Ik blijf …

Geplaatst op 25 januari 2018 in Kenia, KidsCare Center Mshiu

Soms zijn er van die dagen dat ik me bijna niet op mijn werk kan concentreren. Mijn camera lijkt vastgelijmd aan mijn hand en ik hou het gewoon niet lang achter mijn bureau uit. Ik word onrustig van alle activiteiten buiten, moet telkens even weglopen; uiteindelijk aanvaard ik op een gegeven moment maar gewoon dat deze dag niet echt veel resultaten zal kennen. En op dat moment kan ik van alles wat ik zie, hoor en ervaar volop genieten.

Therapy day

Zoals elke week is er ook deze week weer een groot aantal mama’s met hun kinderen naar het Center gekomen voor een behandeling van hun gehandicapte kindje. Dit keer is het nog bijzonderder, omdat er ook een organisatie aanwezig is die met studenten onderzoek doet naar de mogelijke oorzaken van de handicap van de kinderen. Zonder hier te diep op in te gaan, zal het wellicht wel duidelijk zijn dat dit niet eenvoudig te achterhalen is. De mama’s hebben allerlei onwetenschappelijke verklaringen voor de situatie van hun kind/kinderen, vooral omdat ze hiervoor nooit bij een arts zijn geweest. Een daadwerkelijke anamnese, medisch onderbouwd, is dus bijna niet te verkrijgen en ik heb bewondering voor deze studenten die toch zo zichtbaar hun best doen.

De wachtkamer

Er zijn, naast de kinderen die voor Derrick (de occupational therapist) komen, dus nog een groot aantal mama’s met hun kindertjes naar het center gekomen voor deze organisatie. Ze verblijven met elkaar in de grote conference hall, die door schermen in twee delen is verdeeld: aan de ene kant de wachtruimte en aan de andere kant de ruimte waar de studenten hun gesprekken houden.

Kleurig

De wachtkamer is één grote kleurenexplosie. Er zijn veel mama’s en kinderen die ik nu al voor het derde jaar tegenkom en we blijven telkens weer blij elkaar te zien: de high-fives zijn niet van de lucht en soms krijg ik ook een dikke knuffel. Ik geniet van de herkenning en ben af en toe een beetje triest als de kinderen me nog steeds een beetje eng vinden. Toch zijn er ook veel kindertjes die me wel zien zitten en ik kan niet genoeg krijgen van hun voorzichtige glimlach, blij dat ik ze een voorzichtige aai over een wangetje of een bolletje mag geven.

Porridge en cake

Het is gebruikelijk dat er tijdens de therapy days porridge is voor de kinderen. Dit keer is het wel een heel lange dag voor de kinderen èn de mama’s. Ik vraag aan mama Fridah (van de keuken) of er voor de mama’s niet ook wat te eten is en ik krijg een grote bak vol koekjes/cakejes mee. Ik deel alles uit en benadruk dat het echt voor de mama’s is. Maar natuurlijk zie ik de meeste mama’s toch het cakeje aan hun kindje voeren. Dat is, denk ik, overal ter wereld zo …

Foto’s

Ik blijf foto’s schieten van de kinderen, maar ook van de mama’s die door de komst van KidsCare zo’n acht jaar geleden hun gehandicapte kindjes inmiddels al lang niet meer verbergen achter in hun hutje, maar ze gewoon accepteren zoals ze zijn. De liefde voor hun kindjes is zichtbaar, mag zichtbaar zijn; misschien niet zoals in NL, maar ik zie het heel duidelijk in elke glimlach, in elk hapje cake, slokje pap. Ze houden hun kinderen liefdevol vast en zijn vastbesloten om mooi op de foto te komen! Ik kan het niet laten om veel van deze foto’s met jullie te delen …

Oh ja…

En dan is er aan het eind van deze mooie dag ook nog het nieuws dat het mogelijk is gebleken om mijn tickets om te boeken: ik blijf twee weken langer dan gepland en zal me niet begin februari maar pas medio februari weer melden in koud NL. Ik ben blij …

Met een lieve groet,

Grada