Geen eten maar zaden …

Geschreven in Nederland, 12 april 2020

Het is Pasen. Ik denk aan vorig jaar en kan me de wereld van toen bijna niet meer voorstellen. De hele afgelopen maanden heb ik veel app-contact met iedereen in Kenya en dat is de afgelopen maand alleen maar meer geworden. Het leven is daar ook fors veranderd en de mensen worden hard geraakt in hun dagelijkse leven, in hun bestaan.

KidsCare

Het is goed om te weten dat KidsCare zijn medewerkers doorbetaalt, dat de Social Workers toch doorwerken, hoewel wel heel voorzichtig. Ze blijven bij de families langsgaan, registreren waar het (bijna) mis gaat en geven advies waar mogelijk. Therapie geven is natuurlijk nauwelijks mogelijk met de anderhalvemeter maatregel, maar doordat er aandacht van de occupational therapeuten blijft, vervaagt het belang van de oefeningen minder. En natuurlijk kunnen bij vooruitgang ook nieuwe oefeningen worden geadviseerd.

Casual jobs

Zoals ik regelmatig in mijn verhalen schrijf, hebben veel, heel veel mannen (en ook vrouwen) zogenaamde casual jobs. Ze nemen werk aan daar waar ze nodig zijn.  Ik hoorde laatst een mooie, blijkbaar wat ouderwetse omschrijving hiervoor: ‘dagloner’, wat precies beschrijft wat het is. Na een dag werken ontvang je loon en het is maar de vraag wat je morgen gaat doen en of je hoe dan ook nog werk kunt vinden. Met de lockdown zijn al dit soort casual jobs in één klap verdwenen. Dat dit voor families grote consequenties heeft, mag duidelijk zijn…

Mijmeren

Ik denk in deze tijd vaak terug aan de bezoeken die ik in november en december 2019 aflegde met Emmanuel, met Gwaru, met Ismael, met Faridah.

Ik denk aan de weduwe Fatou, die met hulp van de community en KidsCare een huisje mocht bouwen op een stukje ‘borrowed’, hoger gelegen grond. Zij was nog niet zover dat zij haar hele gezin (drie dochters en drie kleinkinderen) zonder hulp en advies kon onderhouden. Hoe zou het met haar gaan nu?

Ik denk aan het gezin, vader Njawa, moeder Saada en dertien kinderen, sommige verstandelijk beperkt, waarvan ik hoop dat ze hun vooruitgang van de laatste jaren kunnen doorzetten. Maar wat als er in dat gezin corona uitbreekt?

Ik denk aan Salim, verlaten door zijn vrouw, zorgend voor zijn drie kinderen. Zijn eerste koe werd gestolen, maar hij zorgde met pijn en moeite voor een andere, zwangere koe. Salim, die zorgde voor de beehives van de coöperatie, die met hulp van KidsCare vlak bij zijn huisje waren neergezet. Zal hij nog in staat zijn om (zijn deel) van de honing te verkopen?

Ik denk aan Kassim en zijn mama. Wat betekent de lockdown voor hun sociale leven? Komen de buurtkinderen nog met hem ‘spelen’, rondrijden in zijn rolstoel?

Ik denk aan de vader van Providence, die mij zo graag aan zijn harem wilde toevoegen. Die zijn vrouw naar het ziekenhuis stuurde om de epilepsiemedicijnen te halen voor hun dochter. Zullen zij deze medicijnen nog kunnen kopen? Mogen zij hoe dan ook nog naar het ziekenhuis gaan?

Ik denk aan Majnaciti, die naast de verkoop van doerians en de konijnenfok ook benzine verkocht. Zal zij het redden met haar kleine winkeltje aan de weg?

Ik denk aan de jonge Rachema met haar drie kindertjes, die als wees helemaal geen backup heeft van familie. Is het nog mogelijk voor haar om haar mandazi’s te verkopen op de markt of aan het weggetje dat langs haar huisje loopt?

Ik denk aan Mayimbe, aan Swale, aan Fatia, die ik samen met Ismael, de occupational therapist, bezocht en die allemaal afhankelijk zijn van backflaps, speciale schoenen, of andere hulpmiddelen. Wat nou als de flaps of de schoenen te klein worden?

Ik denk aan Mlongo met haar acht kindertjes en die zich zeven slagen in de rondte werkte op haar shamba, aan Mnyazi die aangesloten is op het elektriciteitsnet en daar zo trots op was, aan Kaluma die net begonnen was om haar ingestorte huisje weer op te bouwen, aan Kyalo Mnao met haar zes kinderen waarvan Sarah van 11 jaar verstandelijk beperkt is, aan de eveneens verstandelijk beperkte Solomon die bij zijn grootouders woont en waarmee het zo fantastisch ging omdat hij naar de special school unit mocht en die unit is nu gesloten …

En ik denk aan kleine John, die prijkte op mijn kerstkaart. Van wie ik nog steeds een grote glimlach op mijn gezicht krijg. Heeft zijn mama genoeg geld verdiend met de vorige oogst, zodat ze opnieuw zaaigoed kan kopen?

Iets doen

En dan is daar, het lijkt vanuit het niets te komen, ineens de actie van KidsCare. Ik veer op, ik leef op, ik glimlach, want … ik kan iets doen. Me niet meer zo machteloos voelen, niet meer alleen maar denken aan en bang zijn voor de toekomst van al die lieve, kwetsbare mensen in dat armste deel van Kenya! Nee, ik kan iets DOEN!

Want  op de website van KidsCare lees ik:

In Kenia, en zeker voor de armste gezinnen in de plattelandsregio waar KidsCare actief is, stagneert de aanvoer van voedsel. Dit wordt veroorzaakt doordat de belangrijkste markten vanwege de coronacrisis gesloten zijn. Daarnaast werken veel mensen als ‘dagwerker’. Werk wat er van de één op de andere dag niet meer is. Dit zorgt voor een dreigend voedseltekort. KidsCare Kenia komt in actie en Wilde Ganzen verdubbelt het actieresultaat! Doe je ook mee?

Er kan geld worden gedoneerd voor voedselpakketten, die bestaan uit zaden voor mais (4 kg) en bonen (2 kg) en wordt aangevuld met kunstmest (50 kg) en bestrijdingsmiddelen. Bij elkaar een flink pakket dus. De zadenpakketten kunnen binnen twee maanden zorgen voor een jaar lang eten.

En, zo gaat de tekst verder:

… het mooie is dat dit de juiste tijd is om de akkers te bewerken (begin van de regentijd). Bovendien zijn alle kinderen thuis waardoor zij hun ouders kunnen helpen met het gereed maken van het land.

Ik geef deze actie graag door: help met € 25 een gezin een jaar lang! Volg deze link om rechtstreeks te doneren!

Hoop

Zittend in mijn tuin, voldoende eten in de koelkast en vriezer, met een voorraadje wc-papier 😉, met een bos gele tulpen op tafel en het zonnetje op mijn bol, voel ik hoop. Hoop voor al die mooie, lieve mensen in Kenya die ik ooit weer ga bezoeken, die zich staande gaan houden in deze moeilijk tijd, met dank aan iedereen die dit mogelijk maakt, die een donatie doet!

Met een hoopvolle groet en de wens voor een in elk opzicht betere wereld,

Grada