Geweld …

Geschreven in Kenia, 17 november 2023

Mbuyu Beach Bungalows, wat een waanzinnig welkom krijgen we daar toch altijd…

Het regent ’s nachts behoorlijk, maar overdag is het heerlijk weer. We gaan zoals altijd even naar de markt op zondag in Bomani (wat een leuke foto’s zijn dat toch altijd… zo kleurig!).

Terwijl Roos een bezoek brengt aan haar Keniaanse ouders en broertje (uit haar vrijwilligerstijd), ga ik een bezoekje brengen aan Ann, de dochter van Mama Fridah, met haar 3 dochtertjes (Melody, Shannia en Grada… tja, ik kan er ook niks aan doen). Zij wonen vlak bij Kona Shimoni en de rit met de matatu is ook deze keer weer memorabel: de deur van de chauffeur moet na elke stop weer met touwtjes worden vastgemaakt aan het raam naast de stoel waar ik zit 😂 en de vraag is telkens of ik die even wil vasthouden #zucht.

Ik koop bij een kraampje nog even snel wat fruit en tomaten voor Ann en dan komt mama Fridah al aanlopen. We nemen een pikipiki … ja, eentje is wel genoeg 😎

’s Middags gaan mama Fridah en ik naar Msambweni waar we samen met Roos en haar Keniaanse familie heerlijk lunchen bij Yuppidu, de pizzeria in Mswambweni. We gaan de volgende dag nog even bij Sawa Sawa Beach House langs en praten even bij met Stacey, de manager daar (ik logeerde daar in april een paar weken), en zien de verse vis weer bij de keuken afgeleverd worden. We bezoeken nog de lokale artshop en dan is het verder luieren aan het strand en het zwembad, nemen we ’s avonds een Tusker of een wijntje en genieten volop.

Woensdagochtend blijft het, na de nachtelijke hoosbui, gewoon doorregenen. En het houdt ook niet meer op 😱 Dit is geen buitje meer, zoals gebruikelijk in de periode van short rains, maar een continue forse hoeveelheid water dat als een soort watergordijn omlaag komt, ratelt op het dak en alle kleding, beddengoed en handdoeken in klammige lappen verandert. En hoewel er prachtige paddenstoelen op de bomen gaan groeien, zou je er toch somber van worden.

Mijn binnenwerk heeft tegelijkertijd besloten om in opstand te komen. Dat we echt nergens heen kunnen, is voor mij dus niet zo erg. Het verblijf in en rond mijn eigen bungalow met mijn eigen badkamer is daarom absoluut geen straf.

’s Avonds hebben we Pieter uitgenodigd, die hier in Mswambweni woont en die we al langer kennen. We kletsen bij en drinken een wijntje. De regen blijft gestaag vallen…

Ik slaap slecht, ik maak me zorgen hoe we morgen naar KidsCare zullen gaan. De zandweggetjes in het dorp zijn natuurlijk veranderd in modderstroompjes en ik zie ons daar niet in een tuktuk met al onze bagage doorheen worstelen. Roos heeft ook slecht geslapen, ook door de onstuimige zee die tegen de muur aanbonkt midden in de nacht. We appen mama Fridah op KidsCare dat we twijfelen of we wel naar KidsCare kunnen komen en krijgen direct een filmpje teruggestuurd met beelden van de volledig overstroomde (flooded) weg van Mswambweni naar LungaLunga. Ze vindt het absoluut niet safe om te komen. We moeten echt even zuchten…

Ik zeg al mijn afspraken van de komende dagen bij KidsCare af, omdat de floods zeker niet binnen een dag zullen verdwijnen. De medewerkers kunnen KidsCare ook niet bereiken door de overstromingen, dus op zich is dat allemaal niet zo erg. Zeker niet voor mij, die over 5 weken alweer voor 2,5 maand naar Kenia vertrekt. Voor Roos is het veel erger, zij weet niet wanneer haar volgende bezoek aan KidsCare zal zijn …

We bellen onze driver Patrick en spreken af dat hij ons direct al zal ophalen. Als hij er is, vraag ik of het mogelijk is om toch even naar de overstroming van de weg te gaan kijken. Patrick en Roos zijn ook benieuwd en we rijden richting de suikerfabriek waar de (eerste) overstroming is (er zijn op de weg naar KidsCare meerdere floods). Onderweg worden we steeds somberder van de velden, die helemaal onder water staan. We zijn bijna sprakeloos van zoveel natuurgeweld. Vlak bij de Ramisi River staan rijen vrachtwagens, bussen en matatu’s aan de kant van de weg en Roos en ik lopen verder richting de brug. Het is ook wel grappig om te zien dat er meteen ook handel wordt gedreven: er wordt suikerriet geplukt van de velden en iemand hakt die met een bijl in hapklare stukken (zie foto) en vervolgens worden deze stukken verkocht en zie je iedereen op die houtjes bijten 🙃 We lopen verder en zien een vrouw met haar hele hebben en houwen in de berm zitten. Het water wordt steeds wilder en bij de brug is het inderdaad vreselijk…

We rijden weer terug naar Msambweni en daarna naar door naar Ukunda. Patrick en Roos zoeken zich een ongeluk naar een hotel dat voor twee verzopen NL dames nog een kamertje over heeft, maar dat is nog niet zo eenvoudig: ‘sorry fully booked’. Maar natuurlijk lukt het en als we inchecken bij Coral Beach Hotel breekt het zonnetje door en zitten we even later met een Tusker aan een heerlijk zwembad aan het strand. Anderhalf uur later betrekt het weer en ga ik alvast naar de heerlijke zeezicht kamer om dit deel van de vakantie te beschrijven. Vijf minuten later schrik ik me een ongeluk als er op mijn balkon een joekel van een aap verschijnt die van plan is de kamer in te glippen. Ik geef een schreeuw, zet snel mijn laptop weg en sta op om hem weg te jagen. Hij blijft nog even op het randje van het balkon zitten, maar als ik mijn telefoon pak om een foto te maken, is hij niet van plan om daarvoor te blijven 🙈: camera shy. Gelukkig ziet Roos bij terugkomst een andere brutale aap op de trap zitten met een gejatte kokosnoot en kan er alsnog een foto worden gemaakt …

Tien minuten later komt het weer met bakken de lucht uit. En ook nu houdt het niet op. ’s Avonds eten we in het hotel, maar zelfs in het restaurant is het niet droog. Het regent de hele nacht en ’s morgens zorgen we dat we op de zeldzame droge momenten snel zwemmen 😎😂 ontbijten en een tuktuk nemen naar het shopping center. Daar gaan we eerst bij Kokkos heerlijke koffie drinken (weer iets anders dan oplos) en we kunnen het niet laten om een stuk chocola/koffie taart te nemen. Vervolgens shoppen, zien mensen in de stromende regen kruiwagens vol ananassen de winkel insjouwen, en gaan tot slot naar een fantastisch Ethiopisch restaurantje. We eten, drinken een wijntje en spelen Yatzee. De regen komt echt met bakken uit de lucht en we zullen toch terug moeten … De tuktuk lekt, ik ben zeiknat alleen al van het instappen, en bij het hotel is er precies 1 paraplu te leen. Maar we zijn terug en hangen vervolgens alles te drogen.

Het eind van onze reis komt in zicht. KidsCare moesten we met pijn in het hart helaas overslaan, maar als we terugkijken, is onze reis meer dan de moeite waard geweest! We vertrekken (hopen we 🤞🏽) morgen van het kleine vliegveldje hier in Ukunda naar Nairobi. Daarna nog het laatste stukje naar Amsterdam…

Met een dankbare groet,

Grada/Nadzua en Roosmarijn

 

PS: dank voor alle enthousiaste reacties op mijn blogs en voor de vragen om vooral door te gaan met schrijven. Ik doe mijn best… 😏