Te snel …

Geschreven in Kenia, 9 april 2022

Hoe snel gaan 5 weken als je het naar je zin hebt? Heel snel, veel te snel. Mijn opdrachten hier vullen al mijn dagen en verlopen helemaal naar wens en in het weekend mag ik toch zo’n anderhalve dag genieten van strand en zee, van het zwembad en de rust. Het is in Mbuyu toch wat koeler door een lekker zeewindje, hoewel het in graden nauwelijks scheelt. Maar afkoelen kan hier ook door regelmatig in zee of in het zwembad te duiken, iets wat bij KidsCare niet mogelijk is 😅

Ik vind het dus geen enkel probleem om mijn rugzak vol te stoppen met laptops, mijn badpak en mijn toiletspullen en met de matatu naar Msambweni af te reizen. Dat blijft altijd bijzonder, want dit keer zit er een vrouw voor me met ingepakte (levende) kippen voor me …

En even later stopt de matatu in the middle of nowhere, springt de moneyman er uit, rent naar het suikerriet, breekt een rietstengel af, rent weer terug naar de matatu en gooit al rennend alle bladeren eraf. Het is een (vreselijk zoete) lekkernij, die de Kenianen al kauwend opeten. De moneyman gaat er gelukkig niet meteen mee beginnen, maar legt zijn ’toetje’ voor later bij de schuifdeur zodat de in- en uitstappende passagiers zowat hun nek breken …

Banaan

Als ik me deze zaterdag geïnstalleerd heb in mijn bungalowtje, mijn kleren heb verruild voor mijn zwempak, en alles wat ik nodig heb in mijn ‘strandmand’ heb gestopt (laptop, telefoon, mifi, water) vertrek ik naar het zwembad. Het is eb, dus zwemmen in zee moet nog even wachten. Van mama Fridah heb ik een kleine lunch meegekregen en als ik druipend en lekker koel op mijn bedje aan de rand van het zwembad ga liggen, eet ik de heerlijke chapati met een paar tomaten met smaak op. Mijn toetje (een banaan) leg ik even apart voor later.

Ik lig heerlijk te soezen tot ik me helemaal een ongeluk schrik als een (onrijpe) mango uit de boom wordt gegooid. Okay… de apen zijn weer aanwezig. Ik mopper wat richting boom en hoor ze tekeer gaan. Ze rennen en schreeuwen, springen uit de boom en lopen uitdagend vlak langs me heen. Ik ga er maar even voor zitten, want er zit zo’n schattig klein aapje vlak bij me in de mangoboom. Terwijl ik opsta om een fotootje te maken, zie ik de allergrootste aap op me afkomen en ineens zie ik ook wat hij wil: mijn banaan. Verdorie, dat gaat me toch niet gebeuren! Ik ga weer zitten en leg de banaan in mijn mand. Maar dat werkt niet, ook niet als ik ‘m onder mijn kanga leg. Ze blijven me pesten en ik zwicht: half/half… ik een stukje en de apen een stukje. Dat mislukt natuurlijk ook glansrijk, want de grootste en brutaalste schreeuwlelijk pakt zijn helft en verdwijnt in de boom. Hij gaat uitdagend met zijn bijna lichtgevende blauwe ballen naar me toe zitten …

Ook zondagochtend vroeg is het eb en kan ik even het rif op. Het is nog rustig, en ik kan ver lopen en terugkijken naar Mbuyu in de verte. Er zijn wat bootjes op het water verderop, maar ik kan rustig zoeken naar mooie dingen: zeesterretjes en zeesterren, zee-egels, kleine heremietkreeftjes enz. Het blijft gaaf om te kijken naar die kleine poeltjes, waarin van alles beweegt, tot straks de vloed weer alles bedekt.

Je ziet ook minder leuke dingen. Als ik aan een jongen, die op zijn hurken bij een wat grotere poel zit, vraag wat hij aan het doen is, zegt hij dat hij kleine heremietkreeftjes voert aan de vissen. Hij slaat eerst met een steen de schelp kapot en gooit dan het kreeftje in het water: de vissen komen er massaal op af. Ik denk nog even dat hij die vissen (nou ja, visjes) gaat vangen, maar nee… hij verveelt zich en dit is zijn tijdverdrijf. Ik loop maar snel door.

De reiger (of wat voor vogel het dan ook is) blijft lang doodstil staan, schept af en toe een visje uit het water en ik zie de wolken langzaam het beeld uitwandelen. Het blijft jammer dat ik mijn grote camera niet bij me heb en het moet doen met mijn telefoon … Het moment dat ie opvliegt, mis ik natuurlijk net … 😎

Herfstig
Het is met al die droogte een soort van ‘herfstig’ op Mbuyu. Elke dag worden de bladeren van de bomen (vooral de mangobomen) bij elkaar geveegd en weggebracht (waarheen weet ik niet goed, maar ik denk dat ze verbrand worden).

Maar er moet, vooral voor de veiligheid van alle aanwezigen, meer gebeuren. Ik word door een paar doffe knallen getriggerd om even te kijken en het is weer fantastisch om te zien: er klimt een jongen in de kokospalm, zijn voeten zijn bij elkaar gebonden en verder heeft hij een mes in zijn hand. Dode takken/bladeren en de kokosnoten moeten eraan geloven, want je wilt echt niet als je op een verkeerd moment onder zo’n palm doorloopt een kokosnoot op je hoofd krijgen. En … het levert ook weer wat lekkers op voor de gasten!

Dreigen

Natuurlijk blijven ook in Mbuyu de dreigende wolken overkomen; een prachtig gezicht, maar helaas zonder dat er een druppel valt. Tot ik weer terug ben op het KidsCare centrum: ineens gaat het midden in de nacht tekeer (op de iron sheets van het dak), dat ik direct wakker ben. Mama Fridah is ook uit haar bed gestapt en samen staan we een beetje sullig met een brede grijns in de regen. En ook de nacht daarna regent het eventjes… Het is inmiddels overdag nog een graadje warmer met een luchtvochtigheid die inmiddels niet meer meetbaar is (denk ik), maar dan eindelijk, eindelijk barst het dan toch ’s middags echt los. Het regent lange tijd fors en het is heerlijk om af en toe naar buiten te lopen om hiervan te genieten. De tegels op de grond waren bloedheet, en blijven warm (want de regen is ook warm), en dat zorgt er ook voor dat de temperatuur niet echt omlaag gaat. Maar de bomen reageren meteen: de knoppen worden binnen een dag bloemen!

Helaas blijft het hierbij, want na die twee nachten en die ene dag lijkt het allemaal weer voorbij. Wat een tegenslag voor iedereen die afhankelijk is van de regen, van het regenseizoen…

Een klein slim jongetje

Ik schrik ervan als ik uit de therapie ruimte een fors gegil hoor. Als het ineens stopt, word ik natuurlijk toch nieuwsgierig en ik stap achter mijn bureau vandaan en loop de therapie ruimte in. Daar is George (occupational therapist) bezig met een klein, oh zo mooi jongetje. George vertelt dat het jochie, zodra hij hem ziet, begint te brullen. Ja, en nu dan? Hij ligt op zijn buikje op de mat en wordt her en der gekneed en gemasseerd, maar heeft zijn oogjes gesloten zodat hij die enge George niet meer ziet. Wat slim! George heeft het ook door en zorgt ervoor dat hij een beetje onzichtbaar blijft. Ik vind het geweldig! Hij kijkt mij nog wel even aan, maar sluit daarna meteen zijn oogjes weer!

Hoewel het manneke wel wat blijft ‘na-snikken’, valt hij op het moment dat hij weer bij mama op de rug mag, direct in slaap…

Een groot ‘cadeau’

Tijdens een gezamenlijke lunch (eenmaal per maand) met het hele team, hebben een aantal medewerkers van KidsCare, en dan met name de afdeling waar ik dit keer het meeste werk (CSA) bedacht dat ze mij wel een Keniaanse naam willen geven. En zo krijg ik de prachtige tribe name: Nadzua. Ik ben er echt ontzettend trots op, want Nadzua betekent volgens mijn namegivers ‘Sunshine’…

Zingen

Af en toe hoor ik ineens vanuit het kippenverblijf (waar ook de grote watertank met onder andere regenwater staat) een van de dochters van Mama Fridah zingen. En dan weet ik… de was wordt gedaan. Nog steeds gewoon met de hand in grote bakken, boenen en schrobben, ik blijf het bijzonder vinden dat ze het zo schoon krijgen. Ik doe gedurende mijn verblijf hier meestal de was in de badkamer, even uitspoelen met een klein beetje wasmiddel, dat werkt voor mij prima 😇 Maar als je het goed gedaan wilt hebben, dan vraag je Patience of Faith om het voor een kleine vergoeding voor je te doen, want dat doen ze graag. En de vergoeding? Die gebruiken ze voor hun opleiding!

Het nieuwe centrum

Het mooie nieuwe grote centrum, waar binnenkort de therapieën zullen plaatsvinden, waar andere specialisten zullen worden uitgenodigd om consultaties te doen etc. etc., is bijna klaar. Er wordt kei- en keihard gewerkt en ook de aannemer Cathrine werkt soms hard mee, nergens te ‘goed’ voor. Bomen en wortels worden met de hand weggehakt, er wordt geverfd en gestuct … Ik kijk mijn ogen uit en heb af en toe een binnenpretje, wanneer ik denk aan alle Arboregels in NL. Wat zou de vakbond het druk hebben als het in NL zo zou gaan 😋 Laat ik hier en nu zeggen: de foto’s spreken voor zich!

De laatste week alweer

Het gaat snel. Er is veel werk verzet en ik werk zelfs nog een dagje voor mijn NL opdrachtgever. Toch gek hoe in korte tijd iedereen gewend is aan het online werken, of het nou vanuit mijn kantoor in NL is of vanuit mijn zelf gecreëerde ‘kantoor’ in Kenia: twee laptops een smart-tv… ook hier kijkt niemand er meer van op. Soms komt er een hoofd om de deur, krijg ik een flesje water aangereikt… het werkt ook hier allemaal prima digitaal.

Veel te snel komt er een einde aan mijn tijd bij KidsCare. Het afscheid van het hele team is weer hartverwarmend, met zang en speeches en hugs en natuurlijk met cake. Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn, maar ik vertrek (zoals altijd 🙃) met de belofte om terug te komen en dàt gaat vast lukken … afspraken staan al, de data volgen vast snel. En dan weet ik dat mama Fridah mij weer opwacht…

Nairobi

Zoals gebruikelijk wordt mijn laatste blog verstuurd vanaf het vliegveld in Nairobi. Het is even wennen aan de drukte van een internationale luchthaven. Ik verwissel mijn lekkere luchtige katoenen Afrikaanse jurk voor een makkelijke trainingsbroek en t-shirt, mijn dikke trui, een das en sokken en schoenen zitten in mijn rugzak. Het is nu nog even zweten, maar terug in NL zal ik er blij mee zijn!

Met een laatste groet uit warm Kenya,

Grada