Karibu sana …

Geschreven in Kenia, 7 januari 2024

Eind december 2023. Mijn achtertuin lijkt wel een zwembad na alle regen. Ik zucht en droom een beetje weg als ik de laatste spullen inpak. Ik vind het niet erg om nu, met dit grijze grauwe weer, te vertrekken naar mijn tweede thuis. Ik weet ook dat het heet is in Kenia, vooral aan de South Coast, vlak bij de Tanzaniaanse grens. Maar toch, ik kan niet wachten.

Met twee giga volle koffers en een klein rolkoffertje word ik door mijn gloednieuwe schoondochter Anne naar Schiphol gebracht. Ruim op tijd, want ik heb een appje ontvangen dat ik in plaats van 2 nu 3 uur van te voren aanwezig moet zijn. Onderweg nog een videocall van mijn jongste zoon en een lieve app van mijn oudste (‘zal ik nog even naar Schiphol komen?’) en dan, na een dikke kus van Anne, stap ik Schiphol binnen. Binnen no time begrijp ik het eerder ontvangen appje van KLM… het vliegtuig is overbooked en ik ben uitgekozen om overgeplaatst te worden. Hoe vaak moet ik dat nog meemaken? Ik stap in mijn Afrika-modus (‘Hakuna matata’) en laat het allemaal maar over me heenkomen. En dat werkt: ik krijg alsnog een plek toegewezen, maar dan in de businessclass als ik een klein beetje bijbetaal. Ik vertrek met een brede glimlach naar de vertrekhal. De vlucht is verrukkelijk … Zonder problemen red ik mijn overstap naar Mombasa en om 01.00 uur tref ik Patrick, mijn driver die me naar Mbuyu brengt. Helaas hebben ze daar nog niet op me gerekend, en slaap ik een nachtje op een matje in een gazen tentje (om niet direct helemaal lek geprikt te worden), waarna mijn korte vakantie kan beginnen 😉

Ontmoetingen

Op dit soort lange reizen ontmoet ik altijd bijzondere mensen. Zo tref ik op de vlucht van Amsterdam naar Nairobi een vrouw die werkt voor een NGO in Nairobi, even terug was in London en maar net haar vlucht haalde. We praten even en ze vertelt dat ze blij is om weer terug te gaan; de rat-race in Europa laat ze eigenlijk met veel plezier achter zich. Ik herken het … 😇

Op Nairobi airport tref ik een Frans, heel jong stel aan, dat in zak en as zit omdat hun koffers kwijt zijn. Ze hebben de toezegging dat ‘ze zeker morgen zullen worden gebracht’, maar uit ervaring weet ik dat het wel even kan duren. Ze hebben helaas geen kleren in hun rugzak gestopt. Ik pak op Mombasa airport uit mijn koffers een setje schone kleren, zodat ze de eerste dagen doorkomen. Voor haar dan… voor hem, met zijn 2.05 m en maat errug groot, kan ik helaas niks vinden in mijn koffers. Ik vraag of ze genoeg geld hebben, want zelfs hun creditcard hebben ze in hun koffers gestopt. Heel apart, maar ik zeg er niks van. Ze hebben wel een bankpasje, maar ik druk ze nog maar wat shillingen in hun hand. We zullen contact houden… (ik hoor later dat de koffers nooit afgeleverd zijn 😱)

Vakantie

Nadat ik mijn plekje op de grond in het gazen tentje heb opgeruimd en een heerlijk ontbijt heb voorgeschoteld gekregen, nestel ik me met telefoon en boek bij het zwembad. Gaande de dag komt iedereen die ik ken me met een hartelijk ‘Karibu sana’ verwelkomen en wàt voel ik me welkom… De zon schijnt, het is bloedheet, maar het zwembad is dichtbij en de afkoeling dus ook. En als dan mijn bungalow ook nog eens beschikbaar is, ben ik helemaal tevreden.

Er zijn dit jaar veel nieuwe kleine aapjes; het is altijd een genot om naar die spelende kleintjes te kijken. Ik trek me een beetje terug van onder de mangoboom, toch een beetje bang dat ze ook dit keer een (onrijpe) mango zullen proberen op mijn hoofd te gooien.

Ook de Ibissen (Hadada’s) zijn niet vertrokken; we zagen ze al druk in de weer in november, maar nu hebben ze zelfs 3 (of 4) kleintjes. Hun geschreeuw is kenmerkend en het lijkt erop dat ze hier hun plekje hebben gevonden.

Ik ga een dagje naar Ukunda en doe wat boodschappen. Mama Fridah heeft nieuwe slippers en sneakers nodig en dat is weer een hele nieuwe ervaring: hoe bedoel je ‘sokje’? En een ‘schoenlepel’? Nooit van gehoord 🙈

Na een gezellige lunch vertrekken we uit het hete Ukunda. Alle matatu’s zitten vol en uiteindelijk nemen we een tuktuk. We gaan nog even bij Gloria, mijn workmate van KidsCare op kraambezoek; zij heeft in december een dochtertje gekregen en we genieten van dat kleine nieuwe mensje. Dan is het tijd om naar ‘huis’ te gaan: ik op een pikipiki naar Mbuyu, Fridah met een tuktuk naar KidsCare.

En natuurlijk ga ik nog even een keer langs bij Rachel, de masseur uit Ukunda, die haar plekje in de ‘feel good’ ruimte hier op Mbuyu wel heeft verdiend. Het is hoogseizoen voor haar, Mbuyu zit vol en iedereen wil graag gemasseerd worden…

Voorbereidingen

Eén dag reis ik af naar KidsCare. Ik heb een enorme lijst met wensen gekregen, waarmee ik de komende maanden aan de slag zal gaan. Omdat ik niet alles begrijp, wil ik met een paar medewerkers even overleggen wat er precies bedoeld wordt en afspraken maken om in onze eerste volle werkweek met elkaar om tafel te gaan om de verwachtingen af te stemmen.

En ook op KidsCare is het welkom meer dan hartelijk. Als een verloren dochter (nou ja… oma) word ik binnengehaald en wil iedereen even met me bijpraten. Er is ook een aantal nieuwe medewerkers, dat ik nog niet ken. Maar dat geeft niet. Dat komt de komende tijd wel weer goed. Ik spreek kort met de (nieuwe) directeur George, die de taken van de overleden directeur Ali heeft overgenomen. Ik slik, want ik vind het best aangrijpend om hem op de kamer en op de stoel van Ali te zien zitten. Life goes on, maar dit het gaat wel heel snel en is niet makkelijk …

Plannen

Ik zal de komende tijd, vanaf volgende week, veel op kantoor doorbrengen, maar wil toch ook een aantal fieldtrips maken. Tijdens mijn tripjes in de omgeving (naar Ukunda en KidsCare) ben ik best geschrokken van de ravage die de overstromingen in november 2023 hebben aangericht. Langs de weg is af en toe een woestijn van zand te zien in plaats van de gebruikelijke akkers met maïs of suikerriet. Ik maak wat foto’s terwijl ik schuddend in een matatu zit en bedenk hoe fijn het is om te weten dat de actie van KidsCare in Nederland voldoende geld heeft opgeleverd om (meer dan) 800 gezinnen te helpen om hun akkers opnieuw in te zaaien. Ik hoop dat ik de komende twee maanden af en toe daadwerkelijk kan gaan zien hoe dit lukt, mogelijk al is gelukt of nog zeker gaat lukken. Ik houd al die bijzondere mensen, die (helaas) meestal anoniem hebben gedoneerd aan mijn actie ‘Zaden van hoop …’ graag via mijn blogs op de hoogte van de situatie.

Zon en regen

Ik zit met mijn laptopje in de schaduw van wat palmen aan het strand. Ik maak wat foto’s, hoewel ik er hiervan al misschien wel 500 heb; maar ik kan het niet laten, het blijft fantastisch!

Dan verdwijnt de zon langzaam achter steeds dikkere wolken. Mogelijk zal het zo even regenen, een vaak korte, maar hevige bui. Heerlijk, want het is heet, bloedheet!

Januari is de tijd van de ‘short rains’ en dat is goed. Want hoewel in deze tijd her en der het oogsten had moeten beginnen, is dat nu niet zo. De akkers zijn of worden opnieuw ingezaaid en een beetje regen is dan ook bijzonder welkom. Ik berg mijn laptop op en pak mijn boek…

 

Met een relaxte groet!

Grada/Nadzua