Geschreven in Kenia, 29 april 2023
Na de toch op zijn minst bijzonder te noemen reis van Lilongwe naar Mombasa word ik wakker in een bekende omgeving, met bekende mensen, met een taal die ik dan wel niet versta, maar me wel bekend in de oren klinkt en waar ik zelf ook wel wat standaard dingetjes in spreek. Kenia, Mswambweni, SawaSawa Beachhouse. De zon schijnt en ik ben een beetje thuisgekomen π
Even tussendoor
Even tussendoor wil ik mijn lezers laten weten dat het zo leuk is om te merken dat er zoveel mensen met me meereizen! Dank voor alle lieve reacties onder de blogs, via email en whatsapp. Ik geniet er enorm van! Asante sana π«Άπ½ en hierbij een bloemetje voor jullie!
Luieren
Ik heb me voorgenomen om na 10 jaar weer eens vakantie te vieren. En SawaSawa Beachhouse is daarvoor een uitgelezen plek. Zwembad, strand, de zee, heerlijke strandbedjes, mooi uitzicht β¦ wie maakt me wat. β±οΈπ
Wat is het gaaf om de kinderen te zien spelen bij eb in een achtergebleven gat met water. Want weet, dat in Kenia weinig kinderen kunnen zwemmen! En dat heeft, vooral bij wateroverlast en overstromingen, soms dramatische consequenties.
Werken
Toch is er af en toe wat werk wat gedaan moet worden. Dat is soms een uitdaging, omdat de wifi buitengewoon wispelturig is. De ene keer niks aan de hand, gewoon lekker werken, uploaden, downloaden, mailen, appen, etc., de andere keer is het oh zo bekende draaiende wieltje een ultieme test in geduld. En online vergaderen? De ene keer no problem, de volgende keer stottert en hapert het en is de vergadering nauwelijks te volgen. En dan staar je maar wat voor je uit: een hagedisje, vlak bij je op de muur, een prachtige witte vogel, zittend in een palmboom π en wacht af …
Het heeft allemaal te maken met de start van het regenseizoen. Zo zit je heerlijk in de zon, het volgende moment lijkt de hemel open te breken. Omdat de temperatuur goed blijft, soms zelfs iets te hoog (28o) blijft het prima toeven buiten. Ik heb er als buitenmens ook niet echt last van. Hoewel β¦
Ik heb wel eens eerder geschreven dat als ik in Mombasa uit het vliegtuig stap, de muggen π¦π¦π¦π¦π¦staan te juichen: yeah, ze is er weer! Het gaat als een lopend vuurtje en ze volgen me in deze zompige tijden dan ook nauwgezet: groot en zichtbaar, maar helaas ook heel klein en niet te volgen. Mijn flesje Deet is mijn beste vriend, maar elk plekje dat ik vergeet in te smeren, weten ze te vinden. Ik heb na een paar dagen dan ook het gevoel dat iedereen denkt dat ik de waterpokken heb.
Ouderwets
Hoewel ik deze keer niet bij KidsCare werk, wil ik toch wel graag iedereen bezoeken. Maar soms ben ik gewoon te laat π Mama Fridah (Facilty Manager van KidsCare) is de eerste die mij komt opzoeken: ze kon niet wachten tot ik haar kant op kwam. En op mijn beurt verras ik Fatou, die niet weet dat ik in Mswambweni ben, volledig als ik naar haar Bookshop kom.
Ik pak mijn oude gewoonte weer op om de pikipiki te nemen naar de junction, waar ik dan de matatu neem, dit keer naar Ukunda. Ik moet even geld halen (en de ATM in Msambweni meldt ‘no network’), en wat medicijnen halen voor die vreselijke hoest en de koorts die is op komen zetten. Hier in Kenia ga je dan naar de Pharmacy waar je echt alles wat je maar wilt kunt krijgen. Voor mij is de hoestdrank en de paracetamol voldoende. Iedereen om me heen heeft zoβn beetje de griep te pakken, en ik doe gewoon gezellig mee.
Ukunda … een hete, vochtige, drukke plek. De bedelaars, de dronken mannen die rondlopen en je lastigvallen, de tuktuks die in files rondrijden, het is me soms net te veel. Maar ja, soms moet je wel …
Daarom ben ik eigenlijk blij als ik terug kan naar het rustige Msambweni. Maar eerst moet de matatu nog vol … en dat duurt even.
Ik ga op bezoek bij Ann, de dochter van Mama Fridah, die sinds een half jaar weer terug is verhuisd naar de kust. Haar drie dochters, Melody, Shannia en Grada π, zijn er ook en we genieten van ons weerzien. Het is fijn om bij te praten.
Natuurlijk breng ik ook een dagje op KidsCare door, maar het is toch gek. Nu ik niet aan het werk ben, voel ik me niet echt op mijn plek. Iedereen is druk, en ik heb het gevoel mensen van het werk af te houden. Ik ga langs bij het rustige ECM-center, bewonder samen met Edah en Jescah de tuin die vorig jaar nog zo zanderig was en verschans me daarna in de keuken, geef het nieuwe hondje zijn definitieve naam (Pumba), waarna hij zich overigens meteen verstopt in het ‘fornuis’. Ik ga even het kippenhok in, waar meneer Haan, met zijn harem achter zich aan, direct denkt dat er wat te halen valt. Als blijkt dat Edah ’s middags naar Ukunda moet, zeg ik dat ik samen met haar de matatu zal nemen; ik stap dan uit in Msambweni. Een belofte om terug te komen en een zwaai … ππ½
En dankzij Lisette en Gerard, die ook in Kenia zijn, ontmoet ik ook nog even Andy, de kunstenaar die alles maar dan ook alles van hout kan maken. Thuis heb ik vele door hem gemaakte dingen, zoals mijn grote giraf, en hij is degene die altijd mijn sleutelhangers met namen maakt. Als ik zie dat hij twee prachtige vogels heeft gemaakt, die ook nog buiten in de tuin kunnen worden opgehangen, vraag ik hem natuurlijk of hij er nog ‘snel’ eentje voor mij kan maken. De man is een kunstenaar, dat zei ik al, maar hij is ook nog eens supersnel. Vlak voor mijn vertrek naar NL komt hij de vogel brengen…
En ik ga natuurlijk op bezoek bij Werner en Isabelle, die eigenaars van Mbuyu Beach Bungalows, waar ik normaal gesproken logeer als ik in Msambweni ben. Mbuyu is gesloten gedurende de regentijd, een periode met weinig toeristen, waarin dan klein en wat groter onderhoud kan plaatsvinden. Na een rondje langs de bungalows en de keuken, en natuurlijk nΓ‘dat de katten eten hebben gekregen, gaan wij naar Yuppidu, het enige restaurant in Msambweni, waar we een heerlijke, echt Italiaanse pizza eten π€£π
Maar, zoals altijd, worden de nodige problemen in Kenia ook aangekaart. Zo is de Rhino Beetle, komend uit IndonesiΓ«, nu aan de kust in Kenia aan de slag om alle palmbomen om zeep te helpen en hoe Isabelle ook probeert iedereen, inclusief de overheid, hierop te wijzen, is er niemand die iets doet π€π’ En dat terwijl het toch vrij eenvoudig is om die beetle, die zich voedt met de top van de palm en alle beginnende nieuwe bladeren opvreet, tegen te houden: wrijf de top van de palm in met as, ververs dat uiteraard na hevige regenval, en de beetle blijft weg… De zorgen zijn groot, want de palm is een onontbeerlijke boom in Kenia: de bladeren leveren de makuti’s (dakbedekking), er is de lekkere palmwijn, het biedt schaduw, de kokosnoot wordt echt voor alles gebruikt en de toeristen vinden ze prachtig…
Al met al is het een super gezellige avond of zoals Isabelle aan het eind van de avond zei “thanks for the ‘family feeling’ evening”.
Lezen, schrijven en ziekenhuisbezoek
Ook deze twee weken in Kenia vliegen voorbij. Ik lees wel 10 boeken en schrijf de laatste blogs over mijn tijd in Malawi.
Maar ook breng ik bijna dagelijks tijd door in het ziekenhuis in Msambweni. Want er was voor mij nog een belangrijke reden om na Malawi nog naar Kenia te gaan: een hele dierbare vriend is ernstig ziek en ik wilde hem ontzettend graag bezoeken. Het gaat niet goed met hem, en de eerste dagen dat ik hier ben, verwacht ik eigenlijk elk moment β¦ Maar wonder boven wonder gaat het met nieuwe medicatie ineens wat beter, en dat betekent dat we, net zoals we in het verleden ook altijd hadden, hele mooie gesprekken hebben. De volkomen verschillende culturen, NL en Kenia, ‘openheid en duidelijkheid over de ziekte’ tegenover het βniet willen weten en er zeker niet over pratenβ, worden soms overbrugd, maar hoe moeilijk ook, heb ik ook respect voor zijn zienswijze, zijn cultuur. De laatste bezoeken zijn fijn, we huilen samen, we lachen samen. We beloven elkaar dat we elkaar weerzien, hier of elders. En het is verschrikkelijk moeilijk om de laatste keer weg te gaanβ¦ π’
Krabbetjes
Het strand, de zee, het is een plek waar ik tot rust kom. In Kenia is er nog een extra aantrekkingskracht: ik kan uren kijken naar die kleine, doorzichtige krabbetjes die heen en weer rennen, je nauwgezet volgen met die oogjes op steeltjes, en vliegensvlug gaten graven.
Ik zit stil en kijk β¦ het is goed.
Met een laatste groet uit Kenia,
Grada/Nadzua
Liesbeth zegt
Welbedankt voor je laatste verhalen, Grada. Welkom thuis!
Anneke Schnieders zegt
Wat een gave om zo beeldend te kunnen schrijven. Heb ervan genoten.
Hettie De De bruin zegt
Het was weer een bijzondere reis.
Met alles wat je weer hebt mee gemaakt .
Geniet maar lekker na.
En weer welkom thuis ππ₯°π
Henny zegt
Wat veel bijzondere ontmoetingen weer. En ja, zo’n afscheid dat definitief lijkt… knap dat je betrokkene nog even sprak. Goede thuisreis.
wendy zegt
Wat een prachtige indrukken allemaal!
Dank je dat je ons weer meenam!