Back to normal …

Geplaatst op 31 januari 2017 in Kenia 

En na de gebeurtenissen, die zo’n diepe indruk op mij (en anderen) hebben gemaakt, gaat het ‘normale’ leven natuurlijk gewoon weer door; back to normal. Nou ja, gewoon. Bij mij gaat eigenlijk nooit iets gewoon. Daar waar ik kom, is er altijd wel iets aan de hand. Was ik in 2014 op Java, prompt breekt de vulkaan Kelud uit en zit ik meteen muurvast in een onder as bedolven Yogyakarta. Niet dat ik dat erg vond hoor, maar toch… Ik weet ook dat niemand zich daarover verwonderd of zich zorgen maakt om mij: oh, is Grada daar ook? Ach ja, die loopt niet in zeven sloten tegelijk. Dat is zo’n beetje de gebruikelijke reactie …

Maar goed, het ‘back to normal’ leven begint weer.

Brand!

Tussen de middag zien we ineens een enorme hoeveelheid rook langskomen. Ik hoor een hoop lawaai en ren toch maar weer naar mijn kamer om mijn camera te halen. Een flinke brand in het casuarenas bos van KidsCare! Onbegrijpelijk hoe dat is begonnen. Ook dit keer is de rust en het geduld van de farm medewerkers, die hulp krijgen van de mama’s uit de keuken, onvoorstelbaar. Er wordt wat droog gras weggehakt, er wordt wat met takken (met bladeren) op het vuur geslagen en binnen drie kwartier is het allemaal weer onder controle. De dorre oude boom, die blijkbaar door de hitte vlam heeft gevat, wordt daarna nog met wat water nageblust. En ik krijg de geruststellende woorden mee ‘tja, die dode boom is nu wel charcoal geworden en als het vannacht een beetje gaat waaien, heb je kans dat het weer gaat branden.’ Sawa… ik slaap vlak bij dat bosje…

Als ik ’s avonds nog wat aan het werken ben, komt mama Fridah ineens de patio op rennen: ‘mama Grada, are you asleep?’ Nee, nee, ik ben nog aan het werk. ‘I need your torch!’ (zaklamp). Ik pak mijn koplampje en mijn kleine zaklampje en vraag wat er aan de hand is. Al rennend (met mij erachter aan) roept ze dat er een slang is gesignaleerd in het ‘chickenhouse’. Shit, dat is niet best. Als we bij de kippenren aankomen, komt Poppy me heel opgewonden begroeten, blaft en trekt me mee, maar het is donker en ik ben blootsvoets; ik doe wat rustig aan.

Een drukke bedoening

Het is een drukke bedoening: iedereen is bezig met zaklampen om die slang te vinden, maar ik weet toch bijna zeker dat die er al lang vandoor is, een boom in of ergens onder een steen ligt af te wachten. De dames kip zitten tegen de keuken aan op een kluitje en weigeren het chickenhouse weer in te gaan. We onderzoeken alles, kijken overal onder en achter en het valt me op dat zelfs de mannen flink afstand houden. De slang is duidelijk op de eieren afgekomen, maar mijn suggestie om een gekookt ei neer te leggen, wordt van de hand gewezen: de slang zou niet de kans krijgen om het ei te verorberen (en dus doodgaan omdat hij het ei niet kan breken) want zo’n eitje is een cadeautje voor Poppy!

Een klein uurtje later lopen we nog één keer rondom de kippenren, maar vinden niks. Er wordt olie gesprenkeld, iets waar slangen blijkbaar een bloedhekel aan hebben. De dames kip vinden het allemaal wel best zo en blijven waar ze zijn. De nightguard zal vannacht regelmatig kijken of de slang is teruggekomen, maar dat blijkt de volgende dag niet zo te zijn…

Mama Fridah is met Emmanuel achter op de motorbike een aantal dorpen af om te ‘window shoppen’: kijken en vooralsnog niet kopen. Ze heeft een paar geiten nodig en een aantal kippen en ik ga op de loer liggen om te kijken wanneer ze terugkomt, om een foto te maken van haar en Emmanuel op de piki piki. Maar helaas, ze glippen me door de vingers en komen achterom het terrein oprijden. Ze moet erom lachen, want ze wil helemaal niet op de foto…

Ze heeft goede zaken kunnen doen. Drie mooie geiten worden binnenkort opgehaald en de kippen ook. Ik druk haar op het hart me wel even te roepen als (vooral) de geiten worden gebracht want dat is natuurlijk weer een hele onderneming: ze komen per piki piki. En dat gaat overigens niet zomaar, er moet eerst een permit worden aangeschaft om de geiten te mogen vervoeren (maakt niet uit hoe, zelfs lopend, maar je hebt een permit nodig). Dit is om de bad guys van de good guys te onderscheiden: het stelen van (onder andere) geiten heeft geen enkele zin want als je geen permit hebt …

En dan is het zover. ’s Morgens meldt Emmanuel dat hij op weg gaat om de geiten op te halen. Hij zal rond 10 uur terug zijn. Ik zit dan ook precies om 10 uur achter op het terrein met mijn camera in de aanslag. En wat bijzonder weer: een motorbike met een enorme mand achterop met daarin drie (zwangere) geiten.

Mooie geiten! Ik maak foto’s van de motor, de mand met geiten, en natuurlijk de geiten zelf die er door Emmanuel uitgetild worden alsof het niks is.

Hun poten zijn vastgebonden en ze worden neergelegd in het zand om ze los te maken. Ze zijn nogal obstinaat en ik leg mijn camera weg om te helpen: ik houd de kop vast aan de horens en mompel wat gezelligs en streel hun hals. Ze blijven doodstil liggen! Zodra de poten los zijn, wordt het touw om de nek gedaan en worden ze vastgebonden aan een paal. Poppy (in de kippenren) wordt helemaal enthousiast als hij de nieuwe aanwinsten ziet en steekt zijn neus door het gaas heen en bijt de geit in zijn oor. Hij is helemaal door het dolle en als Emmanuel en ik later de geiten naar het casuarenas bosje brengen (om te grazen), staat hij ineens naast me: ontsnapt of, zoals Emmanuel dat zegt ‘he has his own secret gate’. Als de geiten zijn vastgebonden, lopen we langzaam terug en laten ze even bijkomen. Poppy luistert goed en loopt braaf met me mee terug naar de kippenren.

De foto’s zijn leuk en terug bij de frontdesk vind ik dat we ze namen moeten geven. Nou, das snel geregeld: de geit met de donkerste kop heet Susan, de geit met de prachtige strepen op zijn kop heet Gloria, en de geit met de grote witte vlek op de flank heet Grada… ;-)))

Op mijn weg naar Mbuyu rijd ik even langs de Pharmacy. Ik heb inmiddels een explosie van allerlei wonden en wondjes en ik ben benieuwd wat ze ervan vindt. Daarnaast heb ik nog wat jodium nodig. Ze is razend enthousiast, wil absoluut op de foto en prijst mijn geboen en geschrob met jodium.

Verder kan ze niks doen. ‘Joto, mama, joto!’ Jajajajaja, dat weet ik nou wel, maar ik wil er eigenlijk wel vanaf, maar dat gaat zomaar niet. Sawa, begrepen! Stralend zwaait ze me uit, nadat ze eerst rennend (in de bloedhitte) bij haar zus drie flesjes jodium (voor mij, Susan en Derrick) heeft opgehaald, want zelf had ze niks meer in voorraad…. de lieverd!

Bij het hek van Mbuyu staat het leger muggen mij al weer dansend en feestvierend op te wachten, razend enthousiast dat ik er weer ben. Na elk weekend zit ik, ondanks Deet 50%, onder de muggenbulten. Ik ben zelfs ’s nachts in de weer met het doden van hele kuddes muggen, die onterecht van mening zijn dat ze toegang hebben tot mijn klamboe. Maar goed …

Ook dit keer heeft Karafu, die de bungalows klaarmaakt voor de gasten, weer een bloemenpracht op mijn bed gemaakt: een grote pijl die wijst op een hart. Wat is het toch bijzonder om zo welkom geheten te worden. Er zijn weinig gasten en ik geniet van de rust. Zondagochtend loop ik om 6 uur langs het strand, zwem wat in de zee, wandel verder, geniet van alle bijzondere dingen en beesten die ik zie en vind natuurlijk weer allerlei mooie schelpen, die absoluut met me mee naar NL moeten.

Geen camera

Ik heb geen camera bij me, en ook geen telefoon, maar na een poosje besef ik dat ik wel erg ver ben doorgelopen. Ik keer om en loop (en zwem af en toe) weer terug, want het is al behoorlijk warm geworden. Als ik terug ben bij Mbuyu, is Omari blij me te zien ‘where have you been, mama? It is almost 10 o’clock!’ Als ik even naar mijn bungalow ga, zie ik dat ik behoorlijk verbrand ben, alweer! Ik leer het ook nooit …

Zondagavond blijkt mijn datategoed op mijn Mobile Wifi op. Ik schrik ervan, want 31 Gb opmaken is best wel knap, toch? Maar goed, ik heb veel gewerkt voor mijn NL opdrachtgevers en ik kan maandag ochtend wel wat data kopen in Msambweni. Dat lukt, maar het is een hele onderneming: omdat ik 6 Gb wil kopen, moet ik vier winkeltjes af om de kraskaarten bij elkaar te schrapen. En dan gaat het om 200 Mb per kraskaart … Dat betekent dat ik 30 kaartjes heb, die ik per stuk moet openkrassen en dan via mijn Nokiaatje op het simkaartje van mijn Mifi moet zetten. Bij het openkrassen komt een code tevoorschijn van 16 cijfers, die je foutloos moet inbrengen via een bepaald systeem. Sawa, 30 keer 16 cijfers, in de hitte voor mijn kamertje, en na elke inbreng ontvang je 2 sms-jes. Ik moet hier nodig een biertje bij drinken.

De laatste week

Na het avontuur van de aanschaf van 6 Gb data blijkt ook mijn laatste matatu reis niet zonder haperingen. De driver is een jonge man die, zo valt me op, uiterst rustig rijdt. Ik vind dat prima, ik heb niet zozeer haast, alles rammelt en trilt langzaam rijdend ook wel genoeg. We stoppen regelmatig en ik soes wat in de, ondanks dat het pas 07.45 uur is, warme zon. Vlak voor de suikerfabriek is er ineens een grote klap en een hoop vonken, en moeten we even stoppen in de berm: de schuifdeur is uit zijn rails getrild en met een hoek op het asfalt gekomen. Met één hoek? Ja, want de schuifdeur zat gelukkig ook vast met een touw aan het imperial.

Niemand verblikt of verbloost en eigenlijk ben ook ik niet meer zo verbaasd. Met een ruk en een duw zit de deur weer in de rails en trekt de driver weer op. Ik gaap nog eens en soes nog even verder…

Zo’n laatste korte week is altijd hectisch: ik wil nog dit en dat geregeld hebben, ik zou nog graag zus en zo en het begin van de week is voorbij voordat ik er erg in heb. Ik krijg alweer appjes van het thuisfront dat de temperatuur gaat stijgen, dus dat ik rustig thuis kan komen op mijn slippers. Ik zie dat mijn agenda, die ik nauwelijks gebruikt heb in die zes weken hier in Kenia, vanaf volgende week alweer behoorlijk vol is. Vergaderingen, bijeenkomsten, tandarts (oh jee), yoga, trainingen, inwerken nieuwe opdracht etc. etc. Ik zal weer moeten wennen! Maar nu nog even niet… ik ga voor de zoveelste keer even koud douchen en dan mijn warme bedje in…

Lala salama, slaap lekker!

Grada