Dankbaar …

Geschreven in Nederland op 31 augustus 2018 

Steeds vaker merk ik dat het werk van KidsCare gedurende het jaar bij mij meer in mijn leven is verankerd dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Hoe druk ik het ook heb met mijn leuke werk als ZZP-er, KidsCare is altijd een klein beetje op de achtergrond aanwezig. Er zijn zo af en toe bijeenkomsten met bestuur en andere vrijwilligers om hier in Nederland het totale beleid rondom de inzet van vrijwilligers te professionaliseren (geen eenvoudige klus!), en uiteraard de heerlijke appjes van mijn collega Gloria in Kenya waarbij ik soms nog wat hulp op afstand kan bieden. Geweldig vind ik dat!

Dit jaar is het woekeren met mijn tijd. Een forse opdracht bij de overheid van vier dagen per week (op locatie) en twee OR-en die ik mag ondersteunen en waar het een enkele keer niet helemaal rustig loopt, vragen veel tijd. Ik moet daarom soms keuzes maken die ik niet zo leuk vind: KidsCare (en ander vrijwilligerswerk) staat iets minder bovenaan mijn to-do-lijstje. Maar gaande de prachtige zomer is er wel een aantal dingen waardoor ik me toch weer nauw betrokken voel bij KidsCare. En daarover wil ik toch even vertellen.

 

Een auto

Ik heb al zo vaak geschreven over het vervoer in Kenya. Wat vind ik het toch altijd weer genieten om met de matatu te reizen: het is nooit saai, er gebeurt altijd wel wat en ik blijf me verbazen over mezelf dat ik zonder meer in matatu’s stap als ware het de normaalste zaak van de wereld dat er geen achterklep op zit, dat er geiten onder de banken liggen, dat er enorme gevaartes op het dak liggen die met een enkel touwtje zijn vastgemaakt, dat mensen half uit de matatu hangen, dat je zelf bijna op schoot zit bij een medereiziger of soms een kind in je handen gedrukt krijgt …  Vervoer in Kenia. Ja. het is een boek waard.

De Social Workers van KidsCare rijden allemaal op motoren, piki-piki’s. De afstanden in het deel waar KidsCare werkzaam is, zijn fors en de motoren maken dus veel ‘vlieguren’. De Social Workers zijn heel zuinig op hun piki-piki’s, maar het is toch altijd weer een uitdaging om ze op en top te houden. Als ik terugkijk op de keren dat ik achterop mee mocht de fields in, dan is het eigenlijk ongelofelijk dat ze zo lang meegaan. Vastzitten in de modder of juist in zand, de hitte die me ook niet echt goed voor de motoren lijkt, over paadjes rijden waarbij mijn rug (en achterwerk) luidkeels protesteert. De fundi (garageman) heeft het druk met de regelmatige reparaties aan het piki-piki-park van KidsCare!

Ali, de directeur van KidsCare Kenya, heeft al jaren en jaren dezelfde auto. Het merk ken ik niet (nee, sorry, het is géén Eend of andere Citroën) maar Ali gebruikt hem om overal naar toe te gaan èn om van alles te vervoeren. In het dorp waar hij woont, is hij de enige met een auto voor de deur en dus wordt hij om de haverklap gevraagd om ‘iets’ mee te nemen, ‘iets’ weg te brengen, en geloof me, dat ‘iets’ kan alles zijn: van hooi tot watermeloenen tot geiten tot onderdelen en ga zo maar door. Ook is Ali ’s nachts wel eens uit zijn bed gehaald om een hoogzwangere vrouw naar het ziekenhuis te brengen. Uit eigen ervaring weet ik nog dat er een ander voertuig in de modder vastzat en dat Ali de kar met alles erop (inclusief een vrouw die weigerde eraf te gaan!) er met zijn auto uittrok. Natuurlijk had ik toen weer eens geen camera bij me… tssss, maar ik weet ook niet of ik zo alert zou zijn geweest om foto’s te maken. We kregen met een hele hoop medewerkers tegelijk namelijk enorm de slappe lach…

De medewerkers van KidsCare zijn trots op hun directeur en zijn auto. Regelmatig wordt de auto door een van de guards gewassen, en soms wordt er op verzoek van Ali ook nog even gekeken of een los spatbord of bumper kan worden vastgezet. Maar iedereen zal begrijpen dat er ook een keer een eind komt aan de mogelijkheden deze auto rijdend te houden; de auto is op sterven na dood. Zomaar een nieuwe (tweedehands) auto kopen, daar heeft KidsCare nauwelijks geld voor. Want … en ik citeer hier het bestuur … de donaties zijn bestemd voor de kinderen en niet voor computers, niet voor een bureaustoel, niet voor een dossierkast, en zeker niet voor een nieuwe auto! Maar wat dan te doen? Want Ali heeft zijn auto natuurlijk niet alleen maar nodig voor vervoer van hooi, watermeloenen en hoogzwangere vrouwen. Hij is bijna dagelijks op weg naar afspraken met partners van KidsCare, naar afspraken met de overheid, naar mensen die wat kunnen betekenen voor KidsCare. En die afspraken zijn vaak ver weg, dus de reis met de matatu is geen optie. Tenslotte moet Ali, naast al zijn belangrijke externe afspraken, ook regelmatig op het center zijn, ook om mensen te ontmoeten die KidsCare daadwerkelijk willen zien etc. Ik kan dus alleen maar hopen dat de auto het nog even volhoudt … want het is geen onzinnige vraag wat de consequenties zijn als de auto het daadwerkelijk begeeft …

De moeder van een van de vrijwilligers heeft zich een paar maanden geleden het lot van Ali en zijn auto aangetrokken en is een crowdfunding gestart. Hartverwarmende reacties, al veel geld opgehaald, maar nog niet voldoende. Ik blijf opgewekt meespelen met de Staatsloterij, activeer (toch met enig schaamrood op de kaken) regelmatig mijn enorme netwerk en krijg dan ook regelmatig een brok in mijn keel als dezelfde collega’s en vrienden voor de tweede keer een donatie doen. En het geld blijft binnendruppelen… zo fijn!*

Inmiddels is er een ook nog een prijs te winnen: alle donateurs voor de auto maken kans op het winnen van een Keniaanse auto, gemaakt door de kinderen in Kenia en geloof me, het is fantastisch om te zien hoe kinderen met allerlei afval en wat gevonden stokjes en dopjes hun eigen speelgoed (en in dit geval een Keniaanse auto) kunnen maken!

Een golftoernooi

Namens het bestuur word ik gevraagd om aanwezig te zijn bij een golftoernooi in Nunspeet. Ik mag aan het eind van de middag aanschuiven bij de teams die al zijn gefinisht. En ik kijk mijn ogen uit, want eigenlijk ben ik nog nooit in aanraking geweest met deze sport, golfen. Wat een prachtig terrein! En ik krijg, met de laatste twee teams die nog moeten finishen, vanaf het terras een aantal mooie slagen te zien. De golfballetjes komen een enkele keer wel héél dichtbij …
Het zou helemaal geen mooi weer worden, maar op een paar druppels na blijkt ook 24 augustus 2018 een prachtige dag… eigenlijk een perfecte dag om het golftoernooi georganiseerd door Raadgevers Pensioen te laten plaatsvinden. Waarom ik hierbij ben? Omdat een deel van de opbrengsten beschikbaar wordt gesteld aan KidsCare! Als iedereen binnen is, wordt het team dat gewonnen heeft, in het zonnetje gezet.  Daarna worden er lootjes getrokken en wordt er ook nog een weekend cabrio-rijden geveild.

En dan mag ik over KidsCare vertellen. Vijf minuten krijg ik en eigenlijk ben ik daar niet rouwig om: ik sta een beetje te rillen van de koorts door een forse kaakontstekingmaar ik doe mijn best: ‘KidsCare, de Afrikaanse organisatie die met zijn Nederlandse medeoprichters zo enorm betrokken is bij de minderbedeelden in een van de armste delen van Kenia, tegen de Tanzaniaanse grens aan. Gezinnen die het niet makkelijk hebben, door wat voor omstandigheden dan ook, krijgen ondersteuning, worden begeleid en gecoacht naar zelfstandigheid. Hierbij is één van de belangrijkste eisen dat de kinderen uit deze gezinnen naar school gaan. Ook één van de doelen is dat het gezin inkomen gaat genereren. Hierbij zijn de medewerkers van KidsCare, de Social Workers, van cruciaal belang. Zij gaan bij deze gezinnen langs, luisteren, adviseren, helpen, en hebben contacten met alle belangrijke mensen in de omgeving van deze gezinnen. Drie jaar lang duurt deze begeleiding en ik heb de afgelopen drie jaar met eigen ogen mogen zien dat soms al na een paar maanden de mensen weer hoop hebben, hoop op een betere toekomst. De donateurs van KidsCare, in Nederland, weten dat alle donaties 100% beschikbaar zijn voor deze gezinnen en daarmee voor de kinderen, die ook in Kenia de toekomst zijn. En was ik drie jaar geleden een van de eerste vrijwilligers, inmiddels zijn mij velen gevolgd. We delen onze kennis met onze Keniaanse collega’s maar nemen ook veel weer mee naar huis: rust, geduld, soms berusting…

De lootjes, die door de organisatie (dank aan de organisatie – Peter!) voor aanvang van het toernooi nog zijn verkocht, en de veiling van het cabrio-weekend hebben de opbrengsten voor KidsCare nog fors opgedreven en ik krijg een brok in mijn keel als ik hoor dat het bedrag van € 1.500 op de cheque nog mag worden verhoogd tot € 2.050. Ik ben, als plaatsvervanger van het bestuur van KidsCare, ontzettend dankbaar dat ik de cheque in ontvangst mag nemen. Ik heb er nauwelijks woorden voor…

En zo …

… verloopt mijn leven gedurende de maanden dat ik niet in Kenia ben toch steeds met KidsCare op de achtergrond. En ik ben daar niet rouwig om, ik vind het heerlijk om betrokken te blijven, iets te kunnen betekenen voor die kinderen die het zo verschrikkelijk nodig hebben. Binnenkort komt Ali naar Nederland om ook hier zijn contacten te onderhouden met onder andere Wilde Ganzen, waarvan twee medewerkers in januari 2018 KidsCare hebben bezocht en onder de indruk waren. Ik zie ernaar uit om hem in het voor hem koude Nederland te ontmoeten! 

 

Een dankbare groet van

Grada

 

*Je gift kun je overmaken op NL21 INGB 0005921007 t.a.v Stichting KidsCare Kenia o.v.v. Auto. Zet ook je e-mailadres erbij want daarmee doe je mee met de loterij voor de Keniaanse auto. Betaling via de bank kan je daarnaast ook nog een financieel voordeel opleveren, want KidsCare is ANBI geregistreerd bij de belastingdienst en je gift is dus aftrekbaar!