Geschreven in Kenia, 30 mei 2022
Hoe snel gaat de tijd … Het lijkt of ik net teruggekomen ben uit Kenia en dan zit ik al weer op Schiphol. Ruim op tijd, want we willen de vlucht vanavond wel halen. En de foto’s in de krant en op het journaal hebben gezorgd voor een klein beetje onrust in mij zit. Een klein beetje, want eerlijk gezegd kan ik me niets voorstellen bij de beelden van die enorme rijen, die zelfs buiten de vertrekhallen staan…
We, Roosmarijn en ik, gaan dus op tijd weg. Zonder noemenswaardige files brengt mijn lieve vriendin Marleen ons naar Schiphol en laden we de enorme hoeveelheid bagage op twee karretjes. Na een laatste foto van die enorme bult bagage 😱, lopen we naar vertrekhal 2 (de foto mislukt, komt goed, we zijn er nog niet).
En dan volgt een vreemde gewaarwording: de vertrekhal is bijna leeg, nergens staan passagiers in rijen te wachten, de balies zijn leeg en daar waar je je bagage kunt afgeven, zitten de medewerkers niets te doen. Hoewel er een klein rijtje staat bij de douane, zijn we ook daar snel klaar. En dat betekent dat we een half uurtje nadat we zijn afgezet, bij Starbucks zitten met een ijsthee en ijskoffie. Nog vier uur te gaan…
Nee, niet te snel juichen
Precies, niet te snel juichen, want als we na een kleine maaltijd met een glaasje wijn richting de gate lopen, merken we al snel dat er iets aan de hand is. Iedereen wordt verzocht zijn papieren te laten checken en duidelijk is dat dit allemaal handmatig gaat gebeuren in verband met ‘technische problemen’. Nou ja, liever problemen met de computer op de grond dan problemen met het vliegtuig zelf, denk ik nog. En de delay, zoals zo mooi op de schermen wordt gemeld, is maar 50 minuten. Maar dat is te eenvoudig gedacht, want al snel loopt het op tot net geen twee uur. Want als alles en iedereen is gecheckt, kunnen we na een poosje boarden; oh nee, wij niet (met een aantal anderen), het is ons volstrekt onduidelijk waarom wij na rij 1 nu weer in rij 2 moeten gaan staan, maar goed … het eind is in zicht, hoewel we dan natuurlijk al wel weten dat we onze connecting flight naar Mombasa niet gaan halen.
Keniaanse pilau
Het eten is heerlijk, bij Kenya Airways krijg je namelijk ook Keniaans eten: dit keer pilau, heerlijke gekruide rijst met kip. Ik merk dat ik trek heb, het is tenslotte al ruim na 11 uur ’s avonds, maar het is een cadeautje om alvast te proeven van Kenia! De vlucht duurt zo’n 8,5 uur en na het tandenpoetsen gooi ik de boel dicht en slaap redelijk lang. In Nairobi is het zwaar bewolkt en maar 19 graden. Toch trek ik mijn warme kleren en schoenen uit en trek mijn Keniaanse kleren aan: katoenen broek, t-shirtje en slippers. Dat is meer dan genoeg.
We worden zonder enige problemen omgeboekt naar de eerst mogelijke vlucht naar Mombasa en eindelijk, eindelijk, komen we om 11 uur in de ochtend aan in Mombasa. Ook hier is het fors bewolkt en als hartelijk welkom krijgen we direct een enorme hoosbui op ons kop. Regen, wat zijn ze er hier blij mee! En omdat het aan de kust een stuk warmer is dan ‘up-country’ (Nairobi), is het ook helemaal niet erg om even nat te worden.
Er is gedurende ons oponthoud in NL en Nairobi flink heen en weer geappt met de driver Patrick, die ons komt ophalen en naar KidsCare zal brengen. Met de vluchtnummers heeft hij ons gevolgd en staat ons, als we de hal inlopen, dus gewoon ook op te wachten. Heerlijk… Eerste activiteit, na het hartverwarmend welkom, is het maken van de foto met de koffers. Dat blijft een beetje een traditie, hoewel ik ze niet altijd plaats bij mijn blogs. Dit keer wel 😏
Vooral voor Roos is het na bijna 4 jaar afwezigheid heerlijk om hier weer te zijn! Zij geniet van alle veranderingen die we tegenkomen langs de route. En hoewel ik maar een kleine 7 weken ben weggeweest, kijk ik ook mijn ogen uit. Want vertrok ik uit een zanderig en naar regen smachtend land, nu zie ik groen, veel groen, heel veel groen. De zanderige zijkanten van de weg zijn begroeid met gras en ik zie veel poeltjes in het land. Ik kan niet wachten om even te gaan kijken, naar die prachtige blauwe en witte waterlelies …
Verkiezingstijd
Begin augustus 2022 zijn er verkiezingen in Kenia: de general elections. Dan kan echt alles zo’n beetje gekozen worden (The President, members of the National Assembly and Senate, county governors and members of the 47 county assemblies), maar de belangrijkste zijn toch wel de President en de County Governors. Langs de weg staan enorme bilboards, waarop de ene na de andere kandidaat zich aanprijst. Het brengt altijd een hoop onrust met zich mee, want kandidaten gaan met grote hordes aanhangers op campagne en delen eten, geld, kleding etc. uit om maar stemmen te winnen. Als ze gekozen zijn, zie je ze overigens nooit meer.
De campagnes worden ook aangekondigd, en er komen altijd heel veel mensen op af. Logisch ook, als je kans maakt op een zak meel, of rijst, kleren of geld …
Op de route van Mombasa naar KidsCare zien we zo drie bijeenkomsten en tot mijn schrik is er ook bij KidsCare zo’n happening aan de gang. Er is beslag gelegd op een van de meeting rooms van KidsCare, er staat echt een enorme mensenmassa buiten de hekken en het lawaai is niet te harden. Auto’s met grote speakers op het dak sturen muziek de ruimte in, maar er is ook een band met trommels en een trompettist, waarbij ik me afvraag of die laatste wel weet dat je er ook een melodietje mee kan trompetteren.
Er zit op het terrein een aantal mannen in camouflage kleding met een geweer op schoot. Ik heb geen flauw idee wie er beschermd moet worden tegen wie, maar het is een beetje luguber zo op het terrein van KidsCare.
Even opruimen
Mama Fridah staat natuurlijk al te wachten en het hek wordt speciaal voor ons open gemaakt zodat de auto van Patrick naar binnen kan rijden. De knuffels zijn niet van de lucht! Als ik wat later probeer om de situatie van de verkiezingsbijeenkomst te fotograferen, word ik direct aangesproken door een jongeman met een geweer: of ik dat maar even wil laten! Jammer denk ik, want hoe leg ik dit fenomeen nou uit in een blog zonder foto’s … 😋
De bult met koffers is uitgeladen, en ik mag zomaar weer in kamer 1 intrekken. Ik krijg een brok in mijn keel als er weer een hart met bloemen op het bed is neergelegd. Mijn koffers worden geleegd: grote zakken met kleding voor baby’s, peuters, maar zeker ook voor de wat grotere kinderen, schoentjes en schoenen, slippertjes, sokken, petjes en petten, het is teveel om op te noemen. We hebben er hele koffers mee gevuld, en er is helaas ook nog wel wat thuis achtergebleven. Grote dank aan Jenny, Flora, Anneke en Hilde.
Mijn speciale koffer vol met laptops en telefoons, leeg ik op het bed en zoek de juiste opladers erbij. Die zullen binnenkort aan studenten, die ze zo hard nodig hebben, worden overhandigd. Wat een weelde toch. Dank jullie wel Jenny, Hilde, Ina en Ariane!
(En nu maar hopen dat ik niemand vergeten ben te noemen.)
Even tijd voor mezelf
Op dit moment zijn er mango’s in overvloed. En als je hier in Kenia mango’s hebt gegeten, kun je niet wennen aan die harde, weinig sappige mango’s die in NL worden verkocht. Mama Fridah weet dat natuurlijk best en heeft een mango/banaan salade gemaakt waar Roos en ik echt op aanvallen. Zoveel hebben we niet kunnen eten het afgelopen etmaal en het smaakt heerlijk.
De zon schijnt (sinds we hier op KidsCare aankwamen), en ik doezel langzaam een beetje weg. Nog even schrijven en dan ‘diner time’ met chapati and beans, mijn lievelingskostje (en dat weet mama Fridah!). Morgen iedereen weer zien, morgen aan het werk. Het is alsof ik nooit ben weggeweest!
Met een dankbare groet,
Grada (Nadzua)
🤩🥰
De rust in mijn hoofd is weer een beetje terug, dus ik volg je weer deze reis!
Wat knap dat je de reis alweer maakt. En wat schrijf je weer beeldend. Een zinvol verblijf opnieuw gewenst. Lees je verhalen weer graag mee.
Zooooo leuk!!! Jullie zo samen!!
Wat een gaaf avontuur weer
Veel plezier❤️💋💋💋
Zo loop je in Hoevelaken en als je even knippert met je ogen, ben je weer in Kenia.
Een mooie en goede tijd gewenst
Groeten Kees
Wat heerlijk om te lezen Grada
Zo ben ik er toch een beetje bij!
Hoe is het met de honden 🐶 ? Ze zijn vast flink gegroeid 🙃
Liefs Jet Mwaka 😜
Wat schrijf je toch heerlijk. Het geeft me het gevoel weer even mee te reizen. Succes allebei!
Ha lieve Grada, ik reis een beetje met je mee 😘
Thea
Fijn om weer daar te zijn, je 2e thuis zoals je weleens oppert Grada. Veel succes!
Heel veel succes weer Grada, met je werk en alle mooie ontmoetingen daar ! Heerlijk om je blog weer te lezen 💖
wat heerlijk dat je weer ’thuis’ bent en zoveel voor de mensen kunt betekenen!