Feestelijk …

Geschreven in Kenia op 12 december 2019

Donderdag is er ineens een meeting met een aantal mensen en ik word gevraagd om even mee te gaan. Het blijkt te gaan om een eerstesteenlegging van de SSU (Special School Unit) in Mwangulu. Dat evenement zal plaatsvinden op dinsdag. Het team, waarbij de directeur SSU (Peter) helaas door omstandigheden ontbreekt, neemt nauwgezet het protocol door en iedereen krijgt zo zijn taken toebedeeld. Zo moeten de uitnodigingen (per brief) uitgestuurd worden naar alle hoogwaardigheidsbekleders (ik vind het wat laat en adviseer in ieder geval ook te bellen), waarbij er nog uitgebreid gediscussieerd wordt over wie er uitgenodigd moet worden. Verder moet de tent geregeld worden, de stoelen, het water, de melk en de pakjes met koekjes voor de kinderen en ga zo maar door. Ik krijg ook een taak toebedeeld: samen met de Social Worker Gwaru zal ik het hele feest gaan fotograferen 😊

Gelukt

Alles lijkt te lukken, zo begrijp ik. Ali (algemeen directeur) heeft belangrijke afspraken in Nairobi, maar George, de deputy director, zal een auto huren, alle drank en etenswaren inslaan en een aantal van ons meenemen naar Mwangulu. Maandag wordt ons op het hart gedrukt dat we om 08.00 uur paraat moeten staan en om 09.00 uur moeten in ieder geval voldoende medewerkers aanwezig zijn om het terrein op te bouwen, zodat het een feestelijke bijeenkomst zal worden. Besloten wordt dat mama Fridah, Amiga (HOD CSA) en ik met George meegaan en de anderen met hun pikipiki’s alle andere spullen meenemen. William zet zijn muts op zijn hoofd, doet zijn helm erover heen en trekt zijn handschoenen aan. Tja, het is tenslotte rond 08.00 uur pas 30 graden en dan moet je je goed inpakken…

Tot mijn grote schrik zie ik ook de twee grote boxen en een soort zenderachtig ding achterop een van de pikipiki’s vastgebonden worden en ik vrees met grote vreze dat de muziek weer (letterlijk) oorverdovend zal zijn.

Klaar

We staan op tijd klaar maar op de een of andere manier heeft George enorme vertraging opgelopen. We hangen, zitten en liggen wat op de betonnen bank bij de gate van KidsCare en bij elk voertuig dat langskomt, ook al is het een tractor of een fiets, roepen we melig ‘Ah, that must be George!’ De guard Amani vindt het tijd worden om samen met mij op de foto te gaan en deze per omgaande op Facebook te zetten. We lopen een rondje, gaan nog even naar het toilet en eindelijk komt om 09.30 uur een mini Hondaatje aanrijden. We schieten allemaal in de lach! Alle spullen worden in het kofferbakje gepropt en we stappen in. Snel gaan we op pad en tot aan de afslag Mwangulu verloopt dat prima.

Regentijd

Tja, het is regentijd en met name de wegen naar het binnenland (zonder asfalt) hebben daar fors onder te lijden. Het zijn in droge tijden soms vrij mulle zandwegen met steentjes bezaaid, in de regentijd spoelt er veel zand/aarde weg en ontstaan er diepe poelen, scheuren en enorme gaten.

Laat ik kort zijn, zodra we na een half uurtje de geasfalteerde hoofdweg verlaten, doen we over de (geschatte) 10 km naar Mwangulu nog een uur. Het autootje wordt door elkaar geschud, de onderkant schuift regelmatig over de grond, het rammelt en ratelt en met een snelheid van een schildpad lijkt er geen eind aan te komen.

Burial (begrafenis)

In de verte zie ik langs de weg veel tenten staan en ik zucht van verlichting. Maar helaas, de tenten zijn neergezet voor een burial, een begrafenis en het lijkt erop dat er een bijzondere en belangrijke persoon is heengegaan. We rijden langs, en ik durf geen foto te maken, dat lijkt me niet netjes… (de foto’s zijn van een dag later gemaakt, als ik met Social Worker Emmanuel naar een aantal huishoudens in Maleni en Mwangulu ben).

Mijn rug protesteert en ik kan het niet laten om even te plagen: ‘I think I prefer a pikipiki’… want die ontwijken de kuilen en gaten vrij eenvoudig en we worden dan ook door vele motorbikes ingehaald 😊

Gearriveerd

Maar natuurlijk komen we toch aan, wel met een enkele blauwe plek op mijn arm en een bult op mijn hoofd (ik slingerde met mijn hoofd tegen het raam). Het hele team van KidsCare is aanwezig, de tent is neergezet, de stoelen staan er ook, er zijn schoolbanken uit de school gehaald en de muziek davert over het terrein… maar de gasten zijn er nog niet!

SSU

Tot mijn grote schrik zie ik dat de bouwvakkers nog druk bezig zijn met het gebouw: de muren staan nog niet manshoog, en er wordt nog volop gemetseld. En dat terwijl Gloria, mijn workmate, me toch echt had verzekerd dat het allemaal klaar zou zijn. Toch kan ik daar niet rouwig om zijn, want het is hartstikke leuk om te zien hoe ze werken!

Afgezegd

Van Peter (directeur SSU) hoor ik dat er niet één maar twee burials zijn en dat dit een negatief effect zal hebben op het aantal gasten dat aanwezig zal zijn. Verder heeft de DCC en zijn team van chiefs zich afgemeld, omdat zij zijn opgeroepen voor een meeting. ‘Well’, zegt Peter, ‘that means we will not have many speeches!’ Ben ik teleurgesteld??? 😉

Druppelen

Langzaam maar zeker druppelen toch de gasten binnen. Zo zie ik enkele mama’s met kinderen arriveren, enkele belangrijke gasten komen per auto of worden per pikipiki afgezet. Maar verder gebeurt er nog steeds niks. Bij navraag blijkt dat het wachten is op een aantal KCV’s, die onderweg zijn. En dat klopt. Ook deze mensen hebben moeite gehad met de weg en zijn zo’n beetje stapvoets naar Mwangulu gekomen.

Schoolkinderen

Als iedereen (blijkbaar) is gearriveerd, marcheert een schoolklas op een bijzonder militair aandoende manier het terrein op, waarbij een van de leerlingen met de microfoon het tempo aangeeft. Ze lopen stram in het gelid, de rijen gaan uit elkaar en weer naar elkaar toe, er wordt gestampt, ‘on eas’ geroepen en uiteindelijk komen twee jongens aanmarcheren om de vlag te hijsen. Daarna moeten we allemaal gaan staan en wordt (naar ik aanneem) het volkslied gezongen. Ik ben enigszins perplex…

Eerste steen

Met Peter als ceremoniemeester volgen de speeches elkaar redelijk snel op. Alles in het Kiswahili en ik snap er allemaal niks van. Af en toe hoor ik de naam van KidsCare noemen, maar de rest is volstrekt niet te volgen voor mij. En dan is het zover, de symbolische eerste steen gaat gelegd worden. Nou ja, het zijn er eigenlijk vier. Eerst wordt er eentje gelegd door (ik geloof) het hoofd van de school, dan volgt een representant van het dorp, een KCV en George mag ook een steen metselen. Het ziet er niet erg stevig uit en ik hoor later van George dat, zodra iedereen weg is, de stenen door de bouwvakkers weer worden weggehaald. Ik lig echt in een deuk…

Therapie

De gasten worden uitgenodigd om naar de tijdelijke therapieruimte te komen. Het gezelschap verplaatst zich vervolgens naar een klaslokaal, waar enkele gasten boven op de boeken en andere rommel gaan staan die hoog opgestapeld in het lokaal liggen. Henrica (de OT) zit op haar therapiemat en heeft een heel klein mensje voor zich liggen. De mama zit erbij in een stoel en bekijkt alles met een kalmte die ik bewonderenswaardig vind.

Ik hoor Henrica vertellen, ik zie haar wat bewegingen maken met de armpjes en de beentjes van het minimensje, en ik loop even weg. Zodra de gasten zijn vertrokken, waarvan ik overigens een enkele (vrouwelijke) gast wat tranen zie wegvegen, loop ik het lokaal weer in en vraag Henrica naar dit bijzondere kindje.

Kleine Joseph

Joseph is geboren na zeven maanden zwangerschap en moest daarna nog twee maanden in de couveuse blijven. Hij is nu zeven maanden, tenminste… eigenlijk negen maanden (vanaf zijn geboorte), maar ze rekenen hier zijn leeftijd vanaf het moment dat hij uit de couveuse mocht. Het is onbegrijpelijk hoe klein dit mensje nog is! Henrica vertelt dat zij probeert om zijn nekspieren wat te verstevigen (het hoofdje valt steeds achter- of voorover), en de spieren van armpjes en beentjes wat de versterken.

Joseph kijkt met pientere oogjes de wereld in, maar ik weet niet of dit nog wel goedkomt. Vooral als ik hoor dat moeder geen borstvoeding meer heeft en dus afhankelijk is van gekochte melk.

Terug bij de feesttent

Bij terugkomst blijkt er toch nog een aantal speeches gehouden te worden. Ik ben met mijn gedachten helemaal ergens anders, zeker als de mama van Joseph ook nog eens naast me komt zitten. Ik zie Gwaru rondlopen en de sprekers fotograferen en mijn ogen dwalen steeds af naar Joseph. Hij krijgt een beetje melk uit een flesje en slobbert dat goed op. Het geeft me een goed gevoel dat zijn zuigreflex in ieder geval in orde is.

Als er melk en koekjes worden uitgedeeld, wordt er door Henrica snel een setje in de mand van de mama gelegd. Even later komen de schoolkinderen nog een keer langs en krijgt zij nog een keer een portie. Ik zie dat de andere mama’s de melk zelf opdrinken, maar mama Joseph niet. Ik weet dat zij het zal bewaren voor haar zoontje.

Speeches and prayers

De speeches gaan maar door en zelfs een imam komt bidden. Ik zie mensen vertrekken, mensen vallen op hun bankje in slaap en kinderen gaan jengelen. Er worden nog flesjes frisdrank uitgedeeld en opnieuw koekjes en dan lijkt het erop dat de ceremonie klaar is. Ik loop nog wat rond en zie de fietsen van de bouwvakkers: het blijft het fotograferen waard…

Over een paar weken, zo medio januari 2020, zal er een officiële opening zijn van de SSU Mwangulu. Dan zal de bouw klaar zijn en wordt dit hele evenement nog een keer herhaald.

Terugreis

Terwijl ik me keurig aan de regels houd en netjes in de auto stap, halen de pikipiki’s met het team van KidsCare ons na een half uurtje razendsnel in. Ik houd me in …

 

Met een trage groet,

Grada