Dromen …

Geschreven in Malawi, 8 april 2023

Dromen zijn bedrog, zong een inmiddels al weer lang verloren held. Maar dromen maken het leven ook licht, ontspannend en ook spannend. Vooral als je dromen probeert waar te maken …

One Heart Malawi

Al weer een aantal jaren geleden raakte ik betrokken bij een project in Malawi, een prachtig land, maar ook het armste land in de wereld. Het project, One Heart Malawi (OHM), is opgezet door twee zeer gedreven mensen, Mariska met NL roots en Aaron met Malawiaanse roots. Het project richt zich op het geven van beroepsopleidingen en vult in Malawi een ‘gat’ in het scholingssysteem.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik van mening ben dat ‘education is the key to change the world’ en ik vul dat graag aan met ‘en kan de armoede in de wereld laten verdwijnen’. Ja ja, ik zie iedereen denken: ‘Grada, keep on dreaming!’ Maar de titel van deze blog heet dan ook niet voor niks ‘Dromen’.

Een wat overhaaste planning

Door diverse omstandigheden leek het medio maart erop, dat de maand april uitermate geschikt zou zijn om ‘even’ naar Malawi te gaan, om eindelijk het project waar mijn hart enorm warm van wordt, te bezoeken. Alles kwam samen, want ook een van de bestuursleden van OHM (Aaron) bleek een reis naar Malawi geboekt te hebben om het project van dichtbij weer korte tijd te begeleiden. Want (even tussendoor): het is natuurlijk veel makkelijker als je de taal spreekt en ter plekke kunt onderhandelen over levertijden (hahaha TIA 😂), en prijzen die (in heel Afrika overigens) per dag lijken te stijgen 😓

Zo lijken de sterren goed te staan om de reis te boeken.

Een reis met randjes

Ik weet het van te voren: de reis duurt lang. Eerst de mij oh zo bekende reis naar Nairobi, een kleine 8 uur, dan ruim 7 uur wachten op de airport daar om mijn ‘aansluitende’ vlucht naar Lilongwe (Malawi) te pakken.

De Dreamliner (Boeing 787) is nauwelijks volgeboekt en het resultaat is dat ik 3 stoelen voor mezelf heb. Ik geef de steward door dat ik geen eten hoef, klap de armleuningen omhoog, leg de kussentjes op een stapeltje, dekentje over me heen en slaap om na een kleine 6 uur gewekt te worden of ik (toch) nog een ontbijtje wil. Nou okay dan.

Ik heb ervoor gezorgd dat ik die 7 uur op de airport goed kan besteden. Ik ga op mijn ‘vaste’ plekje in het internet café zitten, sluit mijn laptop aan, en werk me door mijn ‘achterstallige’ werk heen. Anderhalf uur voor mijn vlucht naar Lilongwe vertrekt, log ik uit.

Ook de vlucht naar Lilongwe slaap ik nog anderhalf uur. Hoewel … het jongetje naast me speelt een oorlogsspelletje en wappert af en toe vreselijk met zijn armen, mogelijk om de vijand te verslaan. Helaas zit ik er af en toe tussen 😏

Regentijd

Aaron staat me al op te wachten, samen met zijn vriend Yami en een vriendin Regina. Nog even langs de supermarkt, nog even geld en een simkaart halen en dan de lange autoreis naar Cape Maclear, zo’n 260 km. Het begin gaat erg goed, de wegen zijn eigenlijk heel prima. Tot we afslaan naar het ‘schiereiland’, de bergpas over zijn en terecht komen op een weg die … tja, hoe zal ik het omschrijven … ‘er niet meer is?’ In de afgelopen maanden is er een enorme storm geweest met veel regenoverlast, waardoor grote infrastructurele problemen zijn ontstaan en deze weg dus gewoon is weggespoeld. Met andere woorden: het is een 50 km lange nachtmerrie, waardoor ik aan het eind kotsmisselijk 🤢 uit de auto stap. Ik wil alleen nog maar ergens zonder door elkaar geschud te worden, heel stil in een hoekje gaan liggen.

En dat doe ik dan ook.

Mgoza Lodge

Aaron en Yami brengen mijn bagage (ik heb alleen maar handbagage bij me) in mijn hut en ik rol mijn bed in. Een heerlijk bed overigens, en dat is in Afrika niet altijd het geval. Maar dit is een fijn bed met een goed matras! Na een uurtje kan ik even douchen en mijn tanden poetsen, maar daarna slaap ik gewoon weer door tot ik om 6 uur gewekt word door vrouwen die aan het meer hun was doen, door een vissersboot die problemen heeft met starten en mannen die elkaar alle mogelijke oplossingen toeschreeuwen. Ik zeg maar niks over de dieselwalmen die door mijn raam naar binnen komen…

Ik sta op en pas dan ben ik in staat te kijken waar ik terecht ben gekomen. En ik laat hier nu maar de foto’s voor zich spreken: het is weer een klein paradijsje.

Eerste overleg

Ik herinner me vaag dat Aaron heeft gezegd dat hij om 9 uur op de lodge zal zijn. Hij is inmiddels een echt een Nederlander geworden, want hij staat om kwart vóór negen al voor mijn neus, ik schrik ervan! Ik heb mijn ontbijt gelukkig al op, de koffie is heerlijk en we gaan aan de slag om de rest van de week alvast in te vullen. Tot mijn grote vreugde heeft hij me vandaag een ‘dagje vrij’ gegeven 😜

En morgen, eerste Paasdag, zal ik het project bezoeken! Ik kan echt niet wachten!

Afrika omarmt

Na de lunch sudder ik wat op mijn strandbedje. Ik geniet van de zon die schittert op het water van het Meer van Malawi, de warmte, het uitzicht op het eiland voor de kust, de kinderen die plonzen in het water, de bootjes en de twee jonge muzikanten, die zingend en trommelend muziek maken waar alle kinderen spontaan op meedansen en -zingen.

Vervolg

Een dagje luieren. Ik moet er echt even aan wennen. Daarom toch maar snel een blogje, zodat iedereen op de hoogte is. En na morgen … dan zal ik uitgebreid over OHM schrijven! Tot dan 😘

Met een Afrikaanse groet!

Grada