Vraag en antwoord …

Geplaatst op 18 juni 2017 in Nederland

Het is een vreemde wereld waarin ik leef, waarin we (denk ik) allemaal leven. Een wereld van uitersten, van mooi en lelijk, van omarmen en buitensluiten, van geweldig en ellendig, van goed en kwaad, van wijs en dom, van rijk en arm, van aanvaarding en ontkenning. Vaak weet ik niet welke keuze ik moet maken, want hoewel ik hier een rijtje tegenstellingen opsom, waarbij ik het liefst zou aangeven dat ik altijd de goede, de juiste kant kies, heb ik regelmatig de neiging om de makkelijkste weg te kiezen: me dom houden, gewoon alle ellende ontkennen, buitensluiten.

Maar dat kan niet altijd…

Contact

Een poosje geleden vraagt mijn buurvrouw hoe het toch met het jongetje met dat enorme waterhoofd gaat. Ik moet het antwoord schuldig blijven. En ik wil hier geen excuus zoeken, maar het is een feit dat als je als vrijwilliger terug bent in je ‘eigen’ wereld, je betrokkenheid bij je vrijwilligersproject in een periode van ongeveer drie maanden steeds verder op de achtergrond raakt. Ik ben geen uitzondering. Net terug kan ik bijna niet ophouden met schrijven, met contact houden, via mail en app. Ik wil nog steeds alles weten, ik wil ‘voelen’ dat ik nog dáár ben…

Maar het is niet anders: binnen no time neemt het leven in NL ook mij weer volledig in beslag. Ik doe en zeg weer dingen, waarvan ik in Afrika vond dat ik die niet meer moest doen en zeggen. Ik leef weer in de realiteit van de dag, de waan van de dag …

 

Machteloos

Na de vraag van mijn buurvrouw, voel ik me schuldig; ik heb met mijn blogs mensen geraakt en er zijn direct daarna zoveel prachtige dingen gebeurd. En hoewel ik wel een update heb geschreven, heb ik toch het gevoel dat ik inmiddels, 5 maanden na mijn terugkomst, Ali’s situatie een beetje heb buitengesloten. Enerzijds vanwege mijn noodzakelijke aanpassing aan het dagelijks leven in NL (mensen zijn mijn verhalen ook wel eens spuugzat), anderzijds omdat ik me ook zo enorm machteloos voel.

Onmacht versus macht… wil ik dan macht? Ja, in dit geval had ik heel graag macht willen hebben. Had ik in het verleden willen ingrijpen, had ik de geschiedenis willen veranderen. Ja, die macht had ik willen hebben.

Maar dat kan niet en om dat machteloze gevoel geen ruimte te geven, is ontkenning, buitensluiten een prima middel… hoewel het natuurlijk maar tijdelijk werkt.

 

Mail

Ik neem contact op met Edward, de HOD Social Workers en vraag hem om informatie over Ali, het jongetje met dat enorme waterhoofd. En na enige tijd ontvang ik inderdaad van Emmanuel (de Social Worker in het dorp van Ali) een uitgebreid rapport. Het is geen medisch verslag zoals ik eerder kreeg van het ziekenhuis in Naïrobi en APDK, de revalidatiekliniek in Mombasa. Het is een verslag van een betrokken Social Worker, en ik word heen en weer geslingerd tussen verdriet en vreugde… Verdriet om de beschrijving van de situatie, vreugde om het feit dat dit jongetje en zijn grootmoeder in ieder geval niet meer alleen zijn, hulp krijgen van KidsCare en een geweldige Social Worker met een hart van goud…

 

De situatie

Misschien herhaal ik hier een aantal dingen (zie de eerste blog en het vervolg (1) en (2) maar voor wie nu inschakelt … 😉

Ali is 6 jaar en zijn ouders zijn bijna direct na zijn geboorte gescheiden. Op het moment dat Ali acht maanden oud is, merkt moeder dat er iets niet in orde is. Na een bezoek aan het ziekenhuis krijgt hij medicatie en een verwijzing naar APDK. Daar wordt haar gezegd dat Ali kan worden geholpen maar dat er eerst een CT-scan moet worden gemaakt. Zo’n scan kost KSh 8000 (zo’n kleine € 80) en dat kunnen moeder noch de grootouders betalen. Er is daarna helaas geen controle of follow up en de situatie van Ali verslechtert alleen maar. De grootouders hebben geen hoop meer en ze blijven met Ali thuis, zitten eigenlijk een beetje ‘te wachten op een wonder’. Ali krijgt van zijn grootouders een maaltijd per dag en tweemaal daags melk. Ze zorgen er verder voor dat hij schoon is voordat zij aan hun dagelijkse werkzaamheden beginnen.

 

Waarom?

De moeder van Ali heeft hem dus bij zijn grootouders achtergelaten, is zelf weer getrouwd met een andere man en krijgt in de afgelopen jaren nog twee gezonde kinderen. De vader van Ali heeft eigenlijk nooit voor zijn zoon gezorgd. Vader en moeder leven allebei in de buurt van het dorpje waar Ali woont. Ali’s vader draagt ook verder (financieel) niets bij. Reden hiervoor is dat hij van mening is dat de conditie van Ali is veroorzaakt door ‘witchcraft’ (hekserij) van de kant van moeder. Dat is dan ook de reden, dat hij zijn zoon al die tijd heeft verwaarloosd.

Het gezin

Ali’s grootouders hebben zes eigen kinderen, twee dochters die inmiddels beiden getrouwd zijn (een van hen is dus de moeder van Ali), en vier nog thuis wonende zoons, die allemaal naar school gaan. De grootouders zijn kleine boeren, maar helaas gaat dat niet altijd goed. Een van de redenen is dat de weersomstandigheden in dit deel van Kenia heel grillig zijn: het grootste gedeelte van het jaar is het heet en in het regenseizoen valt er wel regen, maar dat is ofwel heel weinig of zoveel, dat alles overstroomt en het planten bemoeilijkt. Soms gaat grootvader daarom elders ‘bijklussen’ om wat geld te verdienen voor de hele familie. Oma kan weinig bijdragen: zij moet thuisblijven voor Ali.

De familie leeft in een klein ‘mud-walled and makuti roofed house[1]’ dat nog niet helemaal klaar is. Als het regent, lekt het dak…

Uitdagingen

Zoals dat zo mooi heet bij KidsCare, worden zogenaamde ‘challenges’ geformuleerd bij de huishoudens die worden ondersteund. In het gezin waar Ali thuis is, zijn zoals gezegd nog meer kinderen. Een van de uitdagingen is om die vier kinderen van opa en oma in ieder geval naar school te laten gaan. Want omdat er soms te weinig inkomsten zijn, het schoolgeld daardoor niet betaald kan worden, moeten de kinderen wel thuisblijven. KidsCare neemt (tijdelijk) die kosten voor zijn rekening, waarbij tegelijkertijd wordt gekeken op welke manier het gezin meer inkomsten kan genereren.

Verder is het belangrijk dat Ali zijn medicijnen blijft krijgen en dat hij voldoende kleren heeft. Dit blijkt toch een probleem te zijn, want besef dat hij geen t-shirtje aan kan, want dat kan niet over zijn hoofd …

Conclusie

Bij de conclusie onderaan dit hele verhaal van Emmanuel word ik verdrietig. Want hoewel hij gelijk heeft als hij zegt, dat Ali in een treurige situatie leeft waar hij geen liefde en zorg van zijn directe ouders krijgt, wil ik hier toch wel benadrukken dat zijn grootouders alles doen wat in hun vermogen ligt om voor hem te zorgen. En als ik denk aan de keer dat oma met Ali vanuit KidsCare Center naar Mombasa vertrok, hoe zij liefdevol zijn razendzware hoofd vasthield, dan weet ik dat hij op een Afrikaanse manier toch alle liefde en zorg krijgt die hij in zijn situatie kan krijgen…

 

Dank je wel …

… lieve buurvrouw. Je hebt me weer even teruggebracht naar Afrika, naar Kenia, naar KidsCare. Dat ik me even kon ontworstelen aan de waan van de dag, en dat ik me in deze uitzonderlijke hitte van deze zondag in juni even kon verdiepen in mijn andere wereld…

 

Met een zweterige groet,

Grada

 

[1] Mud-walled house: dit zijn huisjes met een geraamte van boomstammetjes (de rechte casuarena’s) opgevuld met modder (aarde met water). Dit ‘opvullen’ wordt gedaan in de regentijd, maar moet natuurlijk tussendoor wel drogen. Dat betekent soms dat het volledig opvullen soms wel een paar jaar duurt, omdat de regentijd te kort is en er dus geen water is om te mengen met aarde…

Makuti’s zijn ‘dakpannen’ gemaakt van palmbladeren. Om de nerf van het palmblad worden de smalle lange bladeren geknoopt en die worden dan als dakpannen gebruikt.