Hoop en wanhoop …

Geplaatst op 3 april 2017 in Nederland

Wat gaat de tijd snel… In februari dit jaar kwam ik terug naar NL en nu is het al weer april. Ik weet inmiddels dat ik mijn best moet doen om me los te maken van Kenia, omdat het anders veel te lang duurt tot ik weer gewend ben aan het klimaat, aan de in vergelijking met Afrika soms kille omgangsvormen en de ‘ik-mentaliteit’ hier. Ik richt me op NL, met zijn verkiezingen waar mensen kiezen voor wat het best voor hen is en (dus) niet wat het best voor de wereld, de jeugd, de toekomst is. Ik heb daar moeite mee    maar pak mijn pantser weer op en hou me daarmee uitstekend staande in mijn thuisland.

Maar natuurlijk houd ik ook nog contact met KidsCare. Ik kan niet anders, want ik ben een beetje vergroeid met alle mensen die er werken en wonen. Ik krijg regelmatig updates, wat is er gebeurd en hoe gaat het met het werk waaraan ik heb meegeholpen.

Fietsen met papa

Eind maart krijg ik bericht over Fatuma, een fysiek beperkt meisje. Zij kwam de laatste jaren regelmatig met haar vader naar het KidsCare Center om behandeld te worden door de ‘occupational therapist’ (ergotherapeut). En het klinkt natuurlijk gek, maar het was altijd zo bijzonder om te zien dat zij met haar vader kwam! Dit is namelijk iets wat in Kenia nou niet echt gebruikelijk is. De papa’s zijn wat minder ‘aanwezig’, het zijn meestal de mama’s die met hun gehandicapte kinderen naar het center komen voor een behandeling. De vader van Fatuma was nog extra speciaal, omdat hij op de fiets kwam: een fiets met een zitje achterop, waar Fatuma op vervoerd werd! Aangekomen in het center tilde hij zijn dochter van de fiets en zette haar op de ‘stoep’. En Fatuma? Die lachte alleen maar!  

De occupational therapist behandelt overigens niet alleen Fatuma en alle andere gehandicapte kinderen, maar ook leert hij de ouders hoe zij hun kind een wat comfortabeler leven zouden kunnen geven. Daarnaast is er hulp in de thuissituatie doordat Social Workers regelmatig langsgaan en helpen met alle dagelijkse zaken, waarbij KidsCare eventueel zou kunnen helpen. Gedacht kan worden aan het adviseren bij het verbeteren van het huis, het genereren van inkomsten en het benadrukken van het belang van onderwijs voor de kinderen. Bij dit laatste kan KidsCare nog iets extra’s doen: zo worden de schoolgelden voor de kinderen betaald tot de ouders zelf voldoende maandelijks inkomen hebben.

Nog geen jaar geleden kreeg Fatuma een rolstoel via KidsCare, wat voor haar en haar ouders een enorm verschil heeft gemaakt. Zonder zo’n rolstoel zitten/liggen
kinderen met een fysie
ke handicap vaak hele dagen op de grond. Optillen wordt steeds moeilijker, heel simpel, omdat ze steeds groter en zwaarder worden. Zij, maar ook hun ouders, komen nergens meer en raken in een isolement.

Dankzij de rolstoel voor Fatuma kwam daaraan een einde, met de rolstoel kwam er hoop in het gezin. Zelfs buurkinderen kwamen vragen of ze een stukje (met Fatuma) mochten rijden en ik kreeg altijd een big smile op mijn gezicht als ik dacht aan dat lieve meisje: hoe heerlijk moest het voor haar zijn om ineens speelkameraadjes te hebben … 

Noodlot

Maar dan slaat het noodlot toe. Het bericht dat ik eind maart krijg over Fatuma en haar vader doet me helemaal stilvallen. Verdoofd lees ik dat de zo enorm bij zijn kind betrokken 47-jarige vader van Fatuma getroffen is door een heftige beroerte. Ik lees dat dit een enorme impact heeft op het hele gezin. De rolstoel wordt nu gedeeld: niet alleen Fatuma maakt er gebruik van, maar ook vader. Hij is erg verdrietig omdat hij niet goed meer voor zijn gezin kan zorgen. Moeder heeft haar handen vol om voor vader, Fatuma en hun andere drie kleine kinderen te zorgen. Zij ziet nauwelijks nog een uitweg. De situatie lijkt (en is misschien ook wel) uitzichtloos. Er is niemand die voor inkomen kan zorgen. Er is geen eten, er is geen geld voor medicijnen en al helemaal niet voor de noodzakelijke therapie. Soms brengen buren een klein voorraadje eten.

Ik krijg het koud. Voel me een beetje ‘leeg’, wanhopig. Het verhaal over Fatuma en haar vader raakt me enorm; haar situatie was zo enorm verbeterd, er werd gelachen, genoten, er werden grapjes gemaakt en ik mocht een foto maken van dat lachende meisje.

En nu dit … Hoe moet dit verder?

Ik weet heus wel dat KidsCare alles zal doen wat mogelijk is. Maar ik weet ook dat dit gezin met de gehandicapte Fatuma maar één van de vele gezinnen is dat geholpen wordt door KidsCare. Er zijn zoveel vergelijkbare situaties… Wat zou ik graag de hoofdprijs winnen om Fatuma en haar ouders, haar broertjes en zusjes te kunnen helpen …

Met een trieste groet,

Grada