Heftig …

Geschreven in Kenia, 19 juni 2022

In de regentijd zijn veel accommodaties gesloten, en zo ook Mbuyu Beach Bungalows. Er komen nauwelijks of geen toeristen en die periode wordt gebruikt om dingen op te knappen, te herstellen, het personeel op leave te laten gaan en ook zelf wat rust te nemen. Maar dat betekent dat ik voor mijn vrije zaterdagmiddag en zondag een ander stekje moet zoeken aan zee. Dat is in Msambweni niet heel moeilijk, want er zijn veel hotelletjes en bed & breakfast gelegenheden en zo land ik dit weekend in Hidden Paradise. En zoals elke zaterdag, installeer ik me weer heerlijk bij het zwembad met mijn laptopje en wat water. Het is warm en er staat een forse wind, dus het is een fijne plek om wat te werken en mijn blog af te schrijven. Soms ga ik even op een ligbed liggen en kijk naar de overdrijvende wolken door de palmbomen. En ik geniet van de stilte en de rust …

Maar dat duurt niet erg lang. Er komt een bus vol schoolkinderen aan, die in hun onderbroekjes en t-shirts in het zwembad komen poedelen. Een aantal meisjes blijft keurig gekleed in uniform en hoofddoek en schoenen die op ‘kistjes’ lijken aan de kant staan. Foto’s maken is uit den boze: ‘Nee, liever niet.’ En dat respecteer ik natuurlijk. Maar daardoor raken we wel aan de praat. Ze komen uit Ukunda/Diani en zijn de beste leerlingen van hun school. Daarom hebben zij een dagje uit verdiend en zijn met z’n allen naar Shimoni geweest (een village aan de kust), hebben een boottochtje gemaakt, en nu in Msambweni (Hidden Paradise) waar ze geluncht hebben en hebben mogen zwemmen. Op mijn vraag waarom zij niet gaan zwemmen, krijg ik te horen dat ze niet kunnen zwemmen. Het is toch wat?

Het is een uitgelaten bende meiden, en (hoewel behoorlijk luidruchtig) geniet ik van hun plezier. Mijn laptop (aan de rand van het zwembad) breng ik voor de zekerheid maar in veiligheid en daar moeten die meiden ook weer vreselijk om lachen!

Als ze vertrekken (met natte kleren!) komt de juf me even halen: ik mag een foto maken van de vertrekkende bus 😍

Pizzeria

Zondagmiddag zit het er al weer op: Hidden Paradise is nou niet een plek waar ik nog een avond (in mijn eentje) wil eten en blijven slapen en daarom check ik om 11 uur uit en ga nog een uurtje bij het zwembad luieren. Vanmiddag ben ik uitgenodigd door Isabelle en Werner (van Mbuyu Beach) om naar de nieuwe pizzeria te gaan. Vlakbij, niet aan het strand maar even een stukje lopen ervandaan, staat moederziel alleen de pizzeria YuppiDu (ik lieg niet, zie de foto!). Een stel Italianen heeft deze plek gekozen en er het restaurant gebouwd. Fascinerend, het is prachtig, groot, in the middle of nowhere en je kunt er heerlijk eten.

Ik loop van Hidden Paradise rond 12 uur over het strand naar Mbuyu, waar ik even wacht op Isabelle en Werner en waar Struppy, de poes, luid miauwend meteen op me afkomt, op  mijn rug klimt en tegen me aan schurkt; heerlijk zo’n poes die je verwelkomt!

We zijn redelijk op tijd, want het is bijna vloed en dan wil het strand nog wel eens onder de golven verdwijnen. We lopen het kleine stukje naar de visafslag, waar we het strand verlaten en de bush in duiken.

Ik bewonder nog even de in aanbouw zijnde Dhow, de grotere vissersboot, die ook de grotere sleepnetten kan gebruiken. Even verderop zitten twee vrouwen onder een makuti afdakje te koken. Ze maken gebruik van een nieuw soort oven: een met glazen flessen en cement geïsoleerde ombouw met daaronder een beschermd plekje voor het vuur. Hierdoor hoeft maar 50% van het hout te worden gebruikt in vergelijking met een open vuur. Het ziet er goed uit, Isabelle is hierbij betrokken geweest en ze vertelt dat het goed werkt, maar dat er nog wel wat verbeteringen kunnen worden aangebracht. Je zou verwachten dat dit initiatief direct wordt gekopieerd door andere vrouwen, maar nog geen 4 meter verderop zit een vrouw, ook onder een makuti dakje, gewoon op open vuur te koken. Soms snap ik het gewoon niet meer …

Ik wijs Isabelle even op een klein, zielig ogend katje in de hoop dat ze het zal adopteren. Maar helaas: ‘Are 15 cats not enough for you?’ vraagt ze aan me. Ik schiet in de lach…

Marlies is al gearriveerd in de pizzeria, zit er (zoals gebruikelijk) moederziel alleen, en is blij dat we er zijn. We hebben een gezellige middag en eten weer heerlijk. Redelijk op tijd (voor donker) gaan we met de pikipiki naar de junction waar we een matatu pakken en terug gaan naar KidsCare. Een nieuwe werkweek kan beginnen!

Mwangwei

Alles wat ik bij me heb, heb ik al jaren standaard mee naar Kenia en het begint inmiddels wel wat te slijten. Met de gescheurde broek in mijn gedachten, wil ik nog zo’n ervaring even vóór zijn. Vorige week op de markt heb ik dus een paar Afrikaanse jurken voor mezelf gekocht. De jurken zijn echter behoorlijk lang en daarom ga ik even naar een dorpje verderop waar de naaister woont die wel vaker naaiklusjes voor ons doet.

Regina heeft een klein winkeltje met Afrikaanse stoffen, maar ook allerlei andere zaken: rugtassen, potten, pannen, gereedschap etc. en midden in de winkel staat haar naaimachine. Na een hartelijk welkom ‘Karibu sana’ (welkom!) trek ik een van de twee jurken over mijn kleren aan en wordt er snel even gemeten hoe lang ie moet worden en wordt de prijs afgesproken: Ksh 150 (€ 1,25), een rib uit mijn lijf! Marlies, die meegekomen is, koopt nog een paar doeken en dan lopen we langzaam terug om een matatu te pakken terug naar KidsCare.

Mwangwei blijft een voor mij wat eigenaardig dorp: het is super druk, de mannen met koopwaar (mango’s, noten, geroosterde maiskolven, passievruchten etc.) drommen altijd meteen om de matatus die op de junction stoppen heen, en als je uitstapt weten de pikipiki’s niet hoe snel ze op je af moeten komen om hun diensten aan te bieden. Het is een enorme rotzooi, er liggen overal de omhulsels van de maiskolven, en het is echt Afrikaans om alles wat je niet meer nodig hebt, gewoon van je af te gooien. Vanuit de junction gezien is vooral het deel waar de winkeltjes zijn, wat verwaarloosd. Er liggen grote plassen op de zandweg en we zijn niet de enigen die voorzichtig lopen om gaten in de weg te vermijden.

Drukke week

Mijn derde week is ingegaan, en ik weet uit ervaring hoe snel die laatste weken gaan. De Job Descriptions die ik af heb, kan ik aan George (HR) sturen, hoewel hij op dit moment in Nairobi is. Maar er liggen er nog genoeg, die moeten worden aangepast, besproken met de desbetreffende medewerkers en dan ook aan George moeten worden voorgelegd. Toch hebben we, Marlies en ik, ook nog andere plannen…

Kenya Kesho Girls School

Jaren geleden heb ik Sandra en Peter (beiden in Kenia geboren, maar met Brits en NL roots) al ontmoet en hun school (geopend in 2019) bezocht. Toen waren er nog geen leerlingen en ik beloofde dat ik terug zou komen als de school zou draaien. En nu is het zover.

Marlies wil ook graag mee, en zo vertrekken we lopend naar Mshiu waar de school staat. Na de korte wandeling komen we aan bij de prachtige school en, zoals de naam al zegt, alleen voor meisjes is. Sandra, een gepensioneerde leerkracht, heeft zich er haar hele werkzame leven sterk voor gemaakt dat meisjes in Kenia onderwijs krijgen. Dat is niet zo ‘normaal’ als het klinkt. Meisjes worden (nog steeds) geacht te trouwen en kinderen te krijgen en dan heb je geen opleiding nodig. Zelfs na vakanties, als de kinderen dus niet naar school zijn gegaan, zijn er soms lege plekken in de banken: in de vakantie zijn bijvoorbeeld ze zwanger geworden en komen dus niet meer terug.

Sandra en Peter hebben na hun pensionering het plan opgepakt om een school voor meisjes op te richten. Lang verhaal kort: dat is gelukt met dank aan hun grote netwerk in Kenia, Engeland en NL! We worden rondgeleid, en beginnen in de bibliotheek. Sandra heeft veel boeken gekregen, ook uit Engeland, en is bezig alles te rubriceren. Petje af!

Het eerste wat opvalt, zijn de schilderingen bij de trappen. Castro, een Keniaanse kunstenaar, heeft ze gemaakt en ze zijn prachtig!

De eerste klas die we bezoeken is groep 3; ze zijn aan het lezen en zijn stil. Als ik vraag waar de tas met kroonkurken voor gebruikt wordt, antwoordt de teacher dat die voor de rekenles is 😎 We lopen door en gaan naar de groepen 1 en 2. Deze kinderen zijn nog volop aan het spelen, maar leren tussen neus en lippen door van hun teacher van allerlei dingen. Spelen met letters en oh wat gaaf, je kunt er woordjes mee maken. Spelen met blokjes: hoeveel groene blokjes heb ik nu in mijn hand. Leuk om te zien hoe kinderen opgaan in de spelletjes, maar ook vrij worden gelaten om weg te lopen om een gruwelijk lelijke, kapot geknuffelde pop aan ons te laten zien.

Nadat we de farm hebben bewonderd, waar de mais echt manshoog staat, en uitgelegd is dat zij zelf de fertilizer maken (met zand, rood zand, groen afval, kokosnoten etc.), brengen we een bezoek aan een ruimte, waarin veel naaimachines staan; die zijn voor de mama’s die graag willen leren naaien. Dus niet alleen de kinderen krijgen onderwijs, ook de mama’s krijgen een kans om een vak te leren. Als we ook nog een blik mogen werpen in de computerruimte met vele, vele computers, blijven we een beetje met open mond achter 🤔

Er is een art room, waar kunstwerken staan van de klassen: grote tekeningen, gemaakt door de teachers die zijn ‘gevuld’ met kroonkurken. Alle klassen hebben een eigen kunstwerk gemaakt! Wat een mooi initiatief.

We genieten enorm, maar hebben ook trek gekregen. We nemen we nog snel een kijkje in de eetzaal, waar de leerlingen keurig in de rij staan met hun lunchbakje. Ze krijgen precies 180 gram ugali en eten dat samen op. We zien wel, dat een albino meisje helemaal alleen blijft zitten…

En dan vertrekken wij, samen met Sandra in haar door Nederlanders gesponsorde oranje 😂 autootje. David en Lucy (Engelse vrienden van Sandra en Peter, die in Ukunda/Diani wonen en op de school af en toe helpen) rijden in hun grote SUV alvast vooruit. De lunch, ik weet het nog van de vorige keer, is ook dit keer werkelijk heerlijk en overvloedig. De apen komen al snel kijken, en ook de vogels bij het zwembad laten zich zien. Ik vind het in verschillende opzichten heftig, deze tegenstelling tussen rijk en arm in Kenya, blijf het moeilijk vinden om te bevatten. Het lijkt zo oneerlijk, maar ik besef ook dat Sandra en Peter met hun rijkdom ook veel betekenen voor de meisjes in deze oh zo arme regio.

We krijgen een lift van David en Lucy en worden op de junction afgezet. Daar pakken we de matatu en zijn om half 5 weer op KidsCare. Marlies gaat nog even werken, ik houd het voor gezien (spijbelen is soms zoooo heerlijk!).

Fieldtrip

Ach, ik kan het niet vaak genoeg zeggen: wat zie ik altijd uit naar de fieldtrips met een Social Worker. Dit keer ga ik opnieuw met Kirui (net zoals in maart van dit jaar) erop uit. En ons eerste bezoek is meteen een grote verrassing voor mij: we zijn bij John, het jongetje dat ik al die jaren, elke keer weer, op de een of andere manier weer tegenkom. Was ik in maart nog even bij hem met Rita (de coordinator SSU), nu kom ik dus met Kirui (Social Worker) bij hem langs. En ik weet niet wat ik zie: hij komt, samen met zijn amazing mama aanlopen en is zoals altijd super blij en enthousiast.

Maar wat een vooruitgang in een paar maanden tijd: hij loopt, lacht, probeert te praten (ik versta er niks van, maar zijn mama natuurlijk wel) en hij entertaint ons allemaal. De mama moet van hem een gele container pakken, en een tak, en hij trommelt vervolgens alsof het een lieve lust is. Dan houdt hij plotseling op en zegt iets onverstaanbaars. De mama begint te zingen, maar dat blijkt niet genoeg, ze moet ook in haar handen klappen. En stralend trommelt hij verder. Zelfs zijn kleine broertje klapt mee. Maar opnieuw lijkt het niet voldoende en er komt een behoorlijk hoge gil uit dat kleine, magere lijfje. En opnieuw weet mama precies wat hij bedoelt … en ik laat graag het kleine filmpje zien om dat te illustreren (zet vooral het geluid aan 🤩).

Eigenlijk is de vooruitgang van John te danken aan de mensen om hem heen: zijn mama die hem toch weer elke week naar de therapie brengt, de therapeuten, die hem steeds opnieuw positief stimuleren en waardoor hij zulke grote stappen maakt, en natuurlijk de onaflaatbare energie van de Social Worker die telkens weer langsgaat, checkt hoe het gaat, de mama stimuleert, enthousiast reageert en een stabiele factor is in het leven van dit jongetje met zijn mama. Zij aan de andere kant heeft vervolgens weer een belangrijke rol in de community: ze laat zien hoe belangrijk de therapieën zijn, wat de resultaten zijn en dat het, misschien wel het allerbelangrijkste, helemaal niet erg is om een kindje te hebben dat anders is!

De afscheidsknuffel van mama èn van John is hartverwarmend en ik krijg een brok in mijn keel. Het ‘bye’ van John en zijn handje in de mijne …

Fortunata

Een klein stukje met de pikipiki verder komen we aan bij Fortunata, een meiske van 6 jaar, groot voor haar leeftijd, met CP (Cerebral Palsy). Ik ken haar al heel lang, ze is een van de eerste kindjes in het CSA programma van KidsCare (CSA = Children with Special Abilities). De papa is thuis en blijkt behoorlijk ziek te zijn: malaria. De mama is net bezig Fortunata aan te kleden. Er staat een wheelchair buiten, maar daar is veel mis mee: de banden zijn zacht (lek?) en de zittingen zijn behoorlijk versleten. Ook de stang om te zorgen dat een kind niet onderuit kan zakken, is kapot. Het ziet er triest uit. Ik begrijp van de papa dat er weinig gebruik wordt gemaakt van de rolstoel, omdat Fortunata inmiddels te groot is. Op de vraag hoe Fortunata dan naar therapie komt, een behoorlijk eindje weg, vertelt de mama dat zij Fortunata naar therapie draagt.

Kirui blijft de rust zelve, stelt vragen en krijgt antwoord. Hij vertaalt voor mij dat Fortunata net weer een aantal dagen in het ziekenhuis heeft gelegen en gisteren weer naar huis mocht. Ze heeft veel epileptische aanvallen, die met fenobarbital wel in bedwang kunnen worden gehouden, maar die ook veel bijwerkingen heeft: ze is door die medicijnen erg slaperig, bijna niet meer te activeren en ze gaat dus ook niet erg vooruit (hoewel ze haar hoofdje best eventjes recht kan houden). Wat een bijzonder meisje is het … ze lacht veel, zo vertelt de mama, en ze kan enorm genieten van elke bezoeker! Maar helaas kruipt ze niet meer en het spreken komt ook nauwelijks op gang. Wel reageert ze als ze geroepen wordt. En als haar grote broers thuis komen, is ze op haar best, want dan is het dikke pret: dan wordt ze door hen rondgereden in haar rolstoel, maken ze haar aan het lachen en geniet zij (en haar broers 😎) van de gezelligheid.

Het blijft een lastige situatie, als niet alleen de papa maar ook de mama mij blijven vragen om geld. Het kan en het mag niet, en ik probeer voorzichtig uit te leggen dat Fortunata niet het enige kindje is dat het moeilijk heeft. Er zijn er nog zoveel meer … “Maar je hebt toch geld, jij hebt toch werk en verdient geld?” vraagt de papa. Als ik vertel dat ik als vrijwilliger werk bij KidsCare, vallen beiden stil en kijken naar Kirui. Die knikt bevestigend …

We nemen afscheid en wandelend naar de weg, waar de pikipiki van Kirui is achtergelaten, vertelt de mama mij nog even dat haar kraampje aan de kant van de weg leeg is, omdat ze geen geld heeft om het winkeltje te starten. Ik word er somber van en weet echt niet meer wat ik daarop moet antwoorden.

Met een klein beetje hulp en aandacht

Het bezoek aan Boze begint al heel bijzonder: Kirui is heel verbaasd als hij het erf oploopt! Hij vertelt me dat er de vorige keer een hele mooie hut was gebouwd voor en door een van de acht kinderen. Bozé, zij is weduwe, vertelt dat de mooie hut van haar zoon inderdaad is vernield door brand. Het is ach en wee, maar ook komt wel goed. De veerkracht van deze mensen is onwaarschijnlijk groot.

Terwijl ik echt een ‘zetel’ krijg aangeboden, gaat het gesprek van Kirui inmiddels over de voortgang van de bouw van een nieuwe, mooie, grote hut voor Bozé en haar kinderen. Het is nog niet klaar, er moeten nog een paar iron sheets worden aangeschaft, maar Bozé vertelt Kirui dat zij verwacht dat deze de komende maand kunnen worden aangeschaft. Kirui wijst me op de ‘dakgoot’: een stukje iron sheet met takjes in V-vorm aan het dak vastgemaakt. We moeten allebei glimlachen …

Ze laat verder trots haar douche zien, die achter een van de oude hutten staat. De mais staat hoog en ziet er gezond uit. We lopen met haar mee naar een veld achter de shamba, waar een aantal geiten staat te grazen. Hier loopt ook haar eigen geit, die ze via de merry-go-round heeft kunnen aanschaffen. Verder is ze bezig met het ontginnen van nog een stukje van haar erf, zodat ze daar voor eigen gebruik groenten en dergelijke op kan gaan verbouwen. Kirui is erg trots en blij dat zij, met een klein beetje hulp maar vooral de aandacht van KidsCare, zich zo goed heeft herpakt na het overlijden van haar man.

Family issues

Voordat we, na een korte rit, bij het volgende huishouden aankomen, vertelt Kirui dat er hier veel problemen zijn. De relatie tussen de mama met haar acht kinderen en haar schoonfamilie is niet al te best en eigenlijk zijn zij een beetje jaloers op de hulp die de mama krijgt. Dat betekent dat er wat haperingen zijn in de voortgang van het een en ander. Kirui gaat regelmatig langs en probeert haar te stimuleren om door te pakken. Als we aankomen, komen er al direct zo’n vijf kinderen aanrennen. Ik baal een beetje, want dat betekent dat deze kids niet naar school gaan. Ook Kirui begint daar meteen over en ik vraag maar niks, want ik hoor zelfs in de rustige en zachte stem van hem dat hij de mama hierop aanspreekt.

Als we aan elkaar worden voorgesteld, is de verbazing groot: opnieuw ontmoet ik een namesake ‘Nadzua’ en opnieuw moeten we samen op de foto. Ze ratelt en ratelt en als ze wegrent, vertelt Kirui dat ze inmiddels drie iron sheets heeft kunnen kopen en ze poseert trots! Druk gesticulerend laat ze zien hoe haar nieuwbouw plan eruit ziet: hier komt haar nieuwe hut, en dan behoudt ze een deel van haar oude hut voor haar kinderen, en … en … en.

Ondanks alles ziet Kirui toch voortgang: ze heeft een grote shamba met mais, maar onder de bomen heeft ze ook een klein stukje farm gemaakt, allerlei groente gezaaid en dit (tegen zon en heftige regens) beschermd met palmtakken. Ook de geit, die ze via de merry-go-round heeft kunnen aanschaffen, ziet er gezond uit en bevestigt (als we langslopen) luidkeels dat hij het wel goed heeft hier.

Hoewel er dus wat vertraging is, lijkt het wel goed te komen met Nadzua. Ik krijg een knuffel bij het afscheid en we zwaaien nog even als we wegrijden.

SSU

Er zijn onverwachts veel KidsCare medewerkers in de SSU in Mwangulu. We worden hartelijk ontvangen door Lina, een doof meisje. Voordat ze haar twee gehoorapparaten kreeg, was ze een stil in een hoekje zittend, verstandelijk beperkt meisje, maar dat is volledig verdwenen. Ze komt op me afrennen en sleept me zowat het lokaal binnen. Marlies, die op de school aan het werk is, krijgt enthousiast te horen dat er iemand is die dezelfde kleur heeft 😎 We moeten er allebei vreselijk om lachen, en Lina lacht met ons mee. Ze is nadrukkelijk aanwezig, maar daar kan ik me wel wat bij voorstellen als je pas sinds kort kunt horen.

George, de occupational therapist van KidsCare, is ook aanwezig en is bezig met een klein manneke. Ik blijf het bijzonder vinden hoe deze grote, sterke man zo zachtzinnig met die kindjes omgaat; hij zit zelfs te zingen!

De leerkracht, Emmanuel, is echt ongelofelijk: hij pendelt tussen de ‘gewone’ school en het SSU-lokaal, geeft de ‘gewone’ klas een opdracht en rent dan terug naar de SSU en begeleidt daar vervolgens een spel. Als wij er zijn, wordt er touwtje gesprongen. En wat is dat toch heerlijk om te zien dat deze kinderen er geen enkele moeite mee hebben om te laten zien dat ze het niet of nauwelijks kunnen. Er wordt bij elke poging geteld en als het mis gaat, wordt er geklapt en gaat het springtouw over aan de volgende. Er zijn twee teams gemaakt en Rita en Emmanuel zijn elk bij een team ingedeeld. Ik heb het idee dat de competitie tussen Rita en Emmanuel bijzonder groot is: is Rita na 50x gestopt, Emmanuel houdt niet op en haalt bijna 100x 😋

Lunch

Na dit bezoek besluiten we dat het tijd is om te gaan lunchen. We parkeren de pikipiki en ik blijf even kijken bij een man die vakkundig een fiets uit elkaar aan het halen is. Het blijft fantastisch om te zien dat in Afrika alles wordt gemaakt, hersteld, her-gebruikt en ik herinner me de keer dat mijn laptop niet meer oplaadde en de computer fundi hem openmaakte en repareerde op een manier, waarop het in NL echt niet zou gebeuren (waarbij ik wel de opmerking kreeg dat hij nog niet wist of het zou lukken 😬).

We kiezen Neema Hotel en bestellen natuurlijk een soda en chapati and beans; dat blijft toch mijn lievelingskostje in Kenia.

We eten zwijgend en praten daarna wat na over onze bezoeken van deze ochtend. Onze collega’s van KidsCare blijken aan de overkant te lunchen en als ik stiekem even ga kijken en een foto maak, zie ik dat met name de dames (met uitzondering van Marlies) allemaal die griezelige stukken gebarbecuede geit aan het afkluiven zijn. Het ruikt prima, maar ik ben blij dat ik mijn vega lunch in Neema Hotel heb mogen genieten.

Social visit

Waar ik de hele ochtend al tegenop zie, kan ik nu niet meer ontwijken. We gaan naar de ouders van Sawasawa, die medio april is overleden. We moeten nog wel een stukje rijden, maar dan duiken we, voor mij volstrekt onverwachts, weer een paadje op en hobbelen verder. Ach ja, daar zie ik de hutten van Queque en haar man al. Ze zijn beiden aan het werk, de papa met de koeien en de mama op het veld. Als we om het hoekje van de hut lopen, ziet ze ons staan en komt aanlopen. Ze leegt haar mand met cowpeas op een mat in de zon. Ze komt met hangend hoofd aanlopen en gaat zitten tegen een boompje aan en ik overhandig haar mijn gift: een doos met een kilo meel, een kilo suiker en een liter olie. Kirui is na de begrafenis al een keer eerder geweest en vraagt hoe het gaat. De papa, zittend op een stoel in de schaduw, vertelt over hun leven na de dood van Sawasawa: ze zullen hem nooit vergeten. Ik twijfel aan zijn oprechtheid, tenslotte is hij degene die de reis van Sawasawa naar het ziekenhuis heeft tegengehouden, omdat hij meer geloofde in medicijnmannen, of zoals Kirui het zegt ‘his belief in traditional healers’.

Mama Queque zegt niet zoveel, af en toe kijkt ze me aan en mijn hart breekt als ze langzaam af en toe een beetje verscholen haar tranen afveegt. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

Even later lopen we samen naar de pikipiki. Ik sla mijn arm om haar heen en vertel haar dat ik ook ‘mama’ ben en met haar meevoel. Ze pakt mijn hand en huilt en veegt haar tranen en neus af aan mijn shirt…

Naar huis

We stappen op de pikipiki en rijden terug naar de weg. Als we langs de cactussen rijden, die er in maart nog uitgedroogd en zielig bijstonden, zie ik de grote gele bloemen en vraag Kirui even te stoppen. Ik maak wat foto’s maar ik word er toch niet echt vrolijker van.

Als we doorrijden, herken ik op een gegeven moment de omgeving en bedenk dat Esta hier vlakbij woont. Esta is het kleine meisje met Down Syndrom, die in maart zo ongelofelijk vrolijk op ons af kwam rennen. Kirui zegt dat we wel even langs kunnen gaan en als we bij het huis aankomen, zit Esta daar met haar vriendinnetje Mwanacombo. Ook deze keer komt ze op ons afrennen en is razend enthousiast. Esta en Mwanacombo hebben elkaar leren kennen op boardingschool. Esta is teruggehaald naar huis en in het CSA programma van KidsCare opgenomen. Esta miste haar vriendinnetje erg en uiteindelijk heeft de mama van Esta de mama van Mwanacombo overtuigd van het feit dat de hulp van KidsCare meer resultaten opleverde dan boardingschool. Mwanacombo’s mama woont echter buiten de regio van KidsCare, kan in verband met haar werk niet zomaar verhuizen, en daarom heeft de mama van Esta aangeboden om haar in huis te nemen. Ze vertelt dat de beide meisjes het samen erg naar hun zin hebben, veel en luidruchtig met elkaar praten, en zich inmiddels zonder hulp kunnen aankleden; hoewel dat niet altijd even goed uitpakt (ik zie dat met name Esta alles binnenste buiten heeft aangetrokken, maar hé, ze heeft zichzelf aangekleed 😊).

Esta wil heel graag laten zien dat ze kan zingen en dansen en hoewel we enorm ons best doen om  ook Mwanacombo erbij te betrekken, blijft die nog een beetje achter. Esta slooft zich uit en de mama ligt af en toe echt in een deuk. Als we aanstalten maken om te vertrekken, zie ik de drie zitten en er komt een grote glimlach op mijn gezicht. Door Esta, Mwanacombo en deze uitzonderlijke mama is mijn zware hart toch weer wat lichter. We stappen weer op de pikipiki en rijden terug naar KidsCare …

Met een zucht en een groet,

Grada/Nadzua