Oh ja …

Geplaatst op 3 januari 2018 in Kenia, KidsCare Center Mishiu

Het blijft raar, zo’n reis naar warm Afrika midden in de winter. Ik word weggebracht, dit keer door mijn oudste zoon, en laat mijn winterjas achter in de auto. Die heb ik namelijk niet meer nodig tot het moment dat ik terugkom. Mijn trui (niet de warmste) is voldoende in het vliegtuig en waarschijnlijk zal ik in Nairobi (hoog gelegen) al spijt hebben dat ik hem überhaupt heb aangedaan. Maar dat valt tegen. Het lijkt wel alsof ik een ander mens word op het moment dat ik daar land. 20 graden is ‘koud’ en ik ben oprecht blij met mijn toch niet al te dikke trui. Dat wordt niet anders op het moment dat ik (heel vroeg in de ochtend) land op Mombasa Airport (laag gelegen aan de kust, dus ook warmer): ook 26 graden vind ik nog steeds ‘truiwaardig’.

 

Warme trui

Na een uur echter is de temperatuur behoorlijk gestegen en vind ik mijn trui toch wat warm. Ik kan echter niet in mijn grote tassen, want die heb ik met een tie-rap dichtgemaakt en ik heb geen schaar of mesje bij de hand. Ik maak dus samen met James, mijn driver, een snelle rondgang langs supermarkt (wasmiddel en zonnebril, die ik natuurlijk vergeten ben) en telecom shop (voor de broodnodige Gb’s) en ben blij als ik in Msambweni, in mijn eigen huisje, de douche, de zee en later het zwembad kan opzoeken. Onvoorstelbaar makkelijk schakel ik over van koud, grijs en donker naar warm, zonnig en licht!

Ireen, een van de medewerksters van Mbuyu Beach, dat prachtige resort aan de kust van Kenia, neemt diezelfde middag nog mijn vieze, bezwete winterkleren mee en legt ze een dag later weer schoon en gewassen op mijn bed. Wat een luxe! Ze gaan in het voorvakje van mijn tas tot 3 februari, dan zal ik ze weer tevoorschijn halen, tezamen met mijn Nikes en sokken, om de kou in NL te kunnen trotseren.

 

Eventjes vakantie

Mijn plafondventilator zoemt, een geruststellend geluid. En ik handel bijna routinematig: een koele douche, mijn zwempak aantrekken, met e-reader, mp3-speler, telefoon en mifi naar het zwembad. En het is alsof ik nooit ben weggeweest.

Een van de poezen heeft mij uitgekozen. Ik word uitgebreid besnuffeld en hij draait zijn rondjes rond mijn benen. En ik snap het wel: zodra mijn deur van mijn huisje opengaat, schiet hij naar binnen en nestelt zich op mijn bed, knipoogt nog een keer en doet alsof hij diep in slaap is. Ik zet hem buiten en krijg een vernietigende blik.

Overdag kijk ik mijn ogen weer uit: wat zijn de planten en bomen toch weer gegroeid in een jaar tijd. En de familie Aap is ook nog present. Een brutaaltje snoept van de Christmaspalm, hij eet de rode vruchten. Een andere trekt met name mijn aandacht: hij heeft een mango uitgekozen en eet hem helemaal op. Dat is uitzonderlijk, want ‘normaal’ pakken ze een mango, nemen een hap en gooien hem dan meteen weer weg. Dat is vervelend, want zo blijft er weinig over. Anderzijds hebben de kippen en andere dieren er toch ook weer baat bij.

Bij het zwembad wordt een heerlijke, net uit de boom geplukte kokosnoot geserveerd met rietje en lepel. Het is een traktatie met veel kokoswater en heerlijk zacht vruchtvlees.

Op het strand komen de koeien weer voorbij. De bootjes liggen allemaal rustig te wachten op de nacht, want dat is de tijd om uit te varen en vis te vangen. Kinderen spelen in het water, moeders kletsen en lachen met elkaar, vaders hangen in de schaduw en maken selfies. Het is duidelijk een vrije dag.

’s Avonds eten we lekker met elkaar, nog even naar het strand om van de prachtige mooie grote maan te genieten en dan naar bed.

Ik verbaas me niet eens meer over het feit dat ik zo snel gewend ben. Ik slaap prima in de warmte van de Keniaanse nacht met het hier aan zee toch wel koele zeebriesje. Nee, het is niet echt wennen, het is eigenlijk gewoon weer ‘thuis’: ik ga gewoon door waar ik vorig jaar gestopt ben en pas me moeiteloos aan.

 

Irritant …

Eén ding had ik uit mijn geheugen gewist, en dat zijn de muggen. Die muggen, die me weer dansend van plezier stonden op te wachten bij de gate van Mbuyu. Het is ongelofelijk hoe snel ik ook dit keer weer onder de muggenbulten zit, terwijl ik mezelf toch echt vrij snel volledig marineer in Deet. Ze lachen erom en het lijkt zelfs wel of ze dat volledig negeren!

En als ik dan merk dat ik mijn Prikwegggg vergeten ben, zucht ik met enige berusting… het wordt dus gewoon weer smeren met tandpasta (want dat helpt ook)!

 

Beachboys

Hoewel ik me de eerste dag wat schuil heb gehouden, moet ik uiteraard toch even naar het strand om de jongens te begroeten. Ik word meteen belaagd door iedereen die van mening is dat hij mij toch echt als eerste moet verwelkomen. We zitten op een gegeven moment met z’n vijven in een kringetje en vertel ik over NL, waar het koud, grijs, nat en donker is. Maar het duurt natuurlijk niet lang voordat zij vertellen over hoe moeilijk het leven in Kenia is en met name in Msambweni, omdat er zo weinig toeristen zijn en hun business daardoor op sterven na dood is. Ik krijg op mijn hart gedrukt dat ik echt echt echt mijn bestellingen bij hun moet plaatsen, want dan kunnen de kinderen naar school, kan het dak gemaakt worden of kan een rekening worden betaald. Zucht … het zal altijd hetzelfde blijven en wat ik ook zeg of voorstel, het komt gewoon niet aan.

 

Oud & Nieuw

Het is weer een enorm gezellige boel op oudejaarsavond. Een lange tafel staat op het zand opgesteld, de lampjes hangen er weer boven, omkleedt met een koffiefilter (zodat het licht niet te fel is) en de gerechten zijn weer geweldig. Het is overigens gebruikelijk dat we op Mbuyu met elkaar eten, dus ook op oudejaarsavond schuiven alle gasten aan dezelfde tafel aan en krijgen ook hetzelfde voorgeschoteld (waarbij de vegetariërs ook verrukkelijke dingen krijgen). Vaak, heel vaak is er vis, dezelfde dag gevangen en klaargemaakt op een heerlijke, Afrikaanse manier.

En zoals elk jaar op deze avond is er ook dit jaar, na het eten, ‘de film’, die ik overigens vorig jaar gemist heb. Ik ga kort voor de film wordt gestart nog even naar mijn bungalow en besluit om ‘… heel even op bed te gaan liggen …’. Je raadt het natuurlijk al: ik schrik om 00.15 uur wakker van de buren, die zeer luidruchtig hun nieuwjaarsfeestje starten… Weer de film gemist, sterker nog: ik heb dus nog steeds geen flauw idee om welke film het toch elk jaar gaat!

De volgende ochtend verontschuldig ik me bij alle gasten, waarbij ik gelukkig het idee heb dat ze me niet echt gemist hebben! Maar ’s avonds, na het eten, wordt er speciaal voor mij op 1 januari toch nog een keer een fles bubbels opengetrokken en worden er zelfs twee sterretjes afgestoken. Furaha Mwaka Mpya, Happy New Year!

 

 

Nieuwjaarsduik

Natuurlijk kan het niet uitblijven: de nieuwjaarsduik. Ik weet dat er ook in NL veel mensen zijn die dit doen en ik wil absoluut niet achterblijven. Dus samen met Flora, een vrijwilligster die in Msambweni werkt, gaan we stoer de zee in! Het is niet zomaar wat: de zee heeft hier namelijk de temperatuur van een afgekoeld kopje thee! Maar we lachen en genieten van ‘onze nieuwjaarsduik’!

 

Voorbij

En dan is het luxe leventje weer voorbij. Om 06.15 uur gaat op 2 januari mijn wekker. En terwijl ik mijn klamboe opzij schuif om uit bed te stappen, grijp ik vol in een grote, dikke, zwarte duizendpoot die zich omhoog aan het werken is. Oh ja: altijd eerst even kijken waar je gaat staan of wat je in het donker vastpakt.

Ik prop vervolgens alles wat ik zo nodig uit de bagage moest halen weer terug in mijn tassen. Toch raar dat ik er dit keer op moet gaan zitten om ze weer dicht te krijgen… en dat terwijl ik echt niets heb bijgekocht. Om 07.00 uur staat James, mijn driver, voor het hek te wachten en word ik in 25 minuten naar het KidsCare Center gereden. Het is nog stil, maar al snel komen de mensen aanlopen: “Karibu, mama Grada! Welcome back! Happy New Year!” Ik word door iedereen geknuffeld, waarbij ik (zoals altijd) weer even moet wennen aan de ‘verkeerde’ volgorde: eerst links knuffelen, dan rechts. Dat wordt in Europa precies omgekeerd gedaan. De handshake zit er wel weer meteen in: hand geven, dan elkaars duim pakken, dan weer terug naar een hand geven en nog een keer elkaars duim pakken. Soms herhalen ze dat rustig nog een paar keer. Geen flauw idee wat precies gebruikelijk is, maar ik blijf gewoon meedoen tot ze er zelf genoeg van krijgen.

 

Uitpakken

Mijn ‘eigen’ kamer is al klaar en ik ruim mijn tassen leeg. Het is meteen weer een gezellig rommeltje, waarbij een van de twee eenpersoonsbedden als ‘kast’ wordt gebruikt. Alle spullen die ik meegesjouwd heb voor KidsCare neem ik mee naar de Office, met uitzondering van de tig Ambulancebeertjes. Die enorme tas laat ik nog even apart staan.

 

Aan het werk

En om 09.00 uur zit ik, met laptop, telefoon en mifi, weer gewoon achter de frontdesk. Het is een moeilijke dag, een dag waarop de helft van het personeel niet in de gelegenheid is om op het werk te komen. De matatu’s zijn enorm vol, iedereen wil terug naar huis of naar het werk of gewoon ergens anders heen. Nachtbussen vanuit Nairobi blijken ineens geskipt in verband met … ja met wat? Men zegt teveel ongelukken.

De vraag blijft natuurlijk waarom niet iedereen daar rekening mee houdt. Maar ik zit, vooralsnog in mijn eentje, achter de frontdesk en geniet van deze Afrikaanse manier van werken, Afrikaanse manier van zijn, van acceptatie dat dingen gebeuren zoals ze gebeuren. En ik wacht gewoon rustig af en ben daarom best wel een beetje trots op mezelf! Geen stress, niet hyper, gewoon wéten dat het hier anders gaat. En ik neem me voor om dit gevoel het komende jaar, de komende jaren te behouden ….

 

Met een rustige Afrikaanse groet,

Grada