Het is er weer …

Geschreven in Kenia, 6 maart 2022

 

Het is er weer …

Wat is het toch wonderlijk als je na bijna 24 uur reizen naar een ander continent het gevoel hebt dat je thuiskomt. Afrika, het is vroeger nooit in me opgekomen om dit continent te verkennen, het trok me gewoon niet. Maar door wat voor omstandigheden ook kwam ik er wel terecht. En dat heeft veel gevolgen gehad.

De reis in vogelvlucht

Voor de vijfde keer reis ik dit keer naar Kenia, naar KidsCare. Ik reis dit keer niet alleen; Adinda gaat de komende periode ook als vrijwilliger bij KidsCare aan de slag. We ontmoeten elkaar op Schiphol en maken even snel kennis met elkaar.

Ik ben weggebracht door Marleen, want treinen gaat echt niet. Ik heb nogal wat bij me 😉

Mijn twee grote koffers zitten vol met kinderkleertjes (met dank aan Anneke en Flora), een nieuwe koffer als extra handbagage (mwah … 16 kg), vol met laptops (met dank aan Jeroen en Monique vR), telefoons (met dank aan Monique vdB), camera’s (met dank aan Roel, Rosita, Midas, Inge en Ria) en natuurlijk mijn eigen twee laptops. Oh ja, en dan vergeet ik nog mijn rugzak met boek, mondkapjes, kledingset (voor als mijn koffers weer eens ergens achterblijven) en slippers.

Ik check probleemloos in op Schiphol. Maar ik blijf op mijn hoede, want ik ben er nog niet! Op Nairobi Airport gaat alles door vele scanners. Maar wonder boven wonder blijft daar mijn handbagage redelijk buiten beeld. Adinda (die haar rugzak vlak voor mijn koffer met camera’s, telefoons en laptops) voor de scanner legt, wordt teruggeroepen: ‘Wat is dat?’ Er worden rare pakjes in haar rugzak gezien. Ze moet er om lachen, want het gaat om van die (baby)fruitzakjes in aluminiumfolie.

Op Mombasa Airport staat daar Patrick, de vaste driver van KidsCare, die ik bijna niet herken met zijn mondkapje. Maar dat is snel opgelost: weg dat ding en een hartverwarmend welkom. Thuiskomen, gewoon na tweeëneenhalf jaar thuiskomen bij de eerste in een lange rij van knuffels van mijn Keniaanse ‘familie’!

Midden in de nacht gaan we op weg, het is heerlijk stil in de stad. Patrick en ik leggen Adinda uit dat dit overdag wel anders is: één grote chaos met toeterende en elkaar snijdende auto’s, matatu’s en tuktuks baant zich dan een weg door de stad. Nu zijn we (af en toe maar absoluut minder dan ‘vroeger’ hobbelend en gaten ontwijkend) binnen een half uurtje bij de ferry om over te steken naar Likoni, waarna we door kunnen rijden naar Ukunda en ons reisdoel voor nu: Msambweni, Mbuyu Beach.

Oh ja, de rit door de stad … twee of drie jaar geleden is al vol trots aangekondigd dat er een weg zal worden aangelegd die van Mombasa Airport om de stad heen zal lopen naar iets buiten Likoni, zodat je je dus niet meer door de stad hoeft te wringen naar de ferry om het water over te steken. Elk jaar wordt trots aangekondigd, dat ik ‘volgend jaar’ over de nieuwe (en dus snellere) weg naar KidsCare zal worden gebracht. Ik ben nu natuurlijk uitermate benieuwd … Helaas, Patrick vertelt, schaterend over mijn teleurstelling, dat de pijlers zijn geplaatst maar de weg nog niet klaar is. ‘Maar…’ zegt hij, ‘volgend jaar, I promis!!!’ En natuurlijk lach ik met hem mee, want hé… TIA (This Is Africa).

Na een korte stop om de ATM te plunderen, komen we om half vier in de nacht aan bij Mbuyu Beach. De guard staat al klaar en brengt ons met al onze bagage naar de huisjes. Ik merk dat het allemaal net op tijd is, ik stort ter plekke zowat in. Ik duik onder de douche en rechtstreeks mijn bed in, waarbij het geluid van de zee (het is vloed) me direct in slaap doet vallen.

Mbuyu – ook een ‘thuis’ …

Om 7 uur ben ik al weer wakker. Het is behoorlijk warm (28^o) en omdat het nog steeds vloed is, sta ik gauw op en loop door het heerlijke koele water. Ik heb nog geen zin om te zwemmen en na een half uurtje vertrek ik weer richting mijn huisje. Wat een rust, ik moet er even aan wennen.

De dag verloopt heerlijk. Ik ontmoet alle bekende mensen op Mbuyu, waaronder Isabelle en Werner (the owners), maar ook de nieuwe kok Fils, die ik al jaren ken omdat hij de zoon is van Fatou, mijn vriendin uit Msambweni die de bookshop runt. Fils heeft in coronatijd zijn opleiding op de Hotelschool in Nairobi afgerond en heeft nu dus de baan van kok Omari overgenomen, die met pensioen is. Hoewel .. Omari wordt nog wel eens ingehuurd begrijp ik, als Mbuyu helemaal is volgeboekt. Dan is het voor één kok te veel werk om alleen te behappen.

En natuurlijk drink ik mijn eerste Tusker … 😉

Uiteraard is ook beachboy Jamal al snel van de partij. En natuurlijk wordt Adinda (als nieuweling) direct geclaimd om een wandeling op het rif te maken (het is inmiddels eb); ik was net te laat om haar te waarschuwen, want hoe leuk het ook is, achteraf moet je altijd betalen. Als je dat wilt, geen probleem, maar je moet het natuurlijk wel weten.

Gedurende de dag maak ik ook weer kennis met de vele poezen en katten die hier rondlopen. De zwarte, ooit verlamde kater, loopt weer (hoewel je wel een beetje de slappe lach krijgt van de manier waarop). En Struppi, de slanke poes die behoorlijk hard kan gillen, en altijd gezellig bij je op bed komt liggen. Gustav, de ongelofelijk felle en absoluut niet aardig kat met een grote bek, die je echt niet wilt aaien, maar ook Betty die naast je aan tafel komt zitten en je aankijkt met een blik ‘waar is mijn bordje?’

Maar ook Caramella leren we kennen (volgende keer maak ik een foto). Een 7 maanden oud katje dat is gedumpt bij Isabelle en Werner (omdat iedereen wel weet dat ze grote kattenliefhebbers zijn). Verlamd aan haar achterlijfje, maar aan de beterende hand. Ze is een lapjeskat en lijkt daarmee ook een beetje op Beau, mijn eigen kat die nu ik hier in Kenia ben, weer door de mensen van het pension wordt verwend.

Kortom, ik geniet weer volop van de zee, van alle bloemen, van de vissende jongetjes, van de kudde koeien die over het strand loopt, van het op mijn bedje liggen en staren door het bladerdak tot ik weer in slaap dommel ….

Na een lange nacht, een hele vroege duik in zee, een heerlijk ontbijt en een fijne lunch komt Steven ons halen om naar KidsCare te gaan. Op naar mijn volgende ‘thuis’, op naar mijn kamertje (weer nr. 2?), op naar Mama Fridah, de Facility Manager met haar ‘mama’s in the kitchen’. Op naar Gloria, naar Edah, naar Ali en George en alle bekende Social Workers en alle nieuwe medewerkers. Op naar mijn werk. Ik glimlach, want het is er weer … dat heerlijke gevoel van dáár zijn waar je wilt zijn … mijn Afrikaanse thuis!

Met een tevreden glimlach

Grada