Het gaat wel goed …

Geplaatst op 29 december 2017 in Kenia, Mbuyu Beach Msambweni

Plannen maken, soms ver in de toekomst, dat is toch echt iets voor de Westerse wereld. Je kunt ook veel plannen en er gaat ook absoluut veel goed. We zijn dat wel gewend. In Afrika is dat toch wat anders: plan gerust, ook ver vooruit, maar wees niet verbaasd als alles anders gaat dan je had gepland. En soms zijn die Afrikaanse toestanden ook tot NL doorgedrongen …

 

Kerst

Het is dit jaar een bijzondere kerst. Lekker eten bij mijn zusje Erna en vervolgens een fantastische brunch op tweede Kerstdag met de hele familie: man Huub, kinderen Lukas en Midas, schoondochter Pia (schoondochter Anne is verpleegkundige en werkt helaas), ‘grote’ kinderen Jasper en Claar met hun partners Joyce en Tonny en natuurlijk alle kleinkinderen Tijn, Merel, Jasmijn, Sem en Levi. Wat heerlijk, ik kijk, luister en geniet!

 

Een leuk plan

Daarna volgt een heel erg leuk plan. Midas en Anne (zoon en schoondochter) vertrekken op dezelfde dag als ik: zij richting Colombia, ik richting Kenia. En Marleen, mijn beste vriendin, vertrekt ook precies op deze dag naar Nieuw Zeeland. We spreken af een kopje koffie te gaan drinken achter de douane. Ik ben de laatste die vertrekt, dus ik moet het langste wachten. Maar dat vind ik niet zo erg …

Dit plan is mooi, toch?

 

KLM, nee toch niet

Lukas, oudste zoon, brengt mij, Midas en Anne naar Schiphol en we komen met z’n allen op tijd aan op Schiphol. We zijn al ingecheckt en gaan de bagage afgeven. Helaas heb ik wat problemen omdat mijn geplande treinreis van Nairobi naar Mombasa niet kan doorgaan: dit betekent dat ik ter plekke even mijn last minute vliegticket van Nairobi naar Mombasa moet koppelen aan mijn ticket Amsterdam – Nairobi, zodat ik al mijn bagage zonder bijbetaling kan meenemen.

Met mijn boardingcards meld ik me bij de balie en daar gaat het meteen al mis. Na drie keer doorverwezen te zijn naar ‘mijn collega’ krijg ik eindelijk te horen dat ik niet ingecheckt ben. Ik toon nog een keer mijn boardingcard, maar het is toch echt waar: ik ben door KLM uitgecheckt en kan/mag niet meer inchecken. Ik snap er niks van, niemand overigens, maar uiteindelijk wordt duidelijk dat de KLM een wissel van vliegtuig heeft doorgevoerd (van groot naar klein) en er zijn 100 reizigers door de KLM uitgecheckt. Zomaar…

Ik word nog een keer doorverwezen, nu naar de servicebalie (waar het nog onbegrijpelijk rustig is) en daar krijg ik te horen dat diezelfde KLM mij heeft omgeboekt naar een vlucht op zondag. Ik schiet in de lach en zeg dat dat wel erg ruim is genomen. De medewerkster is heel behulpzaam: “Okay, laten we kijken wat we kunnen doen, u bent in ieder geval lekker vroeg. Mogelijk is er nog elders een plekje te vinden!”

En het lukt: na bijna anderhalf uur heb ik een plekje in een vliegtuig naar Istanbul,  stap daar over voor de trip naar Nairobi en vervolgens daar weer overstappen naar Mombasa. De tijd wijzigt van 11.45 uur naar 14.40 uur. Ik kan, zo zegt men, al mijn bagage toch meenemen. Tot slot heb ik een forse compensatie van KLM in mijn zak! Mooi! En je kunt zeggen wat je wilt, maar er zitten op deze manier toch weer wat voordelen aan dit reisavontuur en ik beslis dat alles wat mis kon gaan, inmiddels is misgegaan en vanaf nu alles volgens plan gaat verlopen!

 

Afscheid

Inchecken voor de vlucht om half drie is nog niet mogelijk, dus ik heb al eerder in de vertrekhal afscheid van Midas en Anne genomen. Marleen zie ik niet meer, we nemen append afscheid!

Ik hoor dat ik om half 11 mag inchecken, maar dat blijkt een zoethoudertje. Want als ik me om half 11 meld, krijg ik te horen dat het pas om 11.40 uur kan. Ik hang wat bij een koffiebarretje, zit een half uurtje in de zon, lees de krant en bedenk dat ik mijn eerste blog maar eens op de heenreis op de luchthaven ga schrijven, net zoals ik dat altijd doe met mijn laatste blog tijdens de wachttijd in Nairobi!

 

Bijenproject

De voorbereidingen voor deze reis zijn al heel lang in gang gezet. Ik krijg gedurende het jaar heel veel belangstelling voor het bijenproject, dat door KidsCare dit jaar is gestart om arme mensen een kans te bieden op een inkomen. Mensen worden opgeleid door de Keniaanse overheid (die trainers beschikbaar stelt) en worden coöperaties van bijenhouders opgericht, ook weer met hulp van de overheid. Maar het belangrijkste is natuurlijk de bijenkasten zelf en alle bijbehorende materialen zoals imkerkleding etc. En dat kost geld …

En daarvoor heb ik de afgelopen zomer heel veel kleine engeltjes gemaakt met als doel geld inzamelen. Ik kreeg veel leuke reacties, maar vooral mijn kapper Flair Hair Fashion heeft mij heel erg geïnspireerd. Eind van de zomer hoorde ik dat zij het jaarlijkse goede doel in december volledig aan KidsCare willen wijden; de klanten krijgen een engeltje in ruil voor een donatie. De eindstand ken ik niet, want ik ben weg als de actie wordt afgesloten, maar ik weet nu al dat het een fantastisch resultaat zal worden.

Ook andere mensen doen belangeloos mee: mijn overbuurvrouw Nancy heeft altijd engeltjes mee naar haar (kerst)markten. Natuurlijk zijn Roosmarijn, Gerard en Lisette, Daphne en Floor ook (groot) afnemers van engeltjes, waarvoor overigens Monique van Beads & Basics de materalen fors sponsort.

Donaties voor het project kreeg ik ook via mijn zzp-netwerk ZoKrachtig. Ik kreeg de gelegenheid om mijn verhaal te vertellen, en vervolgens werd ‘de donatiepot’ ruimhartig gevuld. Apart wil ik hier de bijzondere donatie vermelden van een Amsterdamse moskee via mijn lieve zzp-collega Faria. Zij heeft mij heel diep geraakt met haar aanbeveling bij haar familie en daarmee bij de moskee!

Ik ben trots dat ik zoveel mooie en gulle mensen in mijn omgeving heb!

 

Nog meer ….

Maar er zijn nog veel meer mooie gebeurtenissen te melden. Zo kreeg ik via mijn zzp-collega Monique heel veel kleding, ingezameld via haar kerk. Ik moest helaas heel veel achterlaten bij Gerard en Lisette, omdat mijn tassen al zo volgepland waren. Het komt ‘gewoon’ een volgende keer mee.

Twee bijzondere kleine meisjes vulden een tas met baby- en kinderkleding en –speelgoed en deze tas kreeg ik weer overhandigd door mijn zzp-collega Wilma. De engeltjes die ik aan de meisjes gaf (met enige schroom overigens) werden aan een kettinkje gehangen en daar lopen ze nu trots mee rond. Ik moest wel beloven dat ik de meisjes goed op de hoogte houd, want ze willen heel graag weten waar alles terecht komt.

Omdat ik voor de occupational therapist graag kinesiotape wil meenemen (voor kinderen met spierproblemen), besteed ik daar het geld wat mijn overbuurvrouw Nancy ophaalt door de verkoop van een paar coconut birds aan.

En dan krijg ik via de app het verhaal van een gecrashte laptop van een van de social workers, die in de outreach werkt. Hierdoor verloor hij al zijn informatie, die hij (nog) niet in de cloud had kunnen zetten (er is geen wifi in de outreach, alleen op het KidsCare Center). Ik bedenk dat ik toch wat usb-sticks mee moet kunnen nemen en ik ga overal navraag doen. Al snel krijg ik van mijn vriend en belastingadviseur Kees een fors bedrag. Als ik bij de plaatselijke witgoedwinkel Weterings in Hoevelaken ga vragen hoeveel ik hiervoor kan kopen, geeft hij aan de rest wel te willen sponsoren. Ik krijg twee dagen later 25 usb-sticks van 16 Gb. Wat fantastisch!

En dan wordt op eerste Kerstdag ook nog via Roosmarijn (WaridiHome) een hele lading ambulance beertjes afgeleverd (zijn het er 100?): een enorme reistas en een ietsje kleinere tas vullen direct mijn gang. Ik schrik me een ongeluk, want dat krijg ik echt niet meer in mijn twee prop- en propvolle tassen. Gelukkig blijk ik niet alles in een keer mee te hoeven nemen en slaak ik een zucht van opluchting.

 

Vertrek en aankomst

En dan is het eindelijk tijd om te boarden; het vliegtuig (wat een kleintje!) staat klaar, op naar Istanbul voor mijn overstap naar Nairobi. Ik heb mijn driver al geïnformeerd dat er weer eens van alles mis is gegaan en mijn nieuwe ophaaltijd doorgegeven. Het hotel in Mombasa is geannuleerd. Ik meld hem nog wel dat de overstaptijd bijzonder krapjes is en ik hem op de hoogte zal brengen als het toch nog ergens mis gaat…

Maar alles lukt, dankzij de standaard uur vertraging bij elke overstap. En zelfs al mijn bagage (waarvoor ik overigens toch moest bijbetalen) komt zonder problemen door de douane. James staat al klaar en we maken enkele tussenstops bij de Safaricom winkel (ik moet toch Gb’s hebben!), de bank en de supermarkt

En na een 30 uur durende trip kom ik dan eindelijk in ‘mijn’ kleine huisje in Msambweni aan. Ik rol mijn veel te warme, plakkerige kleren van mijn lijf en hijs me in mijn zwempak. Eerst maar even zwemmen in zee, het is vloed! Ik dobber een hele poos rond en geniet van de warmte, van zon en water.

Daarna dut ik onder een palmboom in. Even bijkomen.

2 januari 2018 ga ik aan het werk, maar nu even een paar dagen rust…

 

Klaar

Mijn eerste blog lijkt zover klaar, ware het niet dat ik een beetje bang ben dat ik zoveel lieve mensen vergeten ben te bedanken… Ik spreek met mezelf af dat ik elke keer als ik weer aan zo’n bijzonder mens denk, of als er een gebeurtenis van het afgelopen jaar in mijn herinnering komt, ik dat ga opschrijven en in mijn blogs daarvan alsnog melding maak. Promiss!

 

Met een tevreden zucht,

Grada