Geplaatst op 8 januari 2017 in Kenia
Liggend op mijn strandbedje op Mbuyu duurt het even, voor ik mijn eerste werkweek bij KidsCare in Kenia in één woord kan vangen. En terwijl ik een beetje lig te soezen, weet ik het ineens: indrukwekkend! En daar is geen letter van gelogen…
Na mijn korte vakantie op Mbuyu heb ik heel luxe een driver (Henri) besteld om mij met de auto naar Mshiu (KidsCare) te brengen. De twee joekels van tassen, mijn loodzware rugzak en mijn fotokoffertje zijn me gewoon teveel om met de matatu (een minibusje, openbaar vervoer hier in Kenia) te vervoeren. Het is niet zo’n lange rit, en hoewel Henri niet precies weet waar hij heen moet, weet ik dat wel 
en ik wijs hem de weg.
Het is een warm, heel warm welkom op het Center. Iedereen komt naar buiten lopen en ik krijg hug after hug. Hoe welkom kun je je voelen?
Even snel mijn spullen opruimen in mijn kamer en dan met laptop en bijbehoren naar kantoor. Het voelt alsof ik nóóit ben weggeweest. Gloria (de secretaresse) straalt en we kletsen even bij (hoewel we vaak contact hebben via Whatsapp is er altijd wel wat girlstalk, toch?).
Voor KidsCare is het ook de eerste werkdag na de holidays en Ali (director), roept iedereen bijeen voor een welkomsspeech. Helaas heb ik geen foto’s gemaakt, maar het is eigenlijk best heel leuk om te zien dat Ali in het Engels speecht en George (deputy director) alles in het Swahili vertaalt. Beiden staan en de rest zit op de stoelen (of hangt over de tafels) die in een kring zijn neergezet.
‘De beste wensen, 2016 was een goed jaar, 2017 wordt misschien nog wel een beter jaar … etc. etc. etc’. Na deze algemene speech spreekt ook Edward (Head of Department Social Workers) iedereen (nòg iets langer) uitgebreid toe, inclusief de vertaling van George. Daarna krijg ook ik nog het woord, maar ik houd het kort: ‘Happy new year, I am glad to be back, thank you for an amazing welcome, I will be at the front desk, if you have any questions, don’t hesitate to come…’, want het zweet gutst ons inmiddels allemaal van het lijf en we willen allemaal weg uit de bloedhete meetingroom, waar de ventilatoren nauwelijks enige verkoeling brengen. 
Daarna gaan we vol energie aan het werk!
En dan gebeuren er ineens dingen die overal ter wereld gebeuren, dus ook hier in Kenia. Door vervelende omstandigheden moet er een belangrijke sleutelfiguur ontslagen worden. Iedereen is ontdaan, van slag, verdrietig. Het zijn een paar beroerde dagen. En hoewel iedereen er wakker van ligt, gebeurt er ook iets anders. Iedereen staat achter de moeilijke beslissingen die genomen moeten worden en er ontstaat een enorm hechte band binnen het (management) team. Verdriet wordt gedeeld, iedereen steunt elkaar, er wordt gepraat (we kunnen niet stoppen met praten), iedereen zorgt voor elkaar.
Er wordt samen nagedacht over mogelijke oplossingen, iedereen luistert naar elkaars suggesties en er worden tot slot gezamenlijk keuzes gemaakt. Het is geweldig om te zien, om mee te maken, dat zo’n vervelende gebeurtenis tot zoiets moois kan leiden. Dat valt trouwens iedereen op, niet alleen mij. Als het verdriet (en toch ook boosheid) een beetje is gezakt en oplossingen worden onderzocht, wordt dit langzaam zichtbaarder en voelbaarder en krijgt de overhand: de schouders worden eronder gezet, iedereen is er voor elkaar, taken worden opgepakt, er wordt weer gelachen, er worden weer grapjes gemaakt. En ik voel me blij dat ik hierbij betrokken ben, er deel van mag uitmaken. En dat zeg ik ook …
Er wordt hard gewerkt, keihard. Maar er is ook tijd voor andere dingen: ik leer kleine beetjes Swahili en probeer dat op iedereen uit (sorry Kees, het boek gebarentaal is mee, maar nog niet gebruikt). Mijn tong heeft het er soms moeilijk mee (bestaat er spierpijn in je tong?), maar het levert (vooral voor mijn collega’s, zucht) vermakelijke toestanden op.
Meegebracht uit NL heb ik stapels sticky notes (‘geeltjes’) in alle kleuren en ik vertel dat je daar leuke grapjes mee kunt uithalen: schrijf er iets grappigs op (bijvoorbeeld I love you), houd het in je hand, klop een collega op zijn rug en de sticky note zit op zijn rug. Degenen, die dit zien, zullen tot zijn grote verbazing zeggen: ‘hey I love you too!’ Ze liggen allemaal in een deuk, en (zucht) nu maar af
wachten wanneer ik zelf de klos ben 
De week vliegt voorbij. We zijn vol energie, ondanks alles verzetten we bergen, ik neem wat taken over van de secretaresse, zodat we uiteindelijk allemaal tevreden en redelijk op tijd (zaterdag 12.00 uur) ieder ons weegs gaan. Ik lunch snel bij mama Fridah, pak mijn rugzak in (moet nog effe wennen, ik vergeet de belangrijkste dingen), want ik ga naar Mbuyu om lekker te relaxen. In de matatu word ik weer verschrikkelijk in de zeik genomen door de ‘moneyman’ die (overigens met alle passagiers) het grappig vindt om te verkondigen dat ik zo direct in slaap val en hij me niet zal wekken bij de junction in Mswambweni (waar ik moet uitstappen). Hij zal deze mzungu stiekem meenemen naar de ferry in Mombasa. Ik geef geen krimp en zeg: ‘That’s a cheap trip, I will not complain!’ Want een tripje Msambweni kost 100 Ksh (1 euro), maar Mombasa is wel een eindje verder …
Weekend… ik wens iedereen een fijn weekend, met sneeuw hoorde ik, terwijl ik hier nog even een duik neem in de zee, of het zwembad. Tot volgende week!
Met een relaxte groet!
Grada
Geef een reactie