Extra tijd …

Geplaatst op 14 februari 2018 in Kenia, KidsCare Mshiu

Hoewel ik eigenlijk al lang in het koude NL terug had moeten zijn, kan ik na het omboeken van mijn tickets nog wat genieten van mijn extra weken in het warme, zeg maar héte Kenia! Na mijn laatste, heerlijke weekend in Mbuyu, met prachtige zonsopgangen, gekke apen, fantastische vogels en werken aan het zwembad, ga ik maandagochtend weer vroeg op pad, terug naar mijn werkplek in het KidsCare Centre. En ik kan het echt niet laten, want ook over deze trip moet ik even vertellen.

Eerste afscheid

Mijn piki piki is prachtig op tijd (07.15 uur) en hij is niet alleen. Mijn lieve vriendin Fatou (ja, sorry hoor, het is hier een nogal veel voorkomende naam!) is meegekomen; ze wil absoluut nog even afscheid van me nemen.

We gaan dus gedrieën (ja echt, de motorrijder, Fatou en ik, alle drie niet de slanksten), richting de junction waar ik een matatu zal pakken. Ik ben blij dat de piki piki wat moeite heeft met deze zware last en niet al te snel rijdt, want ik hang met mijn achterwerk toch een beetje over het ijzeren randje heen.

Ik heb uiteraard geen foto van mezelf, maar wel een voorbeeld hoe dat hier zo’n beetje gaat. Ik heb het gevoel dat als hij even teveel gas geeft, ik achterover op het zandpad of het asfalt val. Maar gelukkig heb ik mijn superzware rugzak om, dus ik verwacht dat het daardoor wel zal mee’vallen’.

Openbaar vervoer

Na een uitgebreid afscheid van Fatou en de belofte dat ik wel snel weer terug moet komen, fluistert ze me nog toe dat ik de wachtende matatu niet moet nemen; er is iets mis mee. Nou, dat is erg duidelijk en ik beloof dat ik op de volgende zal wachten. En ik hoef niet lang te wachten: een matatu komt aanrijden en ik word van harte uitgenodigd voorin plaats te nemen. Nou ben ik inmiddels wel wat achterdochtig geworden, vooral omdat vaak de mensen die het verst moeten (naar LungaLunga aan de grens van Tanzania dus) voorin mogen zitten.

Ik kijk dus naar de driver, mompel nog eens dat ik naar KidsCare moet, naar Mshiu, betast toch even de deels volstrekt ingezakte voorbank en vraag of het wel safe is. Hij reageert een beetje verontwaardigd, want “… we hebben vanochtend de matatu nog schoongemaakt”.

Wow, dat is me nog nooit gebeurd, een schone matatu! Ik grijns breed en klim voorin, zet mijn volle rugzak op de grote bult naast de driver en ga zelf op de ingezakte plek zitten. En dat is het moment dat ik me voel wegzakken in een koel en vooral nat ‘poeltje’ en ik kan alleen nog maar denken: ‘okay, schoongemaakt dus!’ Zeer waarschijnlijk is de matatu deze ochtend met een hogedrukspuit aan de buitenkant bewerkt en is het raam niet dichtgedaan …

Mijn werk

Soms zijn de dagen wel erg gevuld met allerlei overleggen en vergaderingen. Telkens weer moet de geplande training WordPress voor mijn ‘workmate’ Gloria worden doorgeschoven naar ‘morgen’; hoe vaak hebben we dat nou al gedaan? Ze blijft er stoïcijns onder en ik kijk daar vol bewondering naar. Wat kan ik toch veel van haar leren!

En het is daarom ook in dit opzicht zo fijn dat ik nog wat extra tijd heb om een aantal zaken af te maken. Het automatiseringsplan, alle functiebeschrijvingen en ook het HR-handbook kan ik in de een-na-laatste week afronden. Mocht het HR-handbook nog veranderingen ondergaan, dan kan ik dat ook in NL nog begeleiden. En natuurlijk lukt het nog om even met WordPress aan de slag te gaan. En hoewel we voor mijn gevoel veel te weinig en onvoldoende diep op de stof kunnen ingaan, vindt Gloria het zo leuk dat ze alles razendsnel oppikt. Omdat ik er nog ben, oefent ze af en toe om in haar geheugen op te slaan waar ze wat kan vinden en wat ze wel en wat juist niet mag wijzigen. En het vervangen van gedateerde foto’s op de website is één van haar favoriete taken! Wat een kanjer is ze en wat ben ik trots op haar!

Warm oftewel héét

Het is en blijft ontzettend warm. Een vergadering met mensen uit Kwale (hoger gelegen en dus koeler) wordt buiten in het restaurant gehouden, gewoon omdat het daar lekker doorwaait. Maar af en toe waait het niet alleen ‘lekker’ maar komt er ineens een hete wind langs, waardoor het zweet je aan alle kanten uitbreekt.

En als ik aan het eind van mijn werkdag even met de benen omhoog en een biertje in de hand ga zitten, zie ik Omari, onze klusjesman, met een sneltreinvaart de kokospalm naast de buitenkeuken in klimmen. Ik kan nog net op tijd mijn telefoon pakken om wat fotootjes te maken. Het is een supergaaf gezicht, maar het zweet breekt me uit en ik krijg al hoogtevrees bij het kijken naar hem! En wat hij daar doet? Ik heb geen idee, ik hoor alleen op een gegeven moment een enorme kokosnoot op de grond ploffen…

Laatste week

Tja, zo’n laatste week. Er is een grote groep mensen (80 man) die de grote conference hall heeft afgehuurd voor een zesdaagse training, en gaande de week komen er nog twee grote groepen bij (60 en 40 man) en daarnaast is er natuurlijk nog gewoon Therapy Day (3x per week)! Iedereen werkt zich drie slagen in de rondte en ook ik draag mijn steentje bij: ik zit ’s morgen om 07.15 uur achter mijn tafeltje om de mensen te ontvangen en ze in te schrijven voor de juiste bijeenkomst en om ze de presentielijsten te laten invullen.

Maar het is toch vooral mama Fridah, die gelukkig haar laatste malaria aanval ook weer goed heeft doorstaan, die samen met haar team kei- en keihard werkt. Er wordt een gigantisch aantal uren per dag gedraaid, waarbij er ondanks alles (hitte, kapotte apparatuur etc.) geen klacht over de lippen van medewerkers komt. En er wordt een hoeveelheid eten bereid waar ik bijna misselijk van word; er wordt zelfs aandacht besteed aan Valentijnsdag …

Planning

Gelukkig heb ik nog wat laatste spannende dingen gepland. Zo ga ik, althans dat hoop ik, nog een bezoek brengen aan Kidimu primary school, niet ver van het KidsCare Centre vandaan, waar ook een School for the Deaf (dovenschool) is gevestigd. Degenen die mij wat beter kennen, weten dat ik sinds ik in Malawi met dove studenten heb gewerkt, een enorm zwak heb voor mensen met deze handicap. Ik spreek inmiddels ook een beetje gebarentaal (hoewel … als je dat niet dagelijks gebruikt, zakt het snel weg). En ik ben daarom ook erg nieuwsgierig hoe het dove kinderen hier in Kenia vergaat, wat er na primary school voor mogelijkheden zijn voor hen. Ik weet er te weinig van, en ik wil me graag laten voorlichten. En wie weet, zou ik daar in de toekomst iets kunnen betekenen…

Een laatste fieldtrip

En dan zal ik ook nog een laatste trip maken naar Mwereni, vlak bij de Tanzaniaanse grens. Ik ga met de Social Worker CSA (children with special abilities) Winnie mee naar een zogenaamde ‘support group’. Dat zegt me nu nog even niks, maar dat zal tijdens die trip wel veranderen! En het leuke is dat we vanuit KidsCare Centre vertrekken … met de piki piki. Dat is me nogal een eindje rijden (meer dan een uur, verwacht ik). En omdat Winnie geen passagier achterop de piki piki mag meenemen, baal ik een klein beetje dat ik niet al lang mijn motorrijbewijs heb gehaald en zelf kan rijden. Maar goed, nu krijg ik dus mijn eigen driver, Modi, die ik nog ken van vorig jaar ! Ook leuk dus! Ik kan niet wachten! En uiteraard volgt er vast wel weer een blog…

Volgende afscheid

En ja, dan moet ik ineens zomaar vroegtijdig afscheid nemen van Edward, de Head of Department Social Work, die voor homecoming naar huis gaat. En dat ‘huis’ staat in Nairobi en daar ga je niet zomaar even heen. Dus wordt er een afscheidsmomentje ingelast en krijg ik van hem, Ali (de director) en mama Fridah een prachtige, speciaal gemaakte tas overhandigd. Ik ben er super blij mee: dit wordt mijn lievelingstas!

Werken voor NL

En inmiddels ben ik ook weer volop aan het werk voor mijn NL opdrachtgevers. Het is even wennen, alles gaat zo gestructureerd, alle info op orde, alle documenten genummerd en gearchiveerd op bij iedereen bekende plekken. Zal ik weer kunnen wennen straks? Het zal wel moeten en het gaat me ook weer lukken. Maar nu nog even niet.

Geld halen

Nee, nu nog even niet. Ik moet nog een aantal uren vrij plannen om naar Ukunda te gaan, zo’n 40 km verderop. Ik moet nl ‘even’ geld halen, want ik heb onvoldoende Keniaanse shillingen om mijn rekening hier te betalen. En de dichtstbijzijnde flappentapper is dus in Ukunda!

Daarnaast wil ik toch ook nog even langs de stoffenwinkel, want ik wil wat Afrikaanse stoffen mee naar huis nemen. En kan ik ook nog even langs Andy, die voor mij mijn laatste bestellingen heeft klaargemaakt. Mijn koffers zullen overvol zijn …

Nog even een snelle update

Oh ja, en dan nog een laatste update. Hoe zat dat nou met mijn vermeende zwembad/badkuip? Nou, het bouwwerk is inmiddels af. En er is niets meer dat herinnert aan ook maar een spoortje zwembad of zelfs badkuip. Oordeel zelf …

Met een brede grijns,

Grada