eetgedeelte is ‘dicht’ gemaakt (zodat de rook niet naar het eetgedeelte van de gasten waait); het is er nu wat donkerder geworden. En oh, heerlijk, het is bananentijd! Deze zijn klein vergeleken bij de bananen die je vaak in de shops langs de weg ziet hangen (zie foto links in het stalletje)!

Af en toe loop ik even naar het toiletgebouw en gooi wat water in mijn gezicht en over mijn armen. Ik groet mijn kleine vriendje, de salamander (of kikker?), die zijn huisje heeft gevonden binnen in de wasbak en die zielsblij is als ik wat water over zijn koppie gooi. Dat koppie en na een poosje ook een of twee pootjes, die uit het gaatje komen, zo schattig. Hij komt mij speciaal begroeten, tenminste, dat denk ik dan 😇😎😂

Feest

Jarig zijn in Kenia, of in ieder geval bij KidsCare, dan ben je ook echt echt echt jarig! Ik heb al een aantal (5) keer hier mijn verjaardag gevierd en het is elke keer weer een feest. Maar deze keer is het anders, er gebeurt eigenlijk niets gedurende de dag. En omdat ik zo hard aan het werk ben, heb ik dat niet eens in de gaten. Nou ja, ik word regelmatig gefeliciteerd, maar verder niks.

’s Morgens word ik nog gefacetimed door mijn zoon en schoondochter, waarbij de kleinkinderen hebben besloten echt niet voor oma te gaan zingen. Ik heb het idee dat ze vol verwondering kijken waar oma nou weer uithangt: Afrika weten ze en volgens mij kijken ze langs mij heen of er geen olifanten of giraffen achter of naast mij staan 😇 En natuurlijk zijn er de appjes uit NL en Kenia, loopt mijn tijdlijn op FB heerlijk vol en ook op LI krijg ik de nodige felicitaties. Ik geniet daar enorm van!

Door omstandigheden vertrek ik aan het eind van de werkdag net iets vroeger dan normaal naar mijn kamer, waar ik mijn bed vol met bloemetjes aantreft en een schattig boeketje bloemen op mijn kastje staat. Ik krijg een brok in mijn keel, neem een snelle douche en ga vervolgens lekker opgefrist (nou ja, 3 tellen), nog een beetje druipend, in mijn Afrikaanse soepjurk, onderuitgezakt op mijn plastic tuinstoeltje zitten, naast de altijd aanwezige prachtige gele bloemen in de tuin.

Ik wil net mijn boek pakken, als ik het hoor … potten, pannen, lepels, deksels. En gezang! Afrikaans gezang. Ik grijns en pak snel mijn telefoon om het te filmen… Het blijft hartverwarmend, hoe vaak ik het nou al heb meegemaakt!

Als ik ’s avonds lig na te genieten en de verschillende filmpjes nog eens bekijk, op mijn bedje met het mosquito net strak dichtgetrokken, komt er telkens weer een glimlach op mijn gezicht. Het verrassingselement (stiekem om het hoekje komen en dan steeds harder trommelen op potten en pannen), het eerste stuk taart wat je in je mond geduwd krijgt (want dàt is voor de jarige), het dansen en zingen (denk maar niet dat je er onderuit komt)… je wordt gewoon meegesleurd in het plezier wat zij eraan beleven. Het is allemaal zo anders en toch zo bekend. Heerlijk 🥳

Voorbij

Maar het kan niet altijd feest zijn. En toch … de volgende dag zijn ook de nieuwe medewerkers ineens ‘bekend’, we hebben tenslotte samen staan dansen en zingen, en hebben samen taart gegeten. De glimlach gaat bijna niet meer van mijn gezicht en gedurende de dag wordt er ook regelmatig gelachen naar en met elkaar.

Maar we gaan ook weer gewoon aan het werk. Hard aan het werk, aan een tafel, zittend op een (te lage) gewone stoel 🙈. Afspraken worden gemaakt, acties voor volgende week worden opgeschreven, er is overleg, er wordt (door mij 😉) gemopperd op falende hardware, op haperende wifi en op regelmatige stroomuitval. Zucht.

Maar er is ook het besef: was het niet altijd al lekker mopperen op … (heerlijk toch)? Was er niet altijd al lachen naar en met elkaar? Was er niet altijd al het commitment om samen te werken aan het allerbelangrijkste wat er te doen is, namelijk zorgen voor een betere toekomst voor de meest kwetsbaren in deze arme regio? Want daar ging en gaat het toch om? Met dat inzicht stap ik meteen naar William, het hoofd van de Homecare programma’s, en vraag of hij (zoals altijd) weer een fieldtrip wil regelen voor mij. Samen met zo’n enorm gedreven Social Worker op de pikipiki naar een aantal huishoudens, zien en voelen wat het werk van KidsCare oplevert voor deze mensen, zien wat ook weer de reden was waarom ik hier zo graag werk, voor deze bijzondere organisatie… En Wiliam grijnst, hij had me eigenlijk al eerder verwacht. Donderdag ga ik weer, donderdag mag ik weer. En tot die tijd mopper ik lekker op de versleten hardware, de haperende wifi en de regelmatige stroomuitval …

Met een lieve groet!

Grada/Nadzua