Vakantie …

Geplaatst op 30 december 2016 in Kenia

Het is eigenlijk heel vreemd dat de warmte en de klamme benauwdheid zo snel wennen. Mijn tempo schiet in een duizelingwekkende vaart omlaag en ik vind het allemaal heerlijk. Ik zie (overigens prachtige!) foto’s op FB met bevroren bomen en weilanden, lees horrorverhalen over mist en vele uitgevallen vluchten en ik kan alleen maar grijnzen… ik zit hier lekker in warm Kenya te genieten van alles.

Inmiddels heb ik Vincent (en alle andere lieve mensen) van Tulia Backpackers in Mombasa weer verlaten, hoewel ik uiteraard wel meteen gereserveerd heb voor de terugreis.

Het was een dolle boel gisterenavond. Er was een grote groep Duitse jongeren en later kwam daar ook nog een groep Nederlandse jongens bij. Stel je een bar met muziek voor, zo’n 30 (later toch allemaal wel dronken) jongeren en een zwembad en je hebt ongeveer het beeld van de avond tot zo’n uur of 2 in de nacht. Daarna moeten de NL jongens op de een of andere manier toch boven naar hun dorm (slaapzaal) en de Duitse jongeren naar hun tenten… achter mijn kamertje. Dikke pret. Daartussen door bevinden zich aan weerszijden van mijn kamer twee aggregaten, die de hele avond loeien want de elektra is uitgevallen. Ze zorgen voor stroom overal op het terrein, behalve op mijn kamer! Maar goed, luidruchtig dus. Maar ook gezellig.

Ik ben al vroeg naar mijn kamer vertrokken, moet een beetje bijslapen. En toch ook weer vroeg op met de onvermijdelijke duik in het zwembad. Na het ontbijt, spullen pakken, nog wat troostende woorden voor de jongens met hun giga-kater, staat Bongo al weer op me te wachten. Bongo is geen echte Keniaan, want hij is altijd op tijd . Ik schrik ervan, want ik heb me met de landing in Mombasa meteen weer volledig aangepast en ben dus te laat.

We rijden door druk Mombasa naar de ferry. Bongo heeft goed uitgerekend hoe laat we het beste kunnen vertrekken, want de wachtrij (soms úren!) is superkort en na een half uurtje rijden we aan boord.

Ik krijg het overigens nog bijna aan de stok met Bongo omdat ik foto’s aan ‘t maken ben en hij me bezweert om daarmee op te houden voordat ik gearresteerd word. Je mag namelijk niet zomaar overal foto’s maken, maar uhhhh, dat was ik vergeten. Nou ja, niet echt natuurlijk, zoiets als Oost Indisch vergeten…. Ik weet een boze politieagent van mijn lijf te houden (en mijn telefoon uit zijn handen te rukken) door te zeggen dat ik helemaal niet aan het fotograferen was, maar mijn mail aan het checken. Hij gelooft me niet echt, maar ik draai me om en ga weer terug in de auto.

Als we zonder verdere problemen aan de overkant zijn, begint het te regenen. Eerst druppelen, later komt het met bakken uit de lucht vallen. Maar zo plotseling als het begint, is het ook weer over. De hitte is meteen drie keer zo beklemmend. ‘Ja,’ zegt Bongo, ‘humidity is terrible, but …’ En dan vertelt hij over zijn bezoek aan Nairobi, waar hij het zo koud had en ‘zijn’ Mombasa vreselijk miste. Voor hem hoeft dat niet, hij neemt die beruchte ‘humidity’ op de koop toe.

Mbuyu Beach Bungalows in Msambweni… ja, het is en blijft geweldig om hier weer te zijn. Ik word weer door iedereen hartelijk welkom geheten en krijg tot mijn verbazing huisje nr. 5 (met vijf slaapplaatsen) toegewezen. Ik hoor dat de mensen die hierin zaten last hadden van muggen. Mmmm, apart. Er zijn namelijk overal muggen (na zonsondergang) en als je je nou maar insmeert, je muskietennet dichthoudt en de ventilator aanzet, heb je nergens last van. Tenminste ik niet. ‘Ja,’ zegt Isabel (de eigenaresse), ‘dat wist ik, dus ik heb ze jouw kamer gegeven.’ Prima hoor, ik vind het goed.

Op mijn bed heeft Karafu (een van de schoonmaaksters) een prachtig hart gemaakt met bloemen. En ze blijft maar roepen ‘karibu, karibu sana’ (welkom)…

In de tuin staat een alternatieve kerstboom…. zie foto  

Zwemmen in zee, zwemmen in het zwembad, luieren op een ligbedje, boekje lezen, beetje slapen, nog even wat mails wegwerken, de middag gaat snel voorbij. ’s Avonds zit ik lange tijd op het strand, te genieten van de krabbetjes die rondrennen, het geluid van de branding en het langzaam donker worden. We eten met z’n allen aan een lange tafel. Er zijn veel Duitse toeristen, waarvan een deel morgen en overmorgen weer vertrekt. Ik ga direct na het eten naar mijn ‘huis’ en app wat met Linda en Stijn, mijn ‘Kenia-maatjes’ uit 2013. Dat is leuk omdat zij precies weten waar ik ben en hoe het hier is. Ze willen meteen komen…

Ik geniet, het lijkt wel vakantie.

Een lome groet van

Grada