Ontwikkelingen …

Geschreven in Kenia over Malawi, 18 april 2023

 

Als ik aan het ontbijt zit, vraagt Judy, een Engelse docente die hier op bezoek is, of ik een ontstoken oog heb. Ik ontken uiteraard, maar nu ze het zegt, voel ik dat mijn oog een beetje dik is. Oh… ik snap het al! Ik vertel dat ik mezelf vannacht een dreun heb verkocht omdat er een cockroach over mijn gezicht liep. Ze kijkt me verbijsterd aan en zegt ‘Okay, thank you for sharing this with me, now I will not sleep ever again!’ We schieten allebei in de lach, maar toch … 🫣

Spannend

Ik heb al een paar dagen andere dingen gedaan (boat trip en village walk), waardoor ik alleen door Aaron op de hoogte ben gehouden van de werkzaamheden die gestaag vorderen op het center. Vandaag ga ik er weer naartoe, en Aaron zal me komen ophalen. Dit is overigens zeer tegen de zin van Blessings, de jongen met de motorbike die me laatst van Monkey Bay terugbracht naar Cape Maclear 😂 Hij houdt strak contact met me en is bereid om me overal heen te brengen of op te halen. Ik moet er om glimlachen, want dat is echt overal in Afrika hetzelfde. Terecht overigens, want het gaat tenslotte om zijn inkomsten!

Onderweg

Op de weg naar het center moeten we regelmatig de ramen dichtdoen: er komen ons heel wat vrachtwagens tegemoet. Aaron vertelt dat de weg wordt gerepareerd en die vrachtwagens brengen zand, héél véél zand. Ze denderen over de zanderige en stoffige weg en we moeten echt aan de kant gaan staan, want je ziet echt geen hand voor ogen meer! Het is de bedoeling dat eerst de gaten (nou ja, zeg maar kraters) worden gevuld met zand, waarna de vrachtwagens weer vertrekken. Het vervolg … mmm, ik krijg het niet helemaal helder 🙃

Aaron wijst mij op de ‘gerepareerde’ delen van de weg, maar als ik eerlijk ben: ik zie het niet echt 🫣

Onderweg probeer ik toch nog even een paar foto’s te maken van de prachtige, lichtblauwe waterlelies. Ik krijg ze maar niet goed, want in het echt zijn ze zoveel mooier dan op de foto.

Vervoer

Op de fiets kun je echt alles vervoeren. Regelmatig maak ik foto’s van slingerende fietsen met tig zakken cement, met charcoal (houtskool), met enorme bundels brandhout of met grote platen hout waardoor je echt heel snel moet uitwijken om niet geraakt te worden. Dit keer komen we een kennis van Aaron tegen en ik glip gauw de auto uit om een foto te maken. En terwijl ik wacht, komt er nog een fietser aan en zie ik in de verte kinderen aan het werk; ze hebben een klein schaduwplekje gebouwd …

We komen trouwens constant vrienden en kennissen van Aaron tegen 😏 waardoor een redelijk kort tripje in tijd nogal kan uitlopen. Ik weet precies dat in dit soort gevallen, als er een tijd wordt genoemd, ik er zeker een kwartiertje bij moet optellen … het beroemde Afrikaanse kwartiertje 😎

Op het center

William, de manager, heeft hard gewerkt. Hij is al bijna klaar met onkruid wieden. Toch heb ik zo mijn bedenkingen, die ik ook aan Aaron voorleg. Nu een groot deel van het terrein is ‘schoongemaakt’, ligt er dus alleen nog maar een dikke laag droog zand, zo hard als beton, waarin regelmatig een boom of struik is geplant. Als het straks weer gaat regenen, zal het opnieuw niet in de grond kunnen zakken. Zou juist het behouden van het gras dit niet kunnen voorkomen? Ik verwacht niet dat het daarmee eventuele toekomstige wateroverlast zal oplossen, maar toch …

Kantoorgebouwtje

De bouw gaat gestaag door. De mannen staan op wankele steigertjes (hoe bedoel je Arbowet?) en werken in deze bloedhitte gewoon keihard door. Er is een cement-man, die elders het water haalt en in een grote bak staat te roeren, er worden stenen aangesleept, maar ook touwtjes gespannen om waterpas te werken. En zoals op elke bouwplaats, staat ook hier de radio (nou ja… zoekplaatje) aan. En een pauze? Dan ga je lekker even in de kruiwagen liggen! De baas 😁 kijkt of het allemaal wel goed gaat, en belt en appt en belt en appt!

Welding (lassen) workshop

We lopen even naar het (ook) in aanbouw zijnde las-lokaal. Zodra de elektra is aangelegd (pfff… wat duurt dat toch lang), kan ook dit lokaal worden afgebouwd. Aaron vertelt dat het dak nog wordt verhoogd, want de balken die er nu liggen, zakken wat door. Het heeft iets minder prioriteit, omdat … er nog geen elektriciteit beschikbaar is 🙄 Als ik vraag naar de vooruitzichten, zegt Aaron dat hij toch wel verwacht dat binnenkort (voor de zomer) de intake van leerlingen kan worden gestart en dus ook een teacher kan worden geworven.

Tailor workshop

Eigenlijk is deze lesruimte al klaar, maar wordt die voor de time being gebruikt door William en zijn gezin. Zo lang er nog geen daadwerkelijke schoolactiviteiten zijn, woont hij met zijn gezin op het land en gebruikt de Tailor workshop als woonhuis. Zo is het land bewaakt en kan William ook aandacht besteden aan de tuin, de werklui die rondlopen etc. Zodra de schoolactiviteiten zijn gestart, is een guard (dag en nacht) voldoende.

Erkenning als opleidingsinstituut

Met deze erkenning (TEVET) kan een leerling na afronding van zijn opleiding een goedgekeurd certificaat krijgen. Ik schrijf dat vrij snel op, maar zo’n erkenning krijg je niet zomaar. Er moet aan een groot aantal voorwaarden worden voldaan en dat is als NGO niet eenvoudig. Zo moet er een algemeen lokaal op het terrein zijn, een bibliotheek en een toiletgebouw met gescheiden toiletten voor mannen en vrouwen… genderneutraal is hier in Malawi nog niet doorgedrongen 😇 Overigens: er is nu ook wel een toilet, hoor!

Het zal duidelijk zijn: dit is allemaal niet eenvoudig als je afhankelijk bent van donaties. Ik moet er een beetje van zuchten, maar als ik naar de energie en drive van Aaron kijk, dan kan ik niet anders dan vertrouwen hebben: ook al gaat het langzaam, zijn droom om het gat in het Malawiaanse onderwijssysteem een klein beetje te dichten zal worden gerealiseerd! (Lees meer over dat ‘gat’ op de website https://oneheartmalawi.com/vocational-training/)

Bezoek

We vertrekken met Antony (een van de opzichters) en William en brengen eerst even een bezoek aan Aarons moeder. Zij vindt het echt heerlijk dat haar zoon weer even thuis is. Als Aaron even weg loopt, vertelt ze fluisterend en in redelijk goed Engels hoe trots ze op hem is. Zodra Aaron zich weer bij ons voegt, laat ze alles weer vertalen door hem. Ik merk dat de gêne om Engels te praten soms erg groot is, ook William op het center praat gewoon Engels met mij als ik alleen ben, maar stopt daar meteen mee als Aaron in de buurt is…

We rijden door naar een village in de buurt (in geloof Nankhwali) waar Aaron en William een overall gaan kopen voor William.

Onderweg zien we nog die minibus (in Malawi heet het geen matatu), waar je geen vis in mag meenemen en de oplossing is heel eenvoudig: de vis wordt ergens buiten aan de minibus gebonden en je mag instappen! En de grotere zaken, zoals een matras… ach, ook daarvoor is er altijd een oplossing!

Het is jammer dat er een muurtje staat, maar ach wat is het leuk om zo’n vrachtwagen volgeladen met kinderen en jongeren, vrouwen en mannen te zien. Ze vinden mij ook leuk want het gejoel is niet van de lucht 🙃

Terug naar Monkey Bay waar we een tailor bezoeken om het logo van OneHeartMalawi op de overall van William te laten borduren. We sturen ter plekke een foto van het logo via Whatapp en de kleermaker belooft het asap te regelen… even wachten tot er weer elektra is 🫣 Oh okay, we hadden nog niet gemerkt dat die weer was uitgevallen 😉

Zo heet

Inmiddels is de temperatuur nog een ietsje gestegen. We zetten William en Antony weer af bij het centrum en bekijken de resultaten van de bouwers van vandaag. Die arme mannen moeten toch zowat gesmolten zijn …

Regina is aan het koken. Naast haar ligt op een matje in de zon gemalen maïs waarvan ze straks nsima zal maken. Toch zie ik ook iets van groenten en een klein beetje rode prut. Groenten … ze moeten daar in Malawi toch nog erg aan wennen.

Op de terugweg, terwijl we her en der even stoppen om vrienden en kennissen van Aaron te begroeten 😁😁😁 krijg ik de gelegenheid om nog wat leuke foto’s te maken: zo’n winkeltje met zakjes olie, de motorbike met 5 mensen erop 😖 het glanzen van het water op de rotsen van de berg… ik geniet toch wel enorm van dit alles.

Sinthana Community learning centre

Nog even kort een bezoek aan dit centrum in Cape Maclear. Het is vakantie, dus er zijn geen leerlingen, maar we worden ontvangen door de assistent van de directeur. Het centrum is opgezet met hulp van Franse sponsoren en biedt wat kleine opleidingen of zoals ze dat zelf omschrijven: ‘exchange skills and share learning’. Het schuurt een beetje tegen OneHeartMalawi aan, is ook gericht op scholing, maar met minder focus op bepaalde beroepen. Daarnaast is er een dagopvang voor kleine kinderen van 3 tot 6 jaar. Er is gelukkig geen enkele concurrentie voelbaar met OneHeartMalawi. Ik denk dat als de één wat nodig heeft van de ander, dit zonder verdere problemen wordt gegeven. Fijn, als dit soort initiatieven gewoon naast elkaar èn met elkaar kunnen bestaan.

Ze hebben overigens een fantastische bibliotheek, waar iedereen boeken kan komen lenen, of ter plekke boeken kan lezen. Een prachtig initiatief!

Lunch

We lunchen kort in het dorp en ik loop nog even langs de ‘winkeltjes’. Ik wil natuurlijk wel een van die prachtige houten auto’s meenemen en een hanger met zelf-gesneden hartjes uit prachtig Malawiaans hout. Het past niet in mijn koffertje, maar Aaron belooft het voor me mee naar NL te nemen!

Uitgeput

Ik kan mezelf echt uitwringen, drijfnat ben ik. Het is niet eenvoudig om, nu ik zo plakkerig ben, mijn badpak aan te trekken, en ik krijg het er alleen maar heter van. Scheef of niet, het kan me niet meer schelen … ik loop naar het meer en neem een duik …

Met een zwaai uit het meer,

Grada/Nadzua