Heerlijk …

Geschreven op weg naar Mombasa en Mshiu op 15 november 2019

Het is niet erg om Nairobi te verlaten. De drukke stad, met zijn krankzinnige en haastige verkeer, met ongeduldig getoeter, met wegen die ‘under construction’ zijn of zulke hoge ‘bumps’ (drempels) hebben dat iedereen als een gek op zijn rem gaat (en vervolgens weer vol gas geeft) … met onvriendelijke mensen, die alleen maar haast lijken te hebben, die soms wel 10 tot 12 uur per dag werken. Nee, in mijn gesprekken met Edward en Grace over het (hun) leven in Nairobi heb ik moeten constateren dat het Westerse tempo volop is overgewaaid naar deze stad. Zij wonen in een appartementje van misschien 25 of 30 m2 (met hun drie kinderen van 19 en 12 jaar), maar de grote slaapkamer wordt voor mij vrijgemaakt en zij slapen in een stoel of op de bank. Ik voel me bezwaard maar ze blijven zelfs benadrukken dat ik absoluut langer moet blijven of op zijn minst terug moet komen met kerst en drie weken moet blijven. Maar eerlijk gezegd heb ik Nairobi wel weer gezien na een dag en ik heb ook weer voldoende uitlaatgassen ingeademd om hoestend, proestend en kortademig te zijn, alsof ik een zware roker ben.

Maar het was natuurlijk ook heerlijk. Donderdagmorgen even ‘landen’, heerlijke ‘echte’ bananen, papaja en mango eten, en bijkletsen met Edward die vrij heeft genomen/gekregen en zelfs een auto van zijn baas te leen heeft om mij in Nairobi rond te leiden. De zoon van Edward en Grace (Griffin, 19 jaar) loopt even met me mee om mijn sim-kaartje van voldoende data te laten voorzien (zodat ik altijd wifi heb 😉); hij gaat later naar school. De tweelingmeisjes (ik kan hun namen niet onthouden sorry) zijn vrij van primary school. De reden daarvan (ruim twee maanden!) is mij niet duidelijk geworden, maar er is altijd wel iets om de kinderen naar huis te sturen.

 

Geld

Het plan om met Edward en de meisjes vroeg naar de Elephant Sanctuary te gaan sneuvelt, omdat we eerst bij zijn baas langs moeten. Hij moet tenslotte wel zien voor wie hij Edward heeft vrijgegeven. Dat duurt dan weer even want iedereen moet zich wel voorstellen natuurlijk! Edward werkt bij een bedrijf dat scrapmetal verzamelt en weer verkoopt.

De baas heeft bedacht dat hij mij gaat helpen met geld halen bij de bank, en dat dan ondanks dat ik steeds weer benadruk dat ik gewoon uit de ATM van bijvoorbeeld de Standardbank wat flappen wil tappen. Maar nee, er wordt druk gebeld, de baas heeft goede connecties bij zijn eigen bank en hij begeleidt ons daar naartoe. Het behoeft geen lange uitleg dat deze local bank mijn Visacard niet accepteert en na tig telefoontjes van een bankbediende naar ik-weet-niet-wie, vraag ik Edward toch maar voorzichtig om ‘even’ naar de Standard te rijden. We nemen hartelijk afscheid met veel ‘sorry’ en ‘you have to come back’ en 10 minuten later trek ik uit de ATM de nodige flappen en voel me bijna miljonair met zo’n pak bankbiljetten. Waarom ik zoveel cash geld haal? Omdat KidsCare in the middle of nowhere ligt en ik regelmatig de matatu, wat kleine boodschapjes, het verblijf bij Mbuyu Beacht etc. normaliter cash betaal.

En dan gaan we eindelijk op pad om de olifantenopvang te bezoeken.

 

Olifanten, giraffen en kevertjes

Helaas, de olifanten zijn beschikbaar voor bezoekers van 11 tot 12.30 uur en inmiddels is het door al dat gedoe 15 uur. We vragen bij het Wildlife Park waar we nog wel terecht kunnen, en rijden vervolgens naar de Giraffe Sanctuary. Dat blijft fascinerend, het is net tijd om te voederen en we krijgen een zakje met brokken. Die gigantische ogen met prachtige wimpers, die zachte neus en de grote zwart/grijze tong die over je hand schraapt. De tweelingmeisjes van Edward vinden het maar niks, te groot en te eng en terwijl ik in de lach schiet moet ik natuurlijk meteen aan Stijna denken, een medereizigster uit 2013 (mijn eerste keer in Kenia) die toen ook zo bang was.

Als we in de auto zitten, voel ik wel iets kriebelen in mijn shirt maar heb er niet veel aandacht voor. Later, als we uitstappen, zien we dat er een behoorlijk grote kever uit mijn t-shirt valt. Ik pak het diertje op en breng het naar een groen bosje; waarschijnlijk heb ik het meegenomen uit de Giraffe Sanctuary. De tweeling kijkt me aan of ze water zien branden …

 

Keniaanse lekkernij

Grace heeft speciaal voor mij chapati with beans gemaakt: oh wat is dat toch heerlijk. Het is een soort pannenkoekje, die je in vieren vouwt en samen met een soort bruine bonen eet. Het is mijn Keniaanse lievelingskostje en ik geniet volop.

Toch moeten we vroeg naar bed want vrijdagochtend vertrekt mijn trein naar Mombasa al om 08.20 uur. En ik moet mijn ticket nog uitprinten, dus op tijd weg. Het is nog donker als we vertrekken en ik krijg enorm de neiging om zelf te gaan rijden: Edward is deze grote 4WD niet gewend en rijdt als een oud vrouwtje (ik hoop niet dat hij deze blog gaat vertalen 😉). Ik ben gelukkig ruim op tijd op het station en ik neem afscheid van Edward, nadat hij voor mij het ticket heeft (laten) uitprinten. Volgens mij denkt iedereen dat ik hulp nodig heb, maar ik laat het me maar aanleunen. Ik weet wel beter …

 

The Kenyan Railway

Het station, tja, wat zal ik vertellen. Het is een megalomaan gebouw met veel glas, grote brede trappen, roltrappen die niet allemaal werken (but whats new: This Is Africa TIA!), vier keer een scan van je bagage, en ongelofelijk onaardige, grove guards/security met grote geweren, die volgens mij van mening zijn dat de reizigers maar ‘lastig volk’ is. Wat een machtsvertoon. We worden in rijen gedwongen, naar achteren geduwd (‘behind the yellow line I told you!’) terwijl niemand een kant op kan. Ik krijg grote flashbacks van Japan, waar ik ooit (48 jaar geleden!) in een demonstratie terecht kwam en volledig onder de voet werd gelopen. Het is dat ik hier twee grote koffers bij me heb die ik nog een beetje als buffer kan gebruiken, anders was het niet goed gegaan.

Vervolgens worden we één voor één met de metaaldetector gescand, moeten we onze koffers op een lange ijzeren platform leggen (nee, in de breedte, niet in de lengte, en niet rechtop!), moeten wijzelf tegen de muur er tegenover gaan staan en komen er twee keer honden langs om te snuffelen aan onze koffers of we iets bij ons hebben. Wat? Ik heb geen flauw idee.

Daarna moeten we snel snel snel, opschieten opschieten opschieten, weer de koffers door een scan gooien (28 en 22 kg en een rugzak van 11 kg) en wordt er (natuurlijk) bij mij in een afgesloten koffer ergens in een hoekje in een mapje met spulletjes die ik altijd meeneem en nooit een probleem hebben gevormd (in het vliegtuig) een Swiss Knife gevonden. Ik moet het afgeven en mag het op de terugweg weer ophalen. Ik ben het zo vreselijk zat, dat ik tegen haar snauw dat ik echt niet meer terugkom, dat dit de eerste en laatste keer is dat ik met de trein naar Mombasa ga of terugkom naar Nairobi, dat ik in het vervolg gewoon weer (vervuilend) ga vliegen! Ze kijkt me bevreemd aan en ik voeg eraan toe dat wij, de reizigers, behandeld worden als vee, dat ik daar niet van gediend ben, en wat ze eigenlijk denkt dat ik met dat Zwitserse mes ga doen? Ze biedt, geheel volgens Keniaans gebruik, direct haar verontschuldigingen aan: ‘I am sorry mama … I am sorry.’

 

Vergeten zijn de irritaties

Ik heb een kop thee verdiend en er worden nog twee Mzungu-reizigers (blanken) geheel volgens Keniaans gebruik door de bediening bij mij aan tafel gedirigeerd. Beiden, een Canadese en een Amerikaanse, werken  in Nairobi op een internationale school en nadat ze gevraagd hebben wat ik ga doen, wordt mijn rekening door hun betaald en krijg ik ook nog Ksh 1500 mee ‘to support one family for one month at KidsCare’. Ik ben op slag alle onplezierige ervaringen van deze ochtend vergeten. Wat bijzonder!

 

De trein

En dan zit ik in de trein. Ik heb first class geboekt, het prijsverschil was niet echt giga groot (de prijs was sowieso maar Ksh 3000 = zo’n € 30) en we kabbelen rustig richting Mombasa. In het treinstel waar ik me mag ophouden (72 plaatsen), zitten ongeveer 50 kinderen die allemaal de smartphone of tablet van pa of ma vasthouden en luidkeels schietspelletjes doen. De kinderen krijgen enorme hoeveelheden chips, snoep, frisdrank en koekjes voorgeschoteld, waarna de ouders (tja, helaas, het zijn vaak moeders) een doek over hun ogen leggen, oortjes indoen en waarschijnlijk denken ‘laat mij met rust de komende 6 uur!’. En de kinderen? Die stuiteren van al dat suiker door het gangpad en lijken de boel te willen afbreken of in ieder geval te willen verbouwen. Het is ook overal hetzelfde … 😉

Ik werk wat op mijn laptop, kan hem ook gewoon opladen (hé, kan dat in NL eigenlijk ook?) en tuur regelmatig naar buiten om wild animals te spotten. Om 11 uur heb ik nog alleen geiten en koeien gezien. En als we door Tsavo East (safari park) rijden, zijn er alleen grote termietenhopen te zien en bij grote waterpoelen enkele impala’s. Maar de cadans van de trein maakt me rustig en slaperig, ik staar naar de rode aarde, het groen van de planten en bomen, de hutjes, de mensen die rustig op het land werken, het blijft me boeien. Ik voel, ondanks de airco, de warmte steeds dwingender worden en kom langzaam tot rust.

 

James

Bij aankomst staat James, mijn driver die me naar KidsCare brengt, al op me te wachten. Het is eigenlijk heel gebruikelijk dat je je afspraak zelf nog een aantal keer bevestigt, zodat je hopelijk op tijd wordt opgehaald. Maar James is een bijzondere jongen, die geheel onKeniaans gisteren appte ‘Have a safe trip and see you tomorrow!’

Na een heel hartelijke begroeting gaan we in de bloedhitte op weg; het verschil met Nairobi (en natuurlijk NL) is groot. Uiteraard overhandig ik hem meteen zijn speculaasjes! Dat is altijd een grote wens van hem en die kan ik makkelijk vervullen (hoewel de blikken altijd gedeukt aankomen, maar ach, een kniesoor die daarop let).

We rijden de bekende wegen, ontwijken piki piki’s, tuktuks en matatu’s, nemen de ferry, rijden langs Ukunda en Mwsambweni (waar Mbuyu Beach is waar ik regelmatig naar toe ga) en komen dan eindelijk in Mshiu, the middle of nowhere …

KidsCare

En daar is dan eindelijk KidsCare. Ik word begroet als een verloren gewaand familielid en er vloeien wat tranen. Wat is het toch heerlijk hier, het is toch een beetje mijn tweede thuis. Na een uurtje rol ik de drijfnatte kleren van mijn lijf, neem een koude douche (er is hier geen warm water, maar ’s avonds is het lauw door de zon) en ga voor mijn kamertje zitten. Ik geniet …

 

Met een glimlach,

Grada