Niet helemaal voorbij …

Geplaatst op 26 april 2016 in Nederland

En dan is het voorbij, die 5 weken die zo lang leken en waar geen eind aan zou komen. Het leven in NL neemt me weer volledig in beslag, met prachtige en soms ook lastige opdrachten. En met mooie ontmoetingen, met heerlijke gesprekken, discussies, met moeilijke en makkelijke beslissingen. Met ijskoude winden, met een enkele sneeuwvlok en dan ineens met zon en warmte.

Fotoboek

Ik merk dat ik eraan toe ben om mijn fotoboek af te maken. Maar de tijd ontbreekt. Ik ren en vlieg, haast me en maak weer af en toe hele ‘rondjes NL’ (zoals ik dat altijd noem). Werk soms halve nachten door zonder dat ik dat nou echt door heb, pak het sporten weer op, en probeer af en toe te socializen. En dat moet natuurlijk een keer misgaan. Het verbaast me dan ook geenszins als ik ineens op een rommelige donderdagmiddag van de trap val: ik vergeet gewoon de laatste tree te nemen en mijn enkel klapt dubbel. Bont en blauw, dik en pijnlijk. Nu moet ik wel gaan zitten …

En ik neem de tijd. Tijd om het fotoboek af te maken. Om de laatste ontwikkelingen, die verbonden zijn aan die heerlijke tijd in Kenya, op te nemen in dat grote boek; ontwikkelingen zoals het krijgen van 15 laptops van Synthon, gewoon omdat ik het vroeg.

Ik zoek in mijn fotoarchief van zo’n kleine 3000 foto’s van iedereen in Kenya die ik een plekje wil geven. Ik zoek, kijk, glimlach, mijmer en geniet. Een enkele keer merk ik dat ik geen foto heb van iemand, die toch niet mag ontbreken in mijn fotoboek; dan haal ik de foto maar van Whatsapp, of FB… dat mag de pret niet drukken…

En terwijl ik lege vakjes vul met foto’s, kom ik langzaam aan het einde. 120 pagina’s is het maximum wat ik kan vullen. En dat is maar goed ook, want anders ging ik maar door!

Reismee

Ik lees nog eens alle reacties, die op grada-in-afrika.reismee.nl zijn geplaatst. Wat is dat toch leuk, als mensen zo met je meereizen. Dank aan al die trouwe lezers die mij een berichtje stuurden, ik heb ze allemaal gelezen en opnieuw gelezen. Ik heb er van genoten!

En dan schrijf ik bij alle fotootjes snel iets, wat in me opkomt. Vijf weken Mshiu, vijf weken KidsCare centre.

Vijf weken opgenomen worden in het warme leven in Afrika, vijf weken genieten. Het zijn mensen die ik nooit zal vergeten.

Wie is wie?

Rashid	de beachboy die me bij Mbuyu zoveel kon vertellen over de visserij in Kenia, maar het ook heerlijk vond om zijn volleybalteam te promoten!
Wycliffe	de Social Worker die altijd grapjes maakte, me altijd aan het lachen maakte en waarvan ik het jammer vond dat hij zijn eigen office in een van de dorpen kreeg, zodat we elkaar minder zagen.
Arda	de wijze vrouw die na een paar weken al weer vertrok, maar waar ik veel van geleerd heb.
Ali	die ik enorm bewonder om zijn doorzettingsvermogen, onuitputtelijke energie, die worden ingezet voor KidsCare, zijn droom!
Derrick	die de kindertjes zo’n pijn deed, maar met het hart op de goede plek, die enorme hoeveelheden ugali kon eten (brrrrrrr).
Adisha	die net als alle kindertjes in de hele wereld ontzettend lastig en stout kon zijn, maar die je met één blik kon betoveren.
Ann	de mama van Adisha, die zich 10 slagen in de rondte werkte en haar kindje elke dag weer moest achterlaten bij mama Fridah.
Gerard	die zijn droom niet alleen droomt maar ook probeert waar te maken!
Johan	die in de paar weken dat hij op het centre rondliep, als een echte bob de bouwer tekeer ging en Omari in een sneltreinvaart opleidde tot klusjesman!
Alunda	die ons in zijn giga 4WD overal heen reed en niet alleen verhalen vertelde maar ook enorm veel vragen stelde.
Karisa	die elke nacht weer waakte over KidsCare centre, zodat we allemaal rustig konden slapen.
Lisette	die samen met Gerard en Ali keihard werkt aan het verwezenlijken van hun droom, KidsCare.
Philip	de onvermoeibare en soms drammerige beachboy die zulke prachtige dingen kon maken en zijn afspraken altijd nakwam.
Bongo	de ‘safari-man’ die ik leerde kennen in 2013 en die direct beschikbaar was om me dit keer naar het vliegveld te brengen!
Fridah	de nyanya van Adisha, de mama van Ann, met haar prachtige verhalen in de keuken, iedereen houdt van haar!
Phelister	de nieuwe Central Social Worker die werd aangenomen toen ik er was. Ze kijkt altijd heel boos … maar is heel lief!
William	de Social Worker die als eerste een eigen outreach office kreeg. Ik mocht bij de opening zijn.
Evelyne	de veelzijdige Sociale Worker, want zij kon ook vloeibare zeep maken en trainde haar collega’s!
Josephine	met haar mocht ik de outreach in en leerde haar kennen als een gepassioneerd mens, die zo graag haar Kenya wil verder brengen!
Peter	ook een nieuwe Social Worker uit mijn periode. Hij had dure spullen (een dure zonnebril, een mini-tablet waarmee hij belde). Voor mij betekende het dat zijn hart op de goede plek zit, want alleen dan kun je werken bij KidsCare.
Abdallah	de rebel onder de Social Workers. Ik had een zwak voor hem maar inmiddels moest hij vertrekken.
Peter	de ‘hotline IT’ in NL, waarbij het een beetje jammer was dat hij maar 36 uur per week werkte …
Jamal	de beachboy uit Msambweni die ik al kende uit 2013 en die prachtige coconutbirds kan maken!
Gloria	mijn super-leerling, mijn collega, mijn protégé. En wat heb ik veel van haar geleerd: rust, kalmte, even pas op de plaats…
Edward	Head of the Social Workers, die zo bereid was te luisteren naar mijn adviezen en daarnaast gewoon graag met me praatte!
Mazera	de nieuwe guard/caretaker, een maatje voor Omari en voor Karisa, zodat deze laatste niet altijd, 7 dagen per week, on guard hoefde te staan ’s nachts!
Omari	de klusjesman, in twee weken klaargestoomd door Johan, onze bob de bouwer!
George	de deputy director, verantwoordelijk voor HR en Finance, die soms zoveel woorden nodig had om iets uit te leggen, maar wier warmte en aandacht ik niet gauw zal vergeten.
Juma	de Farm Expert, die eigenlijk gewoon Emmanuel heet, mijn fantastische leerling in computer class, wow!
Abdallah	een van de farmers, die gelijk jarig is met Fridah en die het zo leuk vindt om mij op FB te volgen.
Mama’s	de drie mama’s uit de kitchen van mama Fridah. Nooit te beroerd om lang te werken, nooit ‘moe’, altijd bezig.
Modi	een van de farmers die tijdens mijn droomtocht met Josephine meenam op de motor.
Oma Modi	de oma van Modi, die door de zoveelste keer malaria overal wondjes en wonden had. Het was niet duidelijk of de gaten in haar oren ook van de malaria kwamen of dat het een schoonheidsdingetje is…
Isabelle & Werner	het paradijs op aarde hebben deze twee bijzondere mensen geschapen: Mbuyu Beach in Msambweni is een plekje waar de wereld voor eventjes zo is, zoals het bedoeld is.

 

Een aparte plek voor Roos! Roosmarijn, mijn inspiratiebron, mijn Afrika-soulmate, en inmiddels mijn lieve vriendin. In 2013 maakte zij mij, tijdens mijn eerste reis in Kenya, nieuwsgierig naar KidsCare. Ze vertelde haar verhaal, haar droom, haar passie, hoewel ik toen ook al wel zag dat het allemaal niet eenvoudig was. Het liet me allemaal niet los.

Ons Kenia clubje

Ons ‘Kenya clubje 2013’ komt jaarlijks nog bijeen en regelmatig werd er (als ze met me meereed) veel gepraat over KidsCare. Mijn nieuwsgierigheid bleef, mijn vraag of ik daar nou niet eens een keer naartoe kon, werd niet beantwoord. Tot eind 2015 … toen werd mijn ‘geduld’ (heb ik helemaal niet, hahaha) beloond en werd ik gevraagd of ik iets kon betekenen voor KidsCare, voor het secretariaat … Het kon niet op een beter moment komen en ik kon alleen maar roepen: ‘JAAAAA’.

Voorbij

De heimwee die ik nu voel, is een dubbel gevoel. Want in NL heb ik ook zoveel, mijn man, super-zonen en lieve schoondochters, mijn lieve vrienden en vriendinnen, mijn fantastische collega’s, mijn bijzondere werk en vrijwilligerswerk.En aan de andere kant:  de mensen die mijn vijf weken KidsCare zo bijzonder hebben gemaakt, mis ik enorm. Ook de warmte, de zon, de eenvoud van het leven. En ik laat het niet los, dat kan niet/nooit meer!Ik ga terug, ik ga zeker terug naar KidsCare; de plannen om dat samen met Roos te doen, worden steeds concreter. En dat maakt me blij!Tot mijn volgende avontuur!

En met een lieve groet van

Grada