Ondergedompeld …

Geschreven in Kenia, 10 maart 2022

Nadat we door Steven zijn opgehaald op Mbuyu, rijden we naar KidsCare. Adres? Nou, gewoon, aan de Road Ukunda – Lungalunga bij het dorpje Mshiu. Ik moet daar altijd om glimlachen, want het is echt in de middle of nowhere, het ligt inderdaad aan de doorgaande weg richting Tanzania.

De lucht is zwaar en heet. Her en der zijn er wat dreigende donkere wolken en in NL zou je dan al gauw denken dat er zo een stortbui losbarst. Hier weet ik wel beter. Het dreigt maar doet niks. Helaas, want de regen zou zeer welkom zijn. Het is tenslotte regentijd maar ook hier verandert het klimaat, trekt zich niks meer aan van de planning om in maart te gaan zaaien en planten. Dat heeft nu geen zin in de droge grond en de gevolgen voor de bevolking zijn direct merkbaar en zichtbaar. De oogst van vorig jaar is bijna op en er is nog geen nieuwe oogst om naar uit te zien.

De weg naar KidsCare was altijd, vooral ná de brug, een grote gatenkaas, waar het verkeer doorheen slingerde. Ik ben stomverbaasd als ik zie dat er een heel nieuw wegdek (over het oude wegdek) is gelegd en daardoor zelfs wat breder is geworden! Wat heerlijk! Het heeft wel meteen ook wat nadelen: er wordt behoorlijk hard gereden en bij het inhalen worden tegenliggers ‘gewoon’ naar de kant gedwongen. Gelukkig ben ik wel wat gewend 😉 en ik verblik of verbloos dan ook niet meer.

The centre

En dan zie ik KidsCare liggen. Ik schrik ervan, ‘normaal’ ligt er eerst het bos van casuarina’s waar doorheen je de zo herkenbare kleuren van KidsCare (oranje, wit en zwart) kunt zien. Maar zonder waarschuwing zie ik het gebouw al van veraf verschijnen! Waar zijn de bomen naast het centre gebleven? En wat is dat daar? Een bouwplaats? Het duurt even maar dan komen de herinneringen weer terug: oh ja, de koeienstal is verdwenen en er wordt gewerkt aan een prachtige afdeling voor de zo snel groeiende CSA Department (Children with Special Abillities).

Ik zucht, het is te lang geleden dat ik hier was en dat heeft ertoe geleid dat ik de ontwikkelingen gewoon onvoldoende heb gevolgd (en er in mijn hoofd dus geen ‘plaatje’ van heb gemaakt).

Ik krijg niet veel tijd om verder te mijmeren en te peinzen, want daar is Amani, the guard, die de poort voor ons opent. En dan komt ook mama Fridah aanlopen, ze zat al op wacht, want (heel westers 😉) heb ik haar laten weten dat we rond 16 uur op KidsCare zullen arriveren. Het is een warm en heerlijk welkom, waar wel een paar traantjes vloeien. Want wat hebben we elkaar gemist en wat is het heerlijk om hier weer te zijn!

Omdat ik weinig spulletjes voor mezelf bij me heb, ben ik al snel geïnstalleerd. En oh ja, ik heb niet mijn ‘eigen’ kamertje nr. 2 maar ben zomaar ge-upgrade naar kamer 1, de ‘boardroom’ (die heet zo omdat de NL board, Gerard en Lisette, daar altijd slapen als ze in Kenia zijn)! I am so honored! Er ligt een prachtig gevouwen hart op bed en als ik even alleen ben, voel ik dat alles me enorm emotioneert. Maar na een douche, schone kleren en de eerste uurtjes met veel praten en luisteren, is er niets meer wat me verbaast. Ik ben thuis en dat voelt goed en vertrouwd. Met de koude Tusker die me om 17.30 uur wordt gebracht, de chapati and beans als diner (mama Fridah weet dat dit mijn lievelingseten is) en de 10.000 muggen die me blijkbaar ook gemist hebben (en ik ben mijn Deet vergeten ☹) lijken de afgelopen 2,5 jaar weg te vagen. Alsof ik nooit weggeweest ben…

Mijn taken

Natuurlijk ben ik hier niet alleen om verwend te worden. De eerste dag gaat nog in vogelvlucht voorbij met knuffels en handen schudden, nader kennismaken met Edah, de secretaresse die ik deze weken (ook) mag begeleiden, een korte vergadering van de CSA-department, het zweet continu van je hoofd vegen en liters water drinken. Aan het eind van de dag ben ik dan ook helemaal gaar.

Op dinsdag begint dan het echte werk. Ik krijg een briefing van Gloria die de belangrijkste taken benoemt (later komt er vast wel meer) en de eerste vergadering staat al gepland. KidsCare zal namelijk binnen een maand gaan werken met Office365 en in het overleg met Marc, de NL adviseur/specialist, wordt me uitgelegd wat ik hierin nog zou kunnen betekenen. Over de migratie maak ik me nog het meeste zorgen, maar ik word gerustgesteld, ook door Gloria: ‘One step at the time, lets get the license first, then we can set the next step!’ Heerlijk toch die Afrikaanse rust? Pole pole (rustig rustig) en hakuna matata (no problem) voordat de tijd daar is. Ik grijs … ik moet nog even wennen aan ‘niet rennen, niet vliegen, niet haasten en het hoeft gisteren echt niet af!’

Bouwactiviteiten CSA Department

Er is elke dag al vroeg in de ochtend activiteit bij de bouwplaats. Dat moet ook wel want op het heetst van de dag is het ondoenlijk om in de zon te werken. Om 11 uur wandel ik er naar toe om (in opdracht) foto’s te maken van het project; het is eigenlijk nu al veel te heet, maar de bouwvakkers hebben daar blijkbaar iets op gevonden, hoewel ik me niet kan voorstellen dat sommige hoofddeksels voldoende hitte tegenhouden 😉

Trouwe volgers weten het wel: KidsCare heeft een ‘eigen’ constructor, een aannemer, Catherine. En zij is toevallig juist vandaag op de bouwplaats aanwezig. We kennen elkaar al lang en zijn blij elkaar weer te zien. Ze leidt me rond in de in aanbouw zijnde gebouwen. In het hoofdgebouw zullen de occupational therapists (inmiddels 4!) en de Social Workers CSA hun werkruimten krijgen, er zijn (sanitaire) voorzieningen voor de kinderen en hun ‘carekeepers’ (mama’s en papa’s), wachtruimten binnen en buiten en natuurlijk de therapieruimten.

Ik geniet van de bouwvakkers, die cement tegen de muren smijten, wat vervolgens moet drogen, waarna er opnieuw een laag cement netjes overheen wordt gepleisterd. Maar ik zucht ook hoorbaar bij het zien van de mensen die balanceren op de houten plankjes, die als steiger fungeren of op de basis van het dak (rechte boomstammen) zitten. Van het trappetje, gemaakt van kleine boomstammetjes aan elkaar gebonden, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Maar toch… in mijn achterhoofd dreunt de Arbodienst, de RI&E (Risico Inventarisatie en Evaluatie) en de VGWM-commissie van de Ondernemingsraden (waarbij de V voor Veiligheid staat 😊). Maar aan de andere kant kijk ik er ook eigenlijk niet meer van op en dus leg ik het dreunen het zwijgen op en ga verder met het maken van foto’s…

Na afloop wandel ik nog even een rondje, maak een praatje met Madjaliwa, de farmer, en schrik me zeven slagen in de rondte als een motor toeterend de droge berm in duikt en met de nodige stofwolken recht op me afrijdt. ‘Grada!!!!’ Ik moet even goed kijken 😊, maar als de stofwolken zijn gedaald, zie ik het: Modi, familie van Madjaliwa en mijn aller- allereerste pikipiki-driver (2015) waar ik achterop mocht zitten om met een van de Social Workers homevisits te maken. Ook dit weerzien is hartverwarmend!

Begonnen

Ja, ik ben er weer. Mijn (helaas beperkt aantal) weken bij KidsCare zijn begonnen en het lijkt of ik dáár doorga, waar ik zo lang geleden eind 2019 ben gestopt. Gewoon, ’s morgens douchen, ontbijten met de twee andere volunteers, tandenpoetsen, met al mijn devices naar the office lopen, een plekje zoeken en aan het werk. Ik dompel mij onder in KidsCare, in mijn werk wat ik naar beste kunnen zal doen, maar ik zal ook optimaal genieten van alle avonturen die ik hier zeker weer zal meemaken.

Een warme (oh nee, tuurlijk niet: een héte) groet van

Grada