Koud …

Geschreven in Kenia, 5 juni 2022

Ja echt, het is koud. Ik slaap ’s nachts onder een dekentje en kruip er lekker in weg als de regen op het golfplaten dak klettert. Kippenvel, ja echt kippenvel 🥶

Het is regenseizoen en dat betekent dat het soms met bakken uit de hemel komt. De plassen staan overal langs de weg en als het dan weer droog is, slaat de klammigheid om je heen met temperaturen van ‘maar’ zo’n 23^o C ’s nachts en om en nabij de 31^o C overdag.

Daarom ben ik blij dat Roosmarijn mij, toen we op het punt stonden van vertrek naar Schiphol, strongly advised om een vest mee te nemen, en ik zuchtend nog snel even naar boven rende om een vest te pakken. Dat vest heb ik overigens nog niet gebruikt, maar … ik ben er nog maar net en vooral, ik ben nog niet achterop de motor the fields in geweest.

Een blije familie

En dan is het eindelijk zover: ik kan Melody blij maken met haar rugzakje met allerlei schoolspulletjes. Ze straalt! Een drinkbeker en lunchbox met haar naam erop, schriftjes, pennen, potloden, markers, viltstiften, het kan niet op. En dan, als klap op de vuurpijl, vindt ze in haar nieuwe rugzakje ook een telefoon (met dank aan mijn lieve collega Vanessa!). Ik vertel haar dat ze nu zelf haar mama Ann en papa Derrick kan bellen en dat ze niet meer de telefoon van haar nyanya Fridah (oma) hoeft te vragen. Ze staat me met grote ogen aan te kijken en ik krijg een enorme knuffel van dit normaal zo verlegen, 9 jarige meisje. Ik heb een brok in mijn keel.

Ik heb met mama Fridah afgesproken dat zij de mooie tablet (met dank aan collega Rianne) nog even onder haar hoede neemt en alleen aan Melody geeft als zij dat zelf goed vindt. Het is hier zo niet gebruikelijk dat kinderen zoiets hebben, maar dit meisje gun ik het van harte. Dat mama Fridah dit monitort, vind ik helemaal prima.

Voor papa Derrick, die in september weer gaat studeren, heb ik (dank, Jenny!) een mooie laptop, zelfs in een laptop tas, mogen meenemen. De telefoon (dank weer Rianne) heb ik in het voorvakje gestopt. Wat zal hij blij zijn. Nu maar hopen dat hij snel vanuit Bungoma (ver in het westen van Kenia aan de Oegandese grens) een keer naar KidsCare (aan de South Coast) kan komen …

Madaraka Day

1 juni, het is Madaraka Day. Een public holiday en voor ons een extra dagje vrij. Hoewel … ik ben vroeg op en installeer me in de boardroom om alles klaar te zetten voor het werk. Ik heb namelijk een tweetal vergaderingen bij mijn NL opdrachtgevers. De directeur van KidsCare, Ali, komt onverwacht toch werken (hij pakt net zo makkelijk een ander bureau) en vraagt of wij altijd zo werken: twee laptops, een scherm, papieren, tassen, een hele vergadertafel in beslag nemen … Ik kan hem geruststellen, dat heeft alles met mij te maken: ik heb altijd véél ruimte nodig 😋

Ik kan, doordat het lekker rustig is in het gebouw, goed doorwerken. Mama Fridah brengt mij mijn lunch en om 16.30 uur ruim ik de boel op. Als ik samen met mama Fridah en mijn dagelijkse Tusker even zit uit te puffen, komt ook Ali nog even langs. En (like in the old days) worden alle (nou ja… alle 😏) problemen in de wereld even besproken. En natuurlijk hebben we ze, als we eindelijk afscheid nemen, allemaal (nou ja, allemaal 😎) opgelost. En dat voelt weer als vanouds …

Ondanks de feestdag (Freedom Day) is de commissie die kandidaten checkt voor de verkiezingen (en daarvoor een ruimte van KidsCare gebruikt) nog steeds aan het werk. Mensen komen en gaan, altijd met twee getuigen, en de commissie checkt alle papieren. Als die in orde zijn, krijgen zij een soort ‘license’ waarmee ze dan vervolgens campagne kunnen gaan voeren. Het gebeurt wel eens dat een kandidaat het allemaal niet op orde heeft en geen license krijgt en dat wordt dan niet echt op prijs gesteld en ik heb ook begrepen dat dit dan fors uit de hand kan lopen. Dat is ook de reden dat de gewapende militairen dicht in de buurt zijn … (de stiekeme foto is van zo’n gewapende man die zich tussen de motoren in de tuin heeft geïnstalleerd). Ze hebben niet zo heel veel te doen: soms spelen ze uren spelletjes op hun telefoon (met het geluid bijzonder nadrukkelijk aanwezig) of ze dommelen wat weg.

Werken

Het is een rare week zo, met zo’n ‘tussendag’. Maandag en dinsdag  zijn de eerste vergaderingen bijgewoond en ben ik echt druk geweest met het onder de knie krijgen van de gevolgen van de nog maar net doorgevoerde reorganisatie. Daarnaast heb ik een beetje in kaart gebracht hoe de organisatie er nu uitziet, wie waar in het organogram staat en hoe de lijnen lopen, zodat de functiebeschrijvingen op de juiste manier kunnen worden aangepast.

De eerste gesprekken worden gevoerd en de eerste concepten worden geschreven. Ik blijf het fascinerend vinden dat er medewerkers worden aangenomen, die nog geen job description hebben, maar ja hé, TIA (This Is Africa). En tenslotte ben ik hier met de opdracht om dat rimpeltje in deze prachtige organisatie weg te werken! Wat kan het leven toch eenvoudig zijn 😏

De MT-vergaderingen deze week leveren ook wat extra werk op. Met als gevolg dat ik toch wel heel lange werkdagen maak. Mama Fridah komt regelmatig mopperen dat ik nu toch echt moet stoppen, dreigt met het in beslag nemen van mijn laptop, maar zet ook stilletjes een flesje extra water of zelfs (na zessen, hoor) een biertje voor me neer. Wat heerlijk, zo’n zorgzame, lieve vriendin om me heen…

In de meeting hall wordt deze week een bijzondere bijeenkomst gehouden. De hele meeting hall is ‘leeg’, geen stoelen of tafels maar matjes en matrasjes. Het is een eerste Value Based Education training met de prachtige naam ‘The Self’. Er wordt gezongen en gedanst, maar ook als kikkers rondgesprongen. Ik (en ik ben niet de enige) ga af en toe kijken, en word meteen van harte uitgenodigd om toch echt even mee te doen (nou nee, maar ik maak graag even een fotootje 🙃). De groep straalt een enorme vrolijkheid uit en ‘klaagt’ echt nergens over. Er wordt gelachen, er wordt gegroet en tijdens de lunch ook bij ons vrijwilligers aangeschoven. Het zijn kortom welkome gasten en het Facility Team van mama Fridah verzorgt ze dan ook met liefde.

Therapie

Ach, wat is het toch altijd heerlijk om even bij de occupational therapists (OT’s) te gaan kijken. En was het vroeger een komen en gaan van mama’s en kinderen vlak naast onze werkkamers, nu moet ik toch echt even naar het andere, volledig nieuwe gebouw lopen om daar de kindertjes te zien die voor therapie komen. Het is er rustig en Edah, de secretaresse, zit heerlijk achter haar balie te werken. Het tv-scherm staat aan en er schettert een kinderliedje uit waar niemand naar luistert. Er zit één mama met één kindje, later komen er wat meer. De nieuwe matron (Jescah) zorgt voor de pap, die de kindertjes na de therapie krijgen, neemt soms even het kindje van de moeder over en gaat op de mat een spelletje doen.

Helaas is de pret een beetje klaar als de OT tevoorschijn komt uit de therapieruimte: hij wordt door de meeste kinderen meteen herkend, en daar hebben ze blijkbaar niet altijd goede herinneringen aan. Het gebrul is oorverdovend, terwijl de OT enorm zijn best doet met het zingen van kinderliedjes, het klappen in zijn handen en het samen een dansje maken. Het lukt hem echter nauwelijks om ze stil te krijgen. Ik krijg wel een beetje medelijden met hem 😂

Een groene wereld

Normaal gesproken ga ik zaterdagmiddag om 12 uur, net als alle medewerkers van KidsCare, met weekend. Dit keer ga ik al vrijdagmiddag en het voelt als spijbelen ☺ Roosmarijn is namelijk al sinds woensdag op Mbuyu en we hebben afgesproken dat ik haar vanaf vrijdagmiddag gezelschap ga houden. Dus als ik om 15 uur eindelijk mijn laptop kan afsluiten, pak ik mijn rugzak in en positioneer me heel duidelijk langs de kant van de weg om een matatu te pakken. Dat duurt niet lang en de onderhandeling verloopt soepeltjes. De prijs is niet gestegen sinds de laatste keer, het kost nog steeds Ksh 100 (zo’n € 0,80) om van KidsCare naar de junction in Msambweni te komen (gokje: 30 km). Ik mag voorin zitten, lekker bij het open raam, want hoewel het fris is, is het ook best benauwd. Zodra de regen is weggetrokken en de zon doorbreekt, is de luchtvochtigheid weer torenhoog. Het waait enorm en dat heb ik hier nog niet echt meegemaakt.

Ik geniet van het uitzicht. In maart/april was het nog allemaal zo ontzettend droog en dor, zanderig. Maar nu ziet alles er groen uit: de shamba’s (akkers) staan vol met jonge plantjes en planten, zelfs het vee dat langs de weg loopt, lijkt er wel fris gewassen uit te zien.

Maar er is, zoals altijd, ook een andere kant van de oh zo gewenste regen… ik zie namelijk ook hutten en hutjes langs de weg die behoorlijke waterschade hebben, waar het water om het hutje heen klotst, waar de makuti’s (dakbedekking) van het hutje zijn afgewaaid en waar de mensen een beetje verslagen onder een boom zitten. Als ik er wat van zeg tegen de man naast mij, haalt hij zijn schouders op: ‘het is wat het is en het gaat wel weer voorbij’. Ja, ze zijn het wel gewend, maar het blijft toch wel een klein drama.

We rijden door en vlak voordat ik op de junction aankom, schiet ik toch wel even in de lach: omdat het zo waait, heeft een aantal mensen een afgewaaid makutidak rechtop neergezet en met een paal gestut tegen omwaaien. Ze zitten er heerlijk achter en hebben zo weinig last van de harde wind. Ook dit is Afrika, TIA, waar je een tegenslag altijd weer kunt ombuigen in iets goeds…

Paradijs

Mbuyu, ach wat is dat toch het paradijs op aarde. Door de regen ziet alles er groen uit en bloeien de bloemen weer als nooit tevoren.

Nadat ik ben afgezet door mijn pikipiki (ik woei er bijna vanaf!), en bij Isabelle en Werner mijn sleutel van bungalow 3 heb opgehaald, trek ik mijn badpak aan, neem mijn handdoek mee en loop op mijn gemakje naar het zwembad, waar Roosmarijn zich al heeft geïnstalleerd. Heerlijk om even bij te kletsen, zittend in het zwembad… hoewel ‘heerlijk’ heeft even moed nodig, want het water is koud!

Zaterdag middag (inmiddels is ook Marlies gearriveerd op Mbuyu) is het tijd om de nieuwe Pizzeria te gaan testen. Helemaal nieuw en gerund door echte Italianen. Hoewel … is het echt Italiaans als er pizza Hawaiï op het menu staat?

We gaan nog even op kraambezoek bij Phoebe en Leonard (die niet thuis is). In 2013 was zij het gastgezin waar wij (als groep op vrijwilligersreis) een paar dagen verbleven. De vrijwilligster die later elk jaar naar de school is geweest, heeft mij wat cadeautjes meegegeven, voor baby Deborah en haar grote broer Joseph. Het is een heerlijk weerzien, en we mogen allemaal even baby Deborah vasthouden!

We lopen terug en dan is het gewoon tijd voor een Tusker met uitzicht op de behoorlijk ruige zee. Het heeft wel iets rustgevends, dat bulderen van de zee en het biertje is lekker! Opladen voor de komende werkweek …

Ik geniet …

 

Met een relaxte groet

Grada (Nadzua)