Geplaatst op 18 januari 2018 in Kenia, KidsCare Center Mshiu
Na een heerlijk weekend in Mbuyu, bijkletsen met Flora, mijn mede-vrijwilliger (maar dan in Msambweni) ben ik maandagochtend weer vroeg op om naar het KidsCare Centre terug te gaan. Ook dit keer heb ik een piki piki besteld om 07.15 uur, maar verdikkeme, om 07.20 uur is ie er nog niet. En dat terwijl ik zondag toch echt gevraagd heb of ik op hem kon rekenen en hij vervolgens enigszins verontwaardigd “yes yes, of course you can trust me” heeft geroepen. Ik app hem met de vraag waar hij blijft, maar het blijft verdacht stil aan de andere kant. Dan maar bellen, en ja hoor, hij zegt dat hij er ‘nu’ aankomt. Zal dit een trend worden deze week?
Een beetje te snel
Hij komt inderdaad vrij snel na mijn telefoontje aanrijden, met een stortvloed aan excuses ‘sorry mama’. Vervolgens rijdt hij me naar de junction op een manier, waarop ik me afvraag of hij wraak neemt voor mijn boze blik en heeft besloten dat mijn laatste uur geslagen heeft. Hij rijdt slippend over mulle, zanderige paadjes, stuitert over drempels (jaja, die zijn er hier ook en niet zo zuinig ook). Maar blijkbaar heeft hij zelf niet zo’n haast, want hij racet nog even langs de winkel om een ‘flesje benzine’ in de tank te gooien. Daarna word ik met een armbeweging gemaand om weer op te stappen en haalt hij nog even alles wat er maar mogelijk is uit zijn (toch wat oude, milieuvervuilende) piki piki, dumpt me op de junction, int zijn geld, wuift nog eens vriendelijk en vertrekt, een enorme rookpluim achter zich aan trekkend.
Alle tijd
Op de junction is het al aardig bedrijvig en de matatu’s rijden af en aan. De eerste is behoorlijk vol en ik besluit dat ik vanochtend geen zin heb om geplet te worden. De tweede gaat naar Shimoni en daar moet ik weer niet heen. De derde dan maar: ja, die gaat naar LungaLunga en heeft nog ruimte genoeg. Ik krijg (het wordt gewoonte!) de plek naast de bestuurder en ik pak mijn telefoon om wat mailtjes te lezen en te beantwoorden. Blijkbaar wil de driver wachten tot de hele matatu vol zit, want ik merk na 10 minuten dat hij nog steeds niet wil vertrekken. Ik vraag wat er aan de hand is, en je gelooft het niet, maar mij wordt met een vriendelijk handgebaar verteld dat hij geen benzine (meer) heeft … Okay, dit is nieuw voor mij en ik bevestig zijn opmerking dat dit lastig rijden is. Ik zucht, stap weer uit en wordt meteen geclaimd door de moneyman van een, zo lijkt het, uitermate gammele matatu; maar goed, ik vind inmiddels alles best. Ik zit nog niet of hij rijdt al weg. De driver is een oudere man en hij is een rustige rijder. Ook dat heb ik nog niet eerder meegemaakt, het is juist vaak het tegenovergestelde: er wordt een soort wedstrijdje gedaan, de ene matatu haalt de ander in om de eerstvolgende klanten maar te kunnen oppikken en dan bij die oppikplek racet de andere matatu dan weer voorbij om maar bij de volgende klanten als eerste aan te komen. En dan maar hopen dat je zo hard gereden hebt dat hij je niet meer kan inhalen… Pffff. Maar goed, zoals gezegd, niks van dat alles vandaag. We rijden met een slakkengangetje, de moneyman hangt uit zijn raampje en krijst naar iedereen aan de kant van de weg “LungaLunga!!!!!” waarbij hij met zijn arm nog eens zwiept dat dat ‘die kant uit is’!
Op de junction bij Shimoni gaat de moneyman klanten ronselen en stapt de driver uit en loopt weg: hij moet duidelijk plassen. Ik zucht maar eens: dit wordt de trend deze week, het is hollen of stilstaan en op dit moment is het gewoon stilstaan.
Educatie – zo belangrijk
Een grote groep headmasters van primary en secondary schools en chiefs van dorpen uit de regio heeft de conference room geboekt voor een bijeenkomst met de DCC (Districts County Commissionair). Honderd mannen en vrouwen zijn uitgenodigd om te praten over een groot probleem. Vorig jaar hebben er 5000 leerlingen met goed gevolg de primary school afgesloten en zouden dus ‘gewoon’ naar secondary school kunnen. Echter begin januari 2018 zijn er maar 700 leerlingen op die scholen aangemeld. De DCC wil van de headmasters horen hoe dat toch mogelijk is. En ik hoor dat er meerdere redenen zijn. Een daarvan is bijvoorbeeld, dat tijdens de campagnetijd vlak voor de verkiezingen alle deelnemende partijen (dus ook de winnaar van de verkiezingen) hebben beloofd dat er geen schoolgeld meer zou worden gevraagd. En je snapt het wel: uiteindelijk is van deze belofte niets terecht gekomen en moet elke leerling gewoon toch schoolgeld gaan betalen. En dat is natuurlijk voor veel arme gezinnen niet haalbaar. Andere redenen zijn dat er geen geld is voor uniformen of dat ouders gewoon weinig belang hechten aan verdere scholing. Ik heb niet precies meegekregen of er een oplossing is aan het eind van de dag, maar heb wel heel veel mensen aan het woord gehoord: iedereen heeft in ieder geval zijn zegje kunnen doen. En ik vind het wel weer bijzonder dat er zo snel al actie wordt ondernomen door de DCC!
Onverwacht
De bijeenkomst kon nauwelijks worden voorbereid (’s middags boeken, volgende ochtend vergadering) maar ik kan geen enkele stress bij wie dan ook ontdekken. De conference room wordt op een rustige manier klaargemaakt voor 100 man, de tafelkleden worden kalm aangebracht en mama Fridah vertelt dat ze geen lunch hebben besteld, dus dat de drukte wel zal meevallen.
Niets is minder waar. De eerste bezoekers arriveren al vroeg en ik heb geen idee of deze mensen zich nou moeten registreren of niet. Gelukkig is Gloria op tijd aanwezig, maar ook zij weet het niet: “… dat vragen we zo wel aan Ali” (die contactpersoon was voor deze boeking). Korte tijd later blijkt dat er inderdaad moet worden geregistreerd. Gloria maakt rustig een ‘attendance list’, want “… they can register when I am ready”.
Nog geen uur later blijkt dat er toch water en ‘een snack’ moet komen. Ik kijk met verbazing naar mama Fridah die met haar team in alle rust mandazi’s gaat maken: alle ingrediënten voor het deeg gaan in de grote nieuwe mixer, die nog nooit is gebruikt. Iedereen staat er, in hun prachtige ‘uniforms’ in volledige aanbidding bij en kijkt ernaar!
De meeting is al een tijdje aan de gang als de stroom uitvalt. Ik bemerk opnieuw geen enkele stress: de verantwoordelijken gaan richting generator en ook dat probleem is weer opgelost.
Verzoeken om kopietjes moeten worden afgewezen: de kopieerfunctie van de printer/copier is stuk. Gloria en ik hebben al eerder bedacht dat we in noodgevallen wel foto’s kunnen maken van die documenten waarna we die foto’s dan in een document plakken (en het document dan printen). Het ziet er niet uit, maar nood breekt wetten …
Stress
En zo rommelen de dagen hier in Afrika soms voort en kijk ik af en toe toch wat verbijsterd om me heen …
Op de dag van de hierboven beschreven grote meeting lopen er ook mama’s met kindertjes rond, die voor de Therapy Day zijn uitgenodigd. Gloria registreert de kinderen, betaalt in alle rust de reiskosten aan de mama’s en staat tussen neus en lippen door mensen te woord die van ons alles willen/eisen. Geen spoortje stress, bewonderenswaardig! En Derrick behandeld en geeft af en toe een beertje mee…
Ik sluit me er maar een beetje van af en probeer me te concentreren op een van mijn opdrachten: het onderbrengen van alle functiebeschrijvingen in één format en vervolgens de inhoud een beetje ordenen. Maar er zijn veel storingen: op verzoek maak ik tussen neus en lippen door even een powerpoint presentatie, treedt her en der op als fotograaf, los diverse computerproblemen op (ik ben hier echt een IT-deskundige, hahaha!!!), zoek en vind verdwenen documenten in een laptop en beantwoord vragen. Maar ik merk dat ik wel last heb van zo’n rommelige dag, waarop het lijkt dat je niets echt af kan maken, omdat je telkens wordt onderbroken of anderszins gestoord. Ik ga dan ook op tijd naar mijn kamer om even bij te komen.
Computerles
Na een lekkere koele douche vertrek ik elke avond (om 17.00 uur, maar het kan ook zomaar 17.30 uur worden) voor de computerles van Omari, de assistent Operations Officer, Lazarus, de Farm Manager en mama Fridah, de Facility Manager. Was Omari in eerste instantie de enige die les wilde, de andere twee wisten niet hoe snel ze moesten aansluiten. En wat is dat toch bijzonder voor alle partijen: Omari, die nog nooit met een laptop heeft gewerkt, laat staan dat hij ooit een programma heeft geopend en daar tegenover Lazarus en mama Fridah, die als managers al wel bekend zijn met digitaal werken (mama Fridah gaf ik voorgaande jaren al les).
Lazarus en mama Fridah zijn bekend met Word en ook een beetje met Excel, maar beiden vragen toch nog vaak hulp aan Gloria. Omari moet lijsten maken voor zijn boodschappen, prijzen noteren, hoeveelheden en totalen en wil dus niet eenvoudig starten, maar meteen maar met Excel. Helaas, want dat is nou niet meteen een van mijn favoriete programma’s. Maar goed, mijn basiskennis zal wel genoeg zijn (hoop ik) om ze (verder) op weg te helpen. Alle drie gaan ze vol aandacht mee in de prilste beginselen van Excel, en niemand vindt dat erg.
Zelfs aan het eind van een voor iedereen drukke dag zijn ze alle drie super gemotiveerd en enorm leergierig. Ze helpen elkaar, vertalen het voor het gemak soms in het Kiswahili als dat beter te begrijpen is voor een van hen en oefenen gedreven! Het is een plezier om deze mensen te helpen, zeker als ik de volgende dag merk dat ze na de les van de dag ervoor zijn gaan oefenen! Er is geen enkele paniek als de ‘ribbon’ (het lint) ineens van het scherm verdwenen is … “You can find it for me! You are the computer wizard!”
En als er telkens iemand wordt weggeroepen voor een spoeddingetje, verliest niemand de moed: ze komen zo snel mogelijk terug en gaan verder waar ze gestopt zijn. Waanzinnig!
Afspraken
Er zijn op KidsCare regelmatig vergaderingen. Keurig gepland om 10.00 uur of om 14.00 uur. De tafels worden voorzien van tafelkleden en een soort gordijnen aan de voorkant; de stof èn de kleuren zouden nou niet meteen mijn eerste keuze zijn, maar voor hier is het uitzonderlijk sjiek. Waterflesjes zijn neergezet en ook een scherm voor presentaties wordt regelmatig gebruikt.
Ik snap wel dat mama Fridah, als verantwoordelijke voor alles wat met Facility te maken heeft, zich nooit zo’n zorgen maakt. De keer dat ik om 09.53 uur zei dat we onvoldoende tafels en stoelen hadden voor iedereen die zou (moeten) komen, keek ze me aan, liep naar de grote hal, haalde wat stoelen op en wilde die aanschuiven. Ik vond dat dit niet kon (er zouden hoogwaardigheidsbekleders bij aanwezig zijn), sommige aanwezigen zouden met twee stoelpoten tussen de benen zitten (en ik ben natuurlijk altijd de klos) en stelde voor een tafel erbij te zetten. Oeps, dat betekende dat de ‘schorten’ opnieuw moesten worden aangebracht (met klemmen gemaakt van tuinslang!). Om 09.56 uur begon ze alles los te maken, schoven we een extra tafel aan en werd alles weer keurig ‘gedekt’.
Inmiddels was het 10.15 uur en er was, met uitzondering van mijzelf, nog niemand aanwezig. Wees ervan overtuigd dat het kan gebeuren dat de eerste deelnemers om 11.00 uur of zelfs nog later zullen arriveren!
Ik blijf dat fascinerend vinden! Hoewel het flink ingewikkeld blijft om werkzaamheden te plannen, is dit gewoon TIA (This Is Africa)! Heel soms zou ik wel eens willen weten hoe dit in NL …. hahaha!
Verwarring
Ik moet er altijd even aan wennen: stel je een vraag “Gaan we vandaag geen boodschappen doen?” dan krijg je als antwoord “Ja”. Ik geef dus even door dat ik ook nog 100% alcohol nodig heb (nee, niet om te drinken, maar om te proberen het whiteboard, waarop met permanente markers is geschreven, schoon te maken), word ik uitermate wazig aangekeken. Oh ja, natuurlijk, effe wennen: stel geen ontkennende vragen, want je raakt in de war van het antwoord. Want de vraag ‘geen boodschappen doen’ wordt bevestigd, dus gaan we vandaag geen boodschappen doen…
Rommelig, chaotisch, dat is niet altijd makkelijk voor iemand zoals ik. Maar het is en blijft een openbaring, ik leer enorm veel, pole pole (rustig aan) en alles zal goedkomen!
Met een hartelijke, warme, rustige Afrikaanse groet,
Grada
Marleen zegt
Chaos, maakt dat Afrika juist niet aantrekkelijk. Alles kan. niets moet… Is wat voor te zeggen, ook al komt dit ons niet altijd uit. Petje af Grada, het is weer een prachtig verhaal met mooie foto’s.
Bep zegt
Wat een bijzondere ervaringen schrijf je weer Grada. Ik begrijp je onrust bij de chaotische aanpak. Doe ook rustig als het zo uitkomt en geniet.🌞
Mvg. Bep
John zegt
Wat heb je weer een mooi verhaal geschreven over JOU KidsCare in Kenia. Jou een beetje kennende Grada, te werken in de soms aanwezige chaos kost je volgens mij veel energie. Top hoe je hiermee omgaat. Vergeet niet om er ook zelf van te genieten deze reis.
Mvg. John
Carla zegt
Zo mooi hoe je het positieve overal van beschrijft. TIA idd zo is het en ik hoop dat het ook zo blijft met als aanvulling meer kennis en betere omstandigheden Dank Grada voor je heerlijke verhalen. Pole pole. Kwaheri Carla