Warm, warmer, heet …

Geschreven in Kenia op 17 november 2019

 

Het was een warm welkom vrijdagavond. Veel bekende, maar ook wat nieuwe gezichten. Dat gaat soms snel in Kenia en nadat ik in maart 2018 vertrok, zijn er veel mensen weggegaan en veel andere mensen bij gekomen.

Ietwat overweldigd door dit bijzondere en warme weerzien, ga ik naar mijn kamertje. Oh wow! Heb ik jarenlang kamer 3 gehad, nu ben ik gepromoveerd naar kamer 2, de kamer van Roos! Ik ben apetrots.

Maar dat niet alleen, nieuwe bedden (véél breder) en nieuwe matrassen zonder kuiltjes en kuilen. Wat een weelde. En wat ziet alles er mooi uit: fris geverfde muren, nieuwe gordijnen (ach, deze keer zonder giraffen), kortom een heerlijk verblijf. Het ene bed gebruik ik als ‘kast’ en/of ‘tafel’, waar ik al mijn spulletjes op uitstal, in het andere bed zal ik de komende tijd heerlijk slapen. Ik pak rustig mijn spulletjes uit en merk dat ik wel erg weinig kleren heb meegenomen. Dat komt omdat alle koffers prop- en propvol zaten met allerlei spullen voor de kinderen, voor de werkers en voor vrienden. Maar ach, zeg nou eerlijk: wat heb ik nou nodig voor vijf weken?

 

Bijpraten

’s Avonds zitten mama Fridah en ik rustig in de keuken. Haar zoon Steven is toevallig op bezoek en haar beide dochters Patience en Faith, die vakantie hebben van school hebben het koken voor hun rekening genomen. We kletsen wat af: wat is er allemaal gebeurd, wie is er nog en wie is vertrokken en waarom? We maken een wandelingetje naar de Beehives (bijenkorven), die het goed doen. Er is veel activiteit. Maar … mama Fridah vertelt dat ze nauwelijks kunnen oogsten, omdat er ’s nachts dieven zijn die de honing verzamelen. Het besluit om de hives dan toch maar dichter bij de gebouwen te plaatsen, waar de lichten schijnen, houdt mama Fridah tegen: ze durft ook niet echt dichtbij de hives te komen, omdat ze als de dood is: ‘they can easely attack you!’ Ik begrijp hier nog steeds niks van: ze draaien zo een kip de nek om, maar van een kever of een duizendpoot zijn ze doodsbang…

De dieren

Poppy, de hond, is er ook nog steeds en even ‘nederig’ als altijd komt hij naar me toe en laat toe dat ik hem enthousiast begroet. Simba, de andere hond, zit opgesloten in het kippenhok en nadat hij is vrijgelaten, rent hij weg: onopgevoed, luistert niet, en zit daarom (ik citeer mama Fridah) ‘behind bars’.

Ik ga even het kippenhok in. Dit is sinds jaar en dag mijn ‘terugtrekplekje’. Kijken naar meneer haan die de dames in bedwang houdt (en mij ’s nachts wakker houdt), werkt rustgevend.

Nadat ik vorig jaar vertrok, is er ook een poes (Pusy) bijgekomen: een schatje die mij eerst nog wel even van een afstandje bekijkt. Ze heeft een nestje van vier (één week oud) en sjouwt de kleintjes van hot naar her. Tijdens het eten zit ze echter strak naast ons en bedelt om wat te eten: de botjes van de kip, die we allemaal op de grond gooien, eet ze krakend op 😊

Na een (hete) nacht, waaraan ik me toch even moet aanpassen (ach, 2x een koude douche nemen, niet afdrogen en gewoon weer in bed gaan liggen, werkt heel goed), en een heerlijk ontbijt, vertrek ik met al mijn devices (laptop, mifi, smartphone) naar de office. Er is hier wel het een en ander veranderd: zo is de frontoffice nu niet meer van mijn workmate Gloria, maar van een nieuwe Gloria. Ja, ingewikkeld, ik weet het. Jarenlang is Gloria A de secretaresse geweest, werkten wij samen aan een goede invulling van haar job, leerden we van elkaar en groeide ze in haar functie. Kidscare groeide ook, was er uitbreiding nodig aan de frontdesk en kwam Gloria B als stagiaire bij Gloria A. Inmiddels is Gloria B de vaste frontofficemedewerkster en is Gloria A gepromoveerd tot PA. Wat een enorme ontwikkeling heeft zij doorgemaakt, ik ben zo trots op haar!

Gloria A en ik moeten nog wel even bijpraten: hoe is het met haar vriend Victor, en met haar dochtertje Luna? Hoe is het om verhuisd te zijn naar Msambweni (toch iets verder weg van KidsCare Center)? Is ze blij met haar nieuwe job? Binnen no time ben ik weer op de hoogte van de nieuwste nieuwtjes en kunnen we een klein beetje ‘aan het werk’ gaan. Ik laat haar de to-do-list zien, die George (de deputy director) mij een paar weken geleden stuurde en waarop ik heb gereageerd met de voorzichtige vraag of hij denkt dat ik een jaar blijf 😉 Hij antwoordde dat ik wellicht kon zien hoezeer ze mijn expertise nodig hebben.

Gloria A stelt duidelijk dat zij de prioriteiten zal aanbrengen en dat we daarna rustig gaan bekijken hoever we kunnen komen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe trots ik op haar ben en ben ook opgelucht dat zij zo duidelijk de touwtjes in handen neemt: I love her!

 

Wijzigingen

Op zaterdagochtend zijn alle Social Workers aanwezig op het center. Ik constateer dat vooral dit team flink is gewijzigd. Natuurlijk herken ik er ook nog een aantal: Emmanuel, William, Amiga, Phelister, en ook hier krijg ik een enorm warm welkom: het ‘Karibu sana’ klinkt telkens weer. Helaas sla ik ook enkele flaters omdat medewerkers in anderhalf jaar ook behoorlijk kunnen veranderen en dan heb ik het niet alleen over hun haardracht die zowat elke week verandert! Zo herken ik een van de Social Workers niet (meteen) en mijn workmate Gloria moet daar vreselijk om lachen: ‘jaja, zij is sterker geworden!’ Ik moet even schakelen: oh ja, ‘sterker’ betekent ‘dikker’. Jaren geleden kwam ik naar Kenia en kreeg ik bewonderende kreten ‘oh mama, you are so strong!’ (ik was een paar kilo’s zwaarder geworden 😉). Vraag maar niet of ik daar blij mee was…

Clara (hoogzwanger 😉) verwissel ik met Winnie; die laatste is helaas vertrokken. En Ruth zal per december 2019 KidsCare verlaten. Ik zal haar erg gaan missen, ik had graag nog even met haar haar typesnelheid willen verbeteren, knuffelen met Josef haar zoontje en discussiëren over van alles en nog wat; daar waren wij samen goed in!

Ik maak ook kennis met de (voor mij nieuwe) therapeuten, Ismael en Henrica, twee zeer gedreven mensen die de CSA-kinderen (Children with Special Abilities) zo graag naar een hoger niveau willen helpen. Ik ga de komende weken graag op pad met hen.

 

Eerste gesprekken

Als de directeur, Ali, verschijnt (ik heb hem gisteren bij aankomst al even ontmoet) ontspint zich direct al een bijzonder inhoudelijk gesprek. Ik kijk bewonderend naar Gloria, die haar ideeën inbrengt alsof ze dat al jaren doet. We discussiëren, luisteren naar elkaar, proberen oplossingen te bedenken en besluiten dan om daar komende maandag in het directieteam en het management team verder over te praten. Ik merk dat ik in die paar uurtjes op zaterdagochtend er al weer helemaal in zit. Ik zie ik uit naar maandag, als ik echt aan de slag ga.

En dan is het 12 uur. Ik pak mijn rugzak in en loop met de Gloria’s en de Social Workers naar de weg. Al heel snel komt er een (mooie!) matatu die ons naar Msambweni brengt en waar ik kort met Gloria A meega naar haar huis; ik begroet Victor en kleine Luna en ontmoet little Liam, het zoontje van Gertrud, een dochter van mama Fridah. Helaas gaat het zoals altijd: Liam moet vreselijk huilen als ik hem even op schoot houdt, hij is duidelijk niet gediend van het vrolijke gebabbel (in het NL) van deze mzungu. Daarna bestel ik een pikipiki (motorbike), die mij naar Mbuyu brengt, mijn weekendverblijf aan zee.

 

Mbuyu

Als ik aankom en bij Isabelle en Werner aanklop, is er grote, hele grote verbazing: blij maar verbaasd word ik welkom geheten. En dan snap ik de verbazing: het blijkt dat mijn boeking in hun vakantie is ontvangen en daarna helaas is ‘vergeten’ om (na hun vakantie) ook daadwerkelijk in te boeken. Maar gelukkig is er nog voldoende ruimte en mag ik zelfs kiezen welke bungalow ik wil hebben. En terwijl de bungalow klaargemaakt wordt, krijg ik eerst nog even een hele tour door het verbouwde main house en praten we bij over alles wat er is gebeurd sinds ik vorig jaar vertrok. Daarna kleed ik me om, trek mijn badpak aan en neem een duik in het zwembad (het is eb, dus de zee is héél ver weg). Daarna duik ik op mijn strandbedje en geniet…

Later ontmoet ik de familie van Fleur, in 2016 ook een vrijwilligster van KidsCare; zij zijn op vakantie in Kenia en zijn nog een dagje in Mbuyu. We praten bij over KidsCare, de opdrachten die Fleur destijds heeft gedaan en hoe fijn het is dat dit nog steeds effect heeft op de manier van werken door de Social Workers. Wat is het toch bijzonder dat zo’n meisje van (destijds) 18 jaar zoveel invloed heeft kunnen hebben.

En ’s avonds komt Andy, de woodcarver (een echte artiest), die enkele opdrachten van mij meekrijgt. Hij is hier superblij mee, want het blijft een struggle voor hem om voldoende geld te verdienen.

Na mijn welverdiende Tusker en een verrukkelijk diner, vertrek ik naar mijn kamer. Helemaal tevreden val ik in een diepe slaap, met een kleine tussenpauze door de imam, die (mij) oproept voor het gebed.

Om 05.30 uur hoor ik dat het volop vloed is en ik zie dat de zon al op is: ik trek gauw mijn badpak aan en duik de zee in, loop nog een rondje over het strand en over het terrein van Mbuyu, neem een douche en duik om 07.00 uur toch nog even mijn bed in. Een heerlijk lange, luie zondag ligt voor me…

Met een relaxte groet,

Grada