Rust …

Geplaatst op 3 februari 2018 in Kenia, Mbuyu Beach Msambweni

‘Mijn volgende blog heet rust’, zeg ik met een grijns vlak voor het vertrek van de board van KidsCare terug naar NL, ‘wat zal het rustig worden op het centre als jullie weer vertrokken zijn!’ Maar gaande de week blijkt die titel in ieder geval niet bij de beschrijving van deze week te passen!

Afscheidsparty

Elke maand wordt er op KidsCare Centre een ‘common lunch’ georganiseerd. Alle medewerkers lunchen gezamenlijk, het is gezellig, er wordt gespeecht en iedereen voelt zich weer sterk verbonden met elkaar en de organisatie. Dat is vooral belangrijk voor die mensen, die bijvoorbeeld in de outreaches werken en daardoor minder vaak op het centre zijn. Een bijzonder initiatief, wat zijn vruchten afwerpt!

Deze maandag wordt de common lunch gevolgd door een afscheidsparty voor Anne, die vrijwilligster die hier vier maanden mocht werken. Elk team binnen KidsCare (Social Workers, Facility team, Farm team, office team, directie en ook het Dutch team) heeft iets voorbereid: prachtige dansjes, gedichten, liedjes, het kon niet op. Ook ik heb mogen meedoen met een afscheidsliedje waarbij we alle drie (Lisette, Gerard en ik) als Afrikaanse dames verkleed zijn. Lisette maakt er een hele happening van en ik geniet van alle gekkigheid.

Na alle speeches en daarna de cake en de soda (dat is echt een traktatie!) wordt de muziek nog iets harder gezet en mag er gedanst worden. En je gelooft het of niet, maar het duurt echt heel lang voordat de Kenianen zich op de dansvloer begeven. Lisette, Gerard, ik, Ali de directeur … wij weten er wel raad mee, maar die jonge mensen… ik ben stomverbaasd!

Tranen

En dan vertrekken ze (Gerard en Lisette), midden in de nacht, richting het koude NL, een dag later vertrekken ook Anne en haar familie (moeder, vader, broertje) die hier een paar weken op vakantie zijn geweest. Ik benijd ze niet en kan met veel genoegen uitzien naar nog drie weken warmte en gezelligheid bij mijn Keniaanse KidsCare familie, die overigens volledig van de kaart is door het vertrek van Anne… Ik probeer iedereen te troosten: ‘Weten jullie nog? Dikke tranen toen ik drie jaar geleden vertrok? En dat was nergens voor nodig, want ik kom gewoon iedere keer weer terug… en ook Anne zal terugkomen!’

Rust?

Ik voel me als enige NL’se in eerste instantie wel wat verloren in het Guesthouse. Een groep van 14 Kenianen, die een van de meetingrooms heeft afgehuurd voor drie dagen training, verblijft hier ook drie nachten. Alle kamers zijn dus bezet. En ik krijg de volgende ochtend toch wel even een lichte schok als ik in plaats van de lange, slanke Anne een forse Keniaan uit haar kamer zie komen!

Keihard aan het werk

Mama Fridah moet met haar team alle zeilen bijzetten. Er wordt namelijk op geheel Keniaanse wijze goed voor de gasten gezorgd. Er zijn in Ukunda boodschappen gedaan en de eerste avond staat er vis op het menu. De hele (complete) vissen worden in de keuken in stukken gehakt en in de buitenkeuken in grote pannen met kokende olie gebakken.

Als ik per ongeluk eventjes in de keuken kom om een flesje water te halen, komt de viswalm op me af en na een korte blik op het aanrecht kijk ik gauw de andere kant op: overal liggen vissenkoppen en bakken met stukken vis!

De tweede dag staat er iets speciaals op het menu: spaghetti bolognese. Maar wie schetst mijn verbazing als mama Fridah (toch wat verontwaardigd!) komt melden dat de Kenianen weigeren dat te eten! Ze zijn eventueel nog bereid om de spaghetti te nemen, maar de bolognesesaus is niet gewenst. Er wordt heel snel iets anders verzonnen: spaghetti met kip en een Keniaans tomatensausje… en de klaargemaakte gehaktsaus wordt ingevroren!

Geen computerlessen

Iedereen is dus echt te druk en niemand heeft tijd voor de computerlessen. Ik duik dus na 17 uur even de keuken in, pak een bezem en ga de trainingsruimte schoonvegen. Kenianen zijn helaas gewend om alles van zich af te gooien, de grond ligt bezaaid met plastic dopjes (van de waterflesjes) en snoeppapiertjes. Maar samen met Amani, een van de guards, is het zo gebeurd. De nieuwe waterflesjes worden neergezet en de bakjes voor de snoepjes opnieuw gevuld. En binnen no time is die ruimte weer beschikbaar voor de volgende dag en gaat direct op slot in opdracht van mama Fridah: “anders maken ze er maar weer een zootje van”… en dan liggen we vervolgens samen in een deuk!

’s Avonds genieten we van de (relatieve) rust in het restaurant en kijken we ademloos naar die grote blue moon die achter de bomen vandaan komt…

Fieldtrips

Nu ik twee weken langer blijf, heb ik besloten om mijn afspraak met Derrick (therapist) te verplaatsen naar volgende week. De impact van mijn bezoek aan Njareni (zie mijn vorige blog grenzen) is achteraf toch groter geweest dan ik dacht en ik besef dat ik het misschien even wat rustiger aan moet doen.

Maar er zijn ook goede berichten. Donderdag krijg ik ineens van Idris een Whatsappje met nieuws over Fatu, het meisje met epilepsie, dat in zulke armoedige omstandigheden verkeert. Hij vertelt dat Fatu naar het ziekenhuis is gebracht. Ze is daar getest en het blijkt dat ze naast epilepsie ook (een wat verwaarloosde) malaria heeft. Voor beide aandoeningen heeft ze nu medicijnen en ik ben ineens heel blij met mijn ondoordachte actie vorige week om 500 Ksh aan Idris te geven om iets te doen voor Fatu!

Malaria

Het is overigens schering en inslag. Om me heen vallen ze bij bosjes om met malaria. En de mensen zijn er een dag of wat behoorlijk ziek van. Als je er tijdig bij bent (wordt getest) en vervolgens direct medicijnen krijgt voorgeschreven, dan valt het wel mee. Mensen zijn zich tegenwoordig wel degelijk bewust van het gevaar van verwaarlozing en er zijn veel dispenseries (medische locaties) die gratis testen. Doodgaan aan malaria komt echter nog steeds voor…

Overigens zijn de mensen hier soms keihard voor zichzelf: zijn ze de ene dag nog volledig van de kaart (en dat bedoel ik ècht de weg kwijt), een dag later verschijnen ze gewoon weer op het werk!

Het leven gaat door

We missen allemaal de energie en dynamiek die Gerard en Lisette om zich heen strooien: Gerards bromstem in één van de kamers in de office, de heldere stem van Lisette die met iedereen een hartelijk gesprek voert, en de prettige rustige aanwezigheid van Anne.

En toch … er lijkt ook wat meer ‘tijd’ voor andere dingen.

’s Morgens heb ik ineens achter mijn bureau een mooie discussie met Ruth, een van de CSA social workers. We praten, al hangend aan de koffietafel, over kinderen, family planning, de economie in Kenia en Nederland, dromen en wensen. We beseffen beiden dat, hoewel onze ‘werelden’ zo verschrikkelijk verschillen, onze dromen en wensen voor Kenia en Nederland, voor de hele wereld, eigenlijk precies hetzelfde zijn.

’s Middags, als de vogels (ja sorry, maar mussen zijn hier – geloof ik – niet) van het dak vallen van de hitte, kletsen we aan de balie van de frontoffice zomaar ineens over het dorp waar Mataza (Coordinator Operations) vandaan komt: Watamu, een prachtig stadje aan de kust in het noorden van Kenia, tussen Kilifi en Malindi. Men spreekt daar, ja geloof het of niet, naast Swahili ook Italiaans, zelfs mensen die nooit naar school zijn geweest (en dus ook geen Engels spreken), spreken wel Italiaans! Het is namelijk al decennia lang een geliefd vakantieoord van de Italianen en blijkbaar is er fors Italiaans bloed geïmporteerd. In Kenia wordt de stad dan ook het ‘Keniaanse Rome’ genoemd…

En ‘s avonds vind ik het weer heerlijk om om 17 uur samen met mama Fridah mijn biertje te drinken met de voetjes omhoog. En dan later in de keuken aan te schuiven, om met mijn bordje op schoot samen met mama Fridah, Lazarus, Karisa en Amina (de guards) gezellig te eten. We bespreken natuurlijk van alles en nog wat en ik kan na het eten weer een aantal Swahiliwoorden aan mijn vocabulaire toevoegen!

Gift

De vrijwilligster Anne heeft een prachtige gift achtergelaten: er mag kantoormeubilair worden gekocht voor de twee Social Workers teams! We gaan direct aan de slag en vragen overal na of iemand de second hand stores in Ukunda (de dichtstbijzijnde stad) kent en we krijgen ook direct een aantal adresjes: loop maar gewoon langs de doorgaande weg naar Mombasa en je komt er genoeg tegen! Okay, dat moet toch eenvoudig te vinden zijn!

Donderdag om 12 uur stap ik achterop de piki piki van Edward (Head of Department Social Work). We brengen de piki piki naar Kanana, waar hij woont en gaan dan verder met de matatu naar Ukunda. Het is heet, en dan bedoel ik echt héét! Ik zit samen met Edward achterin de matatu en we zijn volop in de gelegenheid om tijdens de rit (van ongeveer 45 minuten) alle politieke problemen in Kenia op te lossen. Hoe mooi is dat?

In Ukunda is het nog heter, maar er staat ook een lekker windje, waardoor overigens mijn uiterlijk geleidelijk een wat stoffige aanblik krijgt …

We ‘window shoppen’ op verschillende plekken, maar helaas zijn er geen archiefkasten en bureaustoelen te vinden. Op het laatst treffen we Jonathan, die bereid is te gaan zoeken en ons vervolgens via Whatsapp op de hoogte zal houden van de diverse mogelijkheden. Voor de zekerheid vragen we Gloria op het Centre even om foto’s te maken van de al aanwezig archiefkast en haar bureaustoel zodat we straks niet met een klerenkast en een luie stoel worden geconfronteerd…

Nog even snel

Dan gaan we nog even een pakketje ophalen voor Edward, die namelijk schoenen heeft besteld via internet! Maar als we bij het ophaalpunt komen, krijgt hij het pakketje niet mee. Hij heeft namelijk geen ID bij zich! We maken er een mooi feestje van, want ik vertel dat ik de (Nederlandse) directeur van KidsCare ben en dat ik voor hem insta. Maar de dame achter de balie is definitief niet van plan zonder ID van Edward het pakketje te overhandigen. Okay, dan moeten we een ander list verzinnen: we bellen KidsCare met het verzoek een foto van Edwards ID (uit zijn personeelsdossier) via Whatsapp te sturen, zodat de mevrouw achter de balie het ID-nummer kan noteren! En dat lukt… na een half uur heeft Edward zijn schoenen en schieten ze beiden in de lach als ik zeg dat ik Edward in het vervolg, als hij die schoenen draagt, ‘meneer’ ga noemen!

Zwembad

Een van mijn grootste wensen hier is een zwembad. Het kan zo verzengend heet zijn, dat een verkoelende duik ik een zwembad me heerlijk lijkt. Als er  op een bepaald moment toch wat vreemde bouwwerkzaamheden van start gaan, probeer ik iedereen ervan te overtuigen dat ‘mijn zwembad’ nu toch echt werkelijkheid lijkt te worden. Hoewel, als ik eerlijk ben zie ik er in eerste instantie meer een badkuip in, maar ik blijf het een en ander toch volgen. Maar helaas, zoals je in onderstaande foto’s kunt zien, kon ik uiteindelijk alleen maar lijdzaam toezien hoe afgelopen week ‘mijn zwembad’ langzaam wordt volgestort … Wat het uiteindelijk gaat worden? Ik houd jullie op de hoogte!

Enorm veel bewondering heb ik overigens voor de werklui die in de bloedhitte de hele dag keihard doorwerken! En de aannemer (een vrouw!) die even meehelpt met het planten van een hele rij plantjes! Respect!

Politiek

Mogelijk is het in NL niet zo heel erg bekend, maar inmiddels heeft Kenia twee presidenten: Kenyatta die van mening is dat hij de verkiezingen vorig jaar (twee keer) heeft gewonnen, en Odinga die hetzelfde zegt. De laatste heeft zichzelf afgelopen week tot president benoemd. Het is een vreemde toestand, er zijn in Nairobi toch weer rellen uitgebroken en er zijn zelfs al weer doden gevallen. Als ik met de mensen spreek, hoor ik toch vooral boosheid: het is zo duidelijk dat Kenia iets anders wil, een andere richting op wil en dat dus met Odinga. Maar iedereen is het er ook over eens: het is vooral jammer dat alle pogingen (van externe partijen) om het overleg tussen Kenyatta en Odinga op te starten, geen resultaat hebben gehad. De mensen zijn een beetje gelaten: als de ‘liberation’ dan via oorlog moet, dan moet dat maar. ‘We, and Odinga, are experts in that!’ (Odinga heeft in 1962 al een rol gehad in de onafhankelijkheidsstrijd van Kenia.)

In de matatu richting Ukunda spreken we er uitgebreid over, Edward en ik. En ook al rammelt de matatu aan alle kanten en hangt de helft van de passagiers aan de buitenkant of zit bij elkaar op schoot, het duurt niet lang of een aantal andere passagiers mengt zich ook in ons gesprek. Iedereen is heel open en er wordt niet angstig om zich heen gekeken (zoals ik dat in andere landen nog wel eens gemerkt heb). Ik krijg een mooie blik in het leven en de wensen van Kenianen!

Rust

Vrijdagmiddag, KidsCare Centre zucht onder de hitte. De gasten zijn allemaal weg, we zitten letterlijk en figuurlijk te wachten tot het 17 uur is. We zijn allemaal behoorlijk moe. Nog één half dagje en dan is het weekend. Ik ga wat vroeger weg om een vriendin te ontmoeten in Msambweni en daarna ga ik lekker uitrusten … in Mbuyu, aan het strand en aan ‘mijn’ zwembad …

Met een zinderende, zonnige groet,

Grada