OneHeartMalawi …

Geschreven in Malawi, 11 april 2023

Een stralende dag na een bijna doorwaakte nacht. Pasen wordt groots gevierd in Malawi en dat betekent veel feesten tot laat in de nacht. En feesten in Malawi betekent: veel geluid, veel lachen, veel muziek, veel drank, veel gillen, veel schreeuwen … eigenlijk alles gewoon een beetje ‘veel’ 🙃

Aaron zal mijn vorige blog hebben gelezen over dat hij mij heeft laten schrikken door te vroeg op onze afspraak te verschijnen. Op onze afspraak vandaag komt hij dan ook ruim een uur te laat. Hè gelukkig, ik ben nu echt in Afrika!

Zo’n trage start van de dag is heerlijk. Ik heb het eigenlijk nog nooit uitgeprobeerd in NL, maar het is heerlijk om je nergens druk over te maken. “Ik ben er over een kwartiertje …” betekent dat je nog wel even de tijd hebt. Ik noem het daarom graag ‘een Afrikaans kwartiertje’ 😎

Ik ga eerst eens even uitgebreid zwemmen, want dat meer ligt natuurlijk niet voor niets voor mijn deur. Het water is heerlijk en na een half uurtje laat ik mezelf even op een strandbedje uitdruppelen, waarna ik aan het ontbijt aanschuif. Wie maakt me wat?

De weg

Ondanks dat de weg ‘overnight’ niet ineens in glad NL asfalt is veranderd, geniet ik enorm van de rit naar Monkey Bay. De uitzichten zijn spectaculair mooi: bergen, rotsen, bossen, prachtige wit/blauwe waterlelies, watervalletjes. We stoppen nog even bij Yami en andere vrienden van Aaron die ik (nog) niet ken. De kleine leuke gekleurde tentjes vallen op: het is traditie met Pasen dat kinderen hun eigen eten maken; na Pasen zijn de tentjes weer weg.

Er is natuurlijk ook een andere kant: de maïs staat er niet echt florissant bij, elders is er al uitgebreid geoogst en de restanten zien er droog en dor uit. Ook de sojabonen lijken te weinig water te hebben gehad, maar Aaron kan me geruststellen. Eind april kan er worden geoogst. Ik kan me vergissen, maar ik heb het gevoel dat het allemaal niet voldoende zal opleveren.

OHM

Na een hoop gehobbel en geschud is daar ineens, in de nog wat minder bebouwde buitenwijk van Monkey Bay het omheinde stuk land van OHM. De poort met het logo … wat ben ik blij dat ik het nu allemaal met eigen ogen zie. En wat ziet het er fantastisch uit!

Het zoontje van William, de beheerder van het terrein, komt aanrennen om voor ons de poort open te doen. En William zelf staat al (overigens erg verlegen) klaar om trots te laten zien hoe het er (nu) uitziet.

Want, vertelt Aaron, na de wereldwijd beruchte storm met bijbehorende wateroverlast stond het hele terrein onder water stond; het leek wel een meertje. Er moest veel werk verzet worden om het land op te hogen zodat het water rustig kon wegzakken.

William woont met zijn gezin (vrouw en twee kindjes) in het grote huis op het land. Hij zorgt voor de bewaking, onderhoudt het land, en is bijvoorbeeld nu bezig om al het gras te verwijderen; hij is halverwege! Er is inmiddels ook een groot aantal bomen en struiken geplant. De moestuin is aangelegd en dat levert voor het gezin voor nu voldoende eten. In de toekomst kan er misschien ook wel les gaan worden gegeven in agricultural skills.

Werkplaats

Aaron wijst naar de ene hoek, het verst van het huis af: daar zal de werkplaats komen waar jongeren kunnen leren lassen. Het zijn nu nog alleen muren, een deuropening en een raam, er is nog geen dak. Er is enige vertraging opgetreden door de wateroverlast. Daarnaast moet er ook eerst nog elektriciteit komen, want lassen zonder elektra werkt niet 😜 Zodra dat is geregeld, kan het dak worden geplaatst. De iron sheets en overige materiaal staan al klaar in het woonhuis! (En kijk vooral ook nog even naar het kleine kinderbedje …)

The office

Het andere gebouwtje, het dichtst bij de poort zal het kantoor worden. Ik schiet even in de lach, want nu staat daar het onkruid nog (mans)hoog. Ik heb wat moeite om me daar een kantoor voor te stellen, met een bureau, een computer en alles wat ik in een kantoor zou verwachten.

Maar ik weet ook hoe snel het kan gaan: onkruid weg, dak erop, het meubilair erin en het werkt.

Docenten

Er zijn nog geen docenten geworven. Aaron heeft zeker wel ideeën over wie bijvoorbeeld het lasonderwijs zou kunnen gaan geven, maar daarover kunnen nog geen afspraken worden gemaakt. In Malawi werkt alles net even anders. Je wordt aangenomen, je gaat aan het werk en daarvoor krijg je een salaris. Niks ‘aanstelling over een maand’, nee je neemt de klus aan en gaat aan de slag. Dat is op dit moment dus nog niet mogelijk omdat er geen elektriciteit is…

Elektriciteit

En dat moet dus snel geregeld worden. Vandaag (ja, ik weet het: het is eerste Paasdag) heeft Aaron overleg met Escom, de (overigens enige en dus oppermachtige) Malawiaanse elektriciteitsmaatschappij. Was het vroeger zo dat na een goedgekeurde aanvraag voor een elektriciteitsaansluiting Escom deze gewoon (gratis) kwam aansluiten, inmiddels moeten aanvragers zelf de materiaal- en installatiekosten betalen. De overheid kan het allemaal niet meer betalen. En nu is het dus aan Aaron om te gaan onderhandelen over de prijs!

Alle voorbereidende werkzaamheden zijn overigens al gedaan. De stopcontacten en andere aansluitingen zijn klaar, het wachten is op de aansluiting.

Terug naar de lodge

Ik zal zeker niet aanschuiven bij de onderhandelingen van Aaron met Escom. Het zou de prijs direct fors doen stijgen, want tenslotte zijn alle blanken giga rijk en kunnen dus wel wat missen; het zou de onderhandelingen voor een redelijke prijs negatief beïnvloeden.

Het is behoorlijk druk en lawaaierig in Monkey Bay dus ik stel voor dat ik zelf terug reis naar Cape Maclear. Ik word gekoppeld aan Blessings (een vriend van Aaron) die mij op de motor terugbrengt. Ik hou van het reizen achterop de motorbike, en onderweg zie ik weer van alles: blauwbal apen, een baboon die een geoogste maïskolf steelt (nee, dat ging echt allemaal te snel voor een foto achterop de motor) en zo’n witte vogel die je op safari vaak op buffels en zo ziet zitten.

Maar ook kan ik het niet laten om de waterpomp en die fantastische manieren om charcoal en hout te vervoeren te blijven fotograferen…

Lunch en luieren

Na de lunch leg ik mezelf maar weer eens te luieren op een strandbedje. Nou zijn dat niet van die superdeluxe bedden, maar houten gevallen met hele dunne matjes erop, zodat ik binnen no time een houten achterwerk heb. Je moet ook uitkijken dat je er niet te plompverloren op neervalt, want de staat van de bedjes is best bedenkelijk. Helaas is in het gras liggen geen optie: de mieren vreten je echt op. Ik ga dus voorzichtig liggen, probeer de plankjes met liefde te behandelen en staar naar het afgedankte nestje van een weverpaartje in de boom. Ik dut even heerlijk in.

De kinderen blijven in het water spelen, zelfs de allerkleinsten zie je gewoon zonder toezicht ravotten in het water. Er wordt door de moeders gewassen, afgewassen en gebadderd (jaja, mèt zeep!). Ook haren worden uitgebreid in het water van het meer uitgespoeld. Ik geniet en denk dat ik hier wel aan zou kunnen wennen … hoewel: ik pak na een uurtje luieren toch weer de laptop 😁

Met een relaxte groet,

Grada