Stil …

Geschreven in Nederland op 15 maart 2019

Lente… we hebben er al een beetje aan kunnen ruiken, en dat dan in februari! Het duurt dan natuurlijk niet lang voordat je op een onvriendelijke manier wordt teruggefloten, je t-shirtje en slippers weer inruilt voor een warme trui en winterjas. En natuurlijk mopper ik dan, want ik wil helemaal geen koud, vriezend weer! Ik wil zon, warmte, buiten zijn en genieten van blauwe luchten! Maar, zoals ik dan van mijn omgeving te horen krijg ‘… joh, die warmte in februari is echt niet normaal!’

Ach ja, natuurlijk. Dat weet ik ook wel. Maar een klein beetje mijn kop in het zand steken mag toch wel? Want er zijn in het leven al zoveel momenten waarop ik me afvraag wat ‘normaal’ is …

 

Contact

KidsCare, ach wat zit die organisatie, mijn Afrikaanse familie toch in mijn bloed. Regelmatig heb ik contact met een aantal lieve mensen daar. Zeker nu ik deze winter nog eens aan het uitproberen ben of ik goed tegen de kou kan (nee dus!), vind ik het heerlijk om af en toe met mijn collega Gloria (‘workmate’, zoals we elkaar noemen) te appen of te mailen.

Of even met één van de Social Workers via Messenger te praten over de gezinnen, die we in voorgaande jaren hebben bezocht. Hoe gaat het nu met ze? Gaat het goed met de bijen? Heeft Anna al een nieuw dak op haar huisje?

En heeft het genoeg geregend? Is er zicht op een goede oogst? En hoe is het met de kippen, leggen ze voldoende eieren om een klein inkomen te genereren?

Idris nodigt soms zijn collega Social Workers uit om te komen kijken hoe hij de gezinnen, die hij begeleidt, helpt om een soort pluimveecoöperatie op te zetten. Op die manier kunnen zijn collega’s zijn kennis weer inzetten in hun villages. Ik geniet van de verhalen en krijg kippenvel als ik over de soms geweldige resultaten hoor.

Wat is het toch een fijn systeem om mensen, die niets meer hebben en de moed hebben opgegeven, op weg te helpen, met aandacht, met adviezen en een héél klein beetje geld! Ik kan er nooit genoeg van krijgen om erover te horen en gelukkig weten ze dat daar in het warme Kenia ook wel.

 

Appjes

En zo app ik regelmatig met Idris, de Social Worker waarmee ik in januari 2018 op pad ging. We bezochten toen een aantal gezinnen in het KidsCare homecare programma. Ach, wat leuk om terug te denken aan die hardwerkende moeder met haar kleine gehandicapte Benjamin, die het zo goed doet met de fysiotherapie die hij van de occupational therapist op het KidsCare centrum krijgt. Hij kan inmiddels helemaal zelfstandig zitten en staan en moeder blijft dan ook trouw naar het centrum komen en ook thuis oefenen. Er komt voor dit jochie een zonniger toekomst om de hoek kijken!

 

Op leeftijd

En Ummi… haar vergeet ik nooit! Al was het maar om haar voeten 😉 en haar lengte, waardoor ik me een reus voelde. Zij heeft na het overlijden van haar kinderen de zorg op zich genomen voor haar twee kleinzonen, waarvan Salim wat extra steun nodig heeft om zijn school te doorlopen. Idris gaat regelmatig langs en heeft ook Ummi aangemoedigd om te beginnen met een kleine pluimveehouderij om wat inkomen te genereren. Helaas lukt dat, mede door haar hoge leeftijd (71), niet zo heel erg goed.

Ik herinner me ook Jonathan, die het zo verschrikkelijk goed voor elkaar had nadat hij drie jaar mocht deelnemen aan het homecare programma: een mooi nieuw huisje voor hem, zijn vrouw, drie kinderen en een weeskind. Hij had geiten en koeien, een landje waarop hij van alles verbouwde. Helaas was zijn gezondheid erg broos en moesten er een paar geiten en koeien worden verkocht om zijn medische behandelingen te kunnen betalen. Het mocht niet baten, medio 2018 overleed Jonathan en nu wordt het gezin geconfronteerd met forse emotionele en financiële problemen. Idris gaat ook hier regelmatig langs om te helpen waar mogelijk en Jonathans vrouw te adviseren wat zij zou kunnen doen om inkomen te verkrijgen.

 

Zomaar een gezin

We gingen in 2018 ook eventjes bij een gezin langs, wat niet in het homecare programma zat. Het tekent Idris, een bijzondere Social Worker, die naast zijn werk graag zijn kennis en kunde inzet om andere mensen te helpen.

We kwamen aan bij oma Loba, lichamelijk niet echt in orde, die de zorg op zich had genomen voor haar dochter Winnie met haar twee kindjes Fatu en Juma. Moeder Winnie is (fors) geestelijk beperkt en dat trekt helaas weer mensen/mannen aan die misbruik van haar maken. Oma Loba had haar daarom opgehaald, mede om te voorkomen dat er nog meer kinderen zouden komen …

Idris was op dit gezin attent gemaakt door Raziya, de andere dochter van oma Loba, die wel in het homecare programma zit en waar Idris dus als Social Worker regelmatig langsgaat. Op het moment dat we bij het hutje aankwamen, begreep ik dat Idris, met zijn grote hart, van zijn eigen geld melk, boter en meel had gekocht en dat leek hard nodig.

Mijn hart brak bij het zien van de kleine Fatu, die (nog net) in de schaduw van het hutje lag. Toen ik haar handje pakte, draaiden haar ogen naar mij, maar ze kon haar hoofdje nauwelijks bewegen. Oma Loba en moeder Winnie konden beiden niet goed voor haar zorgen, dus ging Raziya dagelijks even kijken. Maar Fatu werd alleen maar zieker en zieker. Niet alleen leed ze aan epilepsie, ze had er ook nog malaria bij gekregen. En er waren geen medicijnen…

Met het kleine beetje geld wat ik bij me had en wat ik in de hand van Idris drukte, kon er eventjes iets gedaan worden: Idris nam Fatu mee naar het ziekenhuis op zijn piki-piki, waar ze medicijnen kreeg tegen die ellendige malaria, maar ook tegen de epilepsie. De eenmalige eigen bijdrage voor deze medicijnen kon worden betaald. En toen was het zaak om te zorgen dat Fatu haar medicijnen kon blijven innemen. En dat wil nog wel eens een probleem zijn, want die moeten telkens worden opgehaald bij het ziekenhuis in LungaLunga of bij de wat dichterbij gelegen dispensary. Maar een garantie dat de epilepsiemedicijnen daar aanwezig zijn, is er niet en soms ben je dus helemaal voor niets gegaan …

 

Vooruitgang

Idris houdt me op de hoogte. Begin januari 2019 hoor ik dat oma Loba het (lichamelijk en geestelijk) allemaal niet meer aankan en dat Raziya haar zus Winnie en Fatu en Juma in haar gezin heeft opgenomen. En hoe fantastisch is het om te horen dat Fatu met de dagelijkse, warme zorg van haar tante zo opknapt en inmiddels al een klein stukje kan lopen! We, Idris en ik, zijn zo blij!

Medio februari 2019 brengt Idris weer een bezoek aan Fatu, maar hij treft haar niet thuis. Hij vertelt dat hij erg bezorgd is, omdat de vader van Fatu al eerder heeft gedreigd zijn kind mee te zullen nemen naar Tanzania. Onze angst dat dat nu ook inderdaad is gebeurd, is groot. Idris maakt het niet eenvoudiger als hij aan zijn Messengerbericht toevoegt dat Raziya de epilepsie medicijnen van Fatu gewoon nog in haar huisje heeft gevonden. Op mijn dringende vragen waarom vader zijn kind zou willen meenemen, weet Idris ook geen antwoord. We hopen ontzettend dat onze angst niet waar wordt, maar een dag later kan Idris me melden dat oma Loba hem heeft laten weten dat vader Fatu met geweld heeft weggehaald.

Ik voel me onrustig en dat is terecht.

Heel vroeg op een zaterdagochtend krijg ik bericht van Idris dat Fatu in Tanzania een ernstige epilepsieaanval niet heeft overleefd.

 

Stil

Het is een moment waarop ik het gevoel heb dat alles heel even stilstaat. De wereld draait niet meer en ik moet even een plekje vinden om te gaan zitten. En weggedoken in een hoekje dringt langzaam tot me door dat dat kleine meisje, dat zo op mijn netvlies staat, er niet meer is …

 

Met een dikke traan,

Grada